(Εισήγησή μου ως προσκεκλημένος εξωτερικός ομιλητής στην επιτροπή διαλόγου του Ποταμιού στις 21/09/2014, σχετικό video)

Επιλέγω να αναφερθώ στην ανεργία, όχι μόνο γιατί είναι το θέμα που απασχολεί σχεδόν όλες τις ελληνικές οικογένειες, άμεσα ή έμμεσα. Κυρίως γιατί αισθάνομαι πως έχουμε συσσωρεύσει εγκληματικά λάθη δεκαετιών, χωρίς να δείχνουμε καν να το έχουμε μετανιώσει!

Δεν θα εστιάσω στα γνωστά προβλήματα, τις πολιτικογενείς στρεβλώσεις που εξανεμίζουν την ανταγωνιστικότητά μας, μεταξύ των οποίων:

• η πολιτική αβεβαιότητα,
• η διαρκώς αυξανόμενη φορολογική επιβάρυνση,
• ο εκτεταμένος αθέμιτος ανταγωνισμός,
• το υψηλό κόστος πρόσβασης σε ενέργεια, κεφάλαια και πρώτες ύλες,
• η εξουθενωτική γραφειοκρατία,
• η πολιτική προστασία στη διαφθορά,
• το αντιπαραγωγικό μοντέλο λήψης αποφάσεων,
• η απουσία κράτους δικαίου και διάκρισης των εξουσιών,
• οι απαξιωμένοι, μη λειτουργικοί έως και ανύπαρκτοι θεσμοί,
• η απόλυτη απουσία σεβασμού του κράτους προς τον πολίτη και τους φόρους που πληρώνει,
• και φυσικά η μη ενσωμάτωση του πολίτη στις εθνικές επιλογές.

Όταν κανείς αισθάνεται – όχι άδικα – πως οι αποφάσεις λαμβάνονται για αυτόν, χωρίς αυτόν, είναι επόμενο να μην τις στηρίζει.

Όμως, το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι μόνο πολιτικό. Είναι πρόβλημα κουλτούρας και διαπαιδαγώγησης των πολιτών. Η νέα εθνική μας αφήγηση πρέπει να ανατρέψει καταστροφικές εμμονές και μύθους. Δέκα χαρακτηριστικές περιπτώσεις θα αναφέρω επιγραμματικά εδώ:

1. Όσο μιλάμε για εργασία με όρους όπως «θέση», «τοποθέτηση», «αποκατάσταση», «πόστο», «απορρόφηση» κλπ. δείχνουμε πως αντιλαμβανόμαστε την εργασία ως κάτι στατικό, κάτι ανάλογο με μια θέση ... στάθμευσης. Είναι επόμενο να μένουμε πολύ μακριά από τον διεθνή καταμερισμό εργασίας με αυτά τα μυαλά.
2. Η κλιμάκωση του αριθμού των κρατικών υπαλλήλων, των συνταξιούχων χωρίς ανάλογες εισφορές, του τζίρου των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων και η υπερκατανάλωση χωρίς παραγωγή είναι από τους καίριους παράγοντες που μας έφεραν εδώ. Μήπως επιτέλους πρέπει να θεσμοθετήσουμε επιβράβευση (π.χ. φορολογική) της επιχειρηματικής εξωστρέφειας; Δεν είναι επιτέλους προτεραιότητα οι εμπορεύσιμοι κλάδοι της οικονομίας να γίνουν ελκυστικότεροι, τόσο για τον εργαζόμενο όσο και για τον επιχειρηματία; Βλέπουμε την ανάπτυξη να έρχεται από την αύξηση του κράτους ή των σουβλατζίδικων και των καφέ;
3. Ο Έλληνας διαχρονικά μεγαλουργεί σε ανοιχτά γήπεδα, με διεθνή ανταγωνισμό και ελεύθερη οικονομία, επιστρατεύοντας την εφευρετικότητα και την προσαρμοστικότητά του. Ένα τέτοιο γήπεδο πρέπει να γίνει και η Ελλάδα, μακριά από προστατευτισμούς και κλειστές πόρτες. Τι φοβόμαστε πλέον;
4. Η αλλαγή κουλτούρας ξεκινάει από τα μαθητικά χρόνια. Οφείλουμε να ξαναμάθουμε πως ο πλούτος παράγεται από αυτόν που δημιουργεί. Αυτόν που παράγει κάτι με αξία, ώστε κάποιοι άλλοι να προτίθενται να πληρώσουν ικανοποιητικό τίμημα για αυτό. Στη σχέση κόστους / οφέλους κρύβεται το μυστικό κατά της ανεργίας.
5. Η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία πρέπει να γίνουν βιωματικά μαθήματα τόσο στα σχολεία όσο και στα πανεπιστήμια. Είναι αδιανόητο κανείς να ολοκληρώνει την πορεία του στο εκπαιδευτικό σύστημα και να χτυπάει την πόρτα της αγοράς εργασίας χωρίς να έχει στοιχειώδη επιχειρηματικά ερεθίσματα.
6. Να αναγνωρίσουμε την αξία της αποτυχίας. Η επιτυχία έρχεται συνήθως μετά από σειρά αποτυχιών. Δεν υπάρχει πιο πυκνή και αποτελεσματική μαθησιακή εμπειρία από την αποτυχία. Κορυφαίες επιχειρήσεις στις ΗΠΑ αναζητούν τα στελέχη τους συνεκτιμώντας το αν έχουν αρκετές και συναφείς αποτυχίες στο ενεργητικό τους. Στην Ελλάδα η αποτυχία τιμωρείται για πάντα. Σαν να σπουδάζουμε και μετά να διαγράφουμε τη μνήμη μας. Το ρίσκο να δοκιμάσει κανείς κάτι καινούριο εδώ είναι παράλογα υψηλό. Αν είχε γεννηθεί εδώ ο Steve Jobs θα είχε σίγουρα τραβήγματα με την εφορία και το ΙΚΑ.
7. Να φύγουμε από το μοντέλο των επιδοτήσεων σε χρήμα. Είναι εμφανώς μια επαναλαμβανόμενη δημόσια πρόσκληση για παρέλκυση των επιχειρήσεων από το στόχο στην καλύτερη περίπτωση ή εικονικές τιμολογήσεις στην συνηθέστερη. Οι ενισχύσεις σε είδος είναι πολύ αποτελεσματικότερες και μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά την καινοτομία και την εξωστρέφεια.
8. Εκπαίδευση, έρευνα και παραγωγή να «δέσουν» σε ένα νέο επιχειρηματικό μοντέλο, απλό, διαφανές και μη γραφειοκρατικό. Η έμφαση στην καινοτομία είναι ο μόνος τρόπος να κόψουμε δρόμο προσπερνώντας τα σημεία στα οποία ιστορικά έχουμε μείνει πίσω (π.χ. υποδομές, εγκατεστημένο παραγωγική βάση κλπ.).
9. Να δημιουργήσουμε επιχειρηματικό οικοσύστημα: θεσμούς για εναλλακτικές μορφές πρόσβασης σε κεφάλαια όπως η πληθοχρηματοδότηση και τα venture capitals, δίκτυα υποστηρικτικών υπηρεσιών από ιδιώτες, θερμοκοιτίδες, δίκτυα δεξιοτήτων και μεντόρων και να μετατρέψουμε κάθε ελληνική πρεσβεία σε διεθνές κανάλι πώλησης και επιχειρηματικής δικτύωσης της ελληνικής παραγωγής.
10. Τέλος, να επανακαθορίσουμε την αντίληψή μας για τα δημόσια οικονομικά: Ο προϋπολογισμός να σταματήσει να ξεκινάει από το πόσα χρειάζονται για να θρέψουμε το κρατικό θηρίο και πώς θα τα «πάρουμε» από όσους απέμειναν να παράγουν σε αυτή τη χώρα. Να σταματήσουμε να σκοτώνουμε την κότα που γεννά τα χρυσά αυγά. Να αρχίζουμε τον προϋπολογισμό από το πόσα επιτρέπεται να εισπράξουμε και από πού, προκειμένου να είναι δυνατή η ύπαρξη μιας ακμάζουσας οικονομίας. Ακολούθως να διαλέγουμε τι θα χρηματοδοτούμε από τα κρατικά ταμεία και πόσο, αφού έχουμε βεβαιωθεί ότι παραμένει στη χώρα διαθέσιμος αέρας δημιουργίας.

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

(Η εισήγησή μου στο ιδρυτικό συνέδριο του Ποταμιού ως εξωτερικός προσκεκλημένος, με αυτά που είπα και αυτά που δεν πρόλαβα να πω λόγω χρόνου)

Καλησπέρα σας.

Πρώτα από όλα θα ήθελα ευχαριστήσω τον Σταύρο Θεοδωράκη για την ευγενική πρόσκληση στο διάλογο που ανοίξατε καιτην κοινότητα που δημιουργείτε για αυτό το σκοπό. Επίσης να σας συγχαρώ για την ως τώρα πορείας σας και το όμορφο 1^ο συνέδριό σας.

Για όσους δεν με γνωρίζετε, ονομάζομαι Σεραφείμ Κοτρώτσος, είμαι επιχειρηματίας, Σύμβουλος διοίκησης επιχειρήσεων & πληροφορικής τα τελευταία 18 χρόνια, έχω παράλληλα επί σειρά ετών διδάξει στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Είμαι στην ενεργό πολιτική με τη «Δημιουργία, ξανά!» εδώ και δυο χρόνια.

Θα ήθελα να μοιραστώ εν τάχει μερικές σκέψεις - προτάσεις.

Διανύοντας τον 6^ο χρόνο κρίσης, οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Η επιρροή του ποταμιού δείχνει ότι όλο και περισσότεροι το πράττουμε. Οι άνθρωποι του λεγόμενου πολιτικού κέντρου, οι πιστοί της κοινής λογικής, οι μετριοπαθείς υπεύθυνοι πολίτες, εμείς όλοι δηλαδή που έξω από τα σχέδια του κατεστημένου προσπαθούμε για αλλαγή, πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιες θεμελιώδεις αρχές και αξίες πάνω στις οποίες να χτίσουμε βαθιά και μόνιμη ευρεία συναίνεση, αντί περιστασιακών συμμαχιών στη βάση ισορροπιών ατομικών ή κομματικών σχεδιασμών. Να δημιουργήσουμε δηλαδή την κοινότητα που θα έχει τη δυνατότητα να επιδρά συνολικά στην κοινωνία μας.

Πρώτη προτεραιότητά μας πρέπει να είναι η προαγωγή της ουσιαστικής δημοκρατίας. Μόνος τρόπος για να την πετύχουμε είναι η εκ βάθρων θεσμική ανασυγκρότηση της χώρας μας υπό ένα κοινό υπόβαθρο αξιών. Οι αξίες που ξεχωρίζω σε αυτή την κατηγορία είναι η Ελευθερία, η Δημοκρατία, η Ισονομία, το Κράτος Δικαίου, η Κοινωνική Αλληλεγγύη και η Αξιοκρατία. Απέναντι στους τραγικά αποτυχημένους κομματικούς - πελατειακούς μηχανισμούς, εμείς να προτάξουμε πρακτικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις ικανές να προστατεύουν τον πολίτη από οποιαδήποτε εκτροπή, παλιών ή νέων πολιτικών προσώπων και σχηματισμών.

Αυτή τη νίκη μπορούμε να την πετύχουμε πολύ γρήγορα. Είναι δυνατόν πολίτες και πολιτικοί να γίνουμε πολύ πιο υπεύθυνοι. Φθάνει μόνο να καταργηθούν οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ πολιτών και πολιτικών. Να πάψει ο πολίτης να εκλέγει αντιπροσώπους για να αποφασίζουν για αυτόν μέχρι τις επόμενες εκλογές.

Οι αιρετοί αντιπρόσωποι να είναι κυρίως διαχειριστές και εισηγητές. Να αποφασίζουν μόνο για όσα οι πολίτες δεν επιλέγουν οι ίδιοι να αποφασίσουν. Μιλώ δηλαδή για την ανάγκη τηςθέσπισης τακτικών ημερομηνιών δημοψηφισμάτων. Ημέρες στις οποίες ο λαός θα καλείται να αποφασίζει για όλα τα μεγάλα ζητήματα αλλά και αυτά για τα οποία επέλεξε ικανός αριθμός πολιτών να ανακαλέσει την εντολή εκπροσώπησής του από τους εκλεγμένους.

Προτείνω την θεσμοθέτηση των υποχρεωτικών δημοψηφισμάτων, των ακυρωτικών δημοψηφισμάτων αλλά και των λαϊκών νομοθετικών πρωτοβουλιών κατά το Ελβετικό πρότυπο, αυτό που θεμελίωσε ο Καποδίστριας. Αυτόν που η πρώτη έκφραση οικογενειοκρατίας & κομματοκρατίας του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους φόνευσε.

Ονειρεύομαι να έρθει σύντομα η μέρα που θα προσέλθουμε στις κάλπες για να αποφασίσουμε για κεντρικά θέματα. Εύχομαι τα πρώτα να είναι ακόλουθα:

1. Ξεκινώ από τη δικαιοσύνη: το θεμέλιο της δημοκρατίας και της οικονομίας

Α. Συμφωνούμε στην πλήρη ανεξαρτησία δικαιοσύνης και κυβέρνησης; Αν ναι τότε ας καταργήσουμε το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ας το μετατρέψουμε σε ανεξάρτητη αρχή με Προεδρείο που θα εκλέγει εσωτερικά το σώμα των δικαστών.

Β. Συμφωνούμε στην κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και γενικά στο ακαταδίωκτο των αιρετών; Θέλουμε ισονομία; Δεν πρέπει να είναι όλες οι υποθέσεις στη ευχέρεια της δικαιοσύνης χωρίς πολιτικές παραγραφές και ασυλίες;

Γ. Συμφωνούμε στην ανάγκη ταχείας απόδοσης δικαιοσύνης; Αν ναι τότε μπορούμε να αποφασίσουμε κάθε αντιδικία υποχρεωτικά να περνάει από διαιτησία (π.χ. επιτροπή από 2-3 νομικούς άλλης περιφέρειας που θα κληρώνονται), να εξαντλούνται τα περιθώρια συμβιβασμών και σε αντίθετη περίπτωση να βγαίνει πρώτη απόφαση από τη διαιτησία. Αν ούτε η απόφαση της διαιτησίας δεν γίνει αποδεκτή, το μέρος που δεν αποδέχεται την απόφαση της διαιτησίας θα πρέπει να καταβάλει όλα τα έξοδα ως εγγύηση προ της δρομολόγησης της υπόθεσης στα δικαστήρια, ειδάλλως η εκάστοτε απόφαση της διαιτησίας να καθίσταται εκτελεστή.

2. Συνεχίζω με την ενότητα της Οικονομίας

Α. Συμφωνούμε ότι οι φόροι πρέπει να είναι ανάλογοι των εισοδημάτων και οι ασφαλιστικές εισφορές ανάλογες των ανταποδοτικών παροχών; Συμφωνούμε ότι το κράτος πρέπει να περιορίσει τις δαπάνες του σε αυτά που μπορεί να χρηματοδοτήσει υπό τις προαναφερθείσες αρχές φορολόγησης και μόνο;

Β. Συμφωνούμε ότι οι κοινωνικές παροχές είναι αναγκαίες αλλά θα πρέπει να περιορίζονται αυστηρά και μόνο στους μόνιμα αδύνατους ή σε αυτούς που προσωρινά αδυνατούν, με στόχο να ξαναγίνουν δυνατοί;

Γ. Συμφωνούμε στην κατάργηση κάθε γραφειοκρατικού ή οικονομικού εμποδίου εισόδου σε επαγγελματική δραστηριότητα; Συμφωνούμε σε κράτος που θέτει μόνο προδιαγραφές και ελέγχει την τήρησή τους χωρίς να γίνεται εμπόδιο στην παραγωγή και την εργασία; Συμφωνούμε ότι θέλουμε νέα παραγωγή και εργασία;

3. Και κλείνω με το Πολίτευμα – επανιδρύοντας τη δημοκρατία

Έχουμε οι περισσότεροι αντιληφθεί ότι η αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία αποτυγχάνει να μας αντιπροσωπεύσει.

Α. Συμφωνούμε σε κάποιες θεμελιώδεις θεσμικές παρεμβάσεις στο εκλογικό σύστημα;  Συμφωνούμε σε μικρές εκλογικές περιφέρειες 1 έως 3 εδρών σε όλη τη χώρα, κατάργηση του μπόνους 50 εδρών, περισσότερες έδρες επικρατείας με χωριστή κάλπη από αυτήν για τους τοπικούς βουλευτές και απλή αναλογική για τις έδρες επικρατείας;

Β. Συμφωνούμε στην κατάργηση των κρατικών χρηματοδοτήσεων κομμάτων;

Γ. Συμφωνούμε στη θέσπιση θεσμικών αντίβαρων στο πολίτευμα με γερουσία ή Πρόεδρο εκλεγόμενο από το λαό με σημαντικές αρμοδιότητες ή ακόμα αντιπροσωπεία τυχαία επιλεγόμενων πολιτών που θα επικυρώνουν ή ακυρώνουν σημαντικές κυβερνητικές ή νομοθετικές αποφάσεις, όπως κάνουν οι ένορκοι στα δικαστήρια;

Θα αναρωτιέστε ποιος θα ανοίξει τέτοια θέματα. Ποιος θα τα συζητήσει δημόσια και ποιος θα τα ψηφίσει.

Η απάντηση είναι απλή: Εμείς οι πολίτες! Ο πολίτης πρέπει να αναλάβει τον πολιτικό του ρόλου για να σπάσουμε επιτέλους τα αδιέξοδα. Να διεκδικήσουμε την εξουσία που το σύνταγμα μας αναγνωρίζει. Μέσα από τις πρωτοβουλίες μας να οπλίσουμε με αποφασιστικότητα και να οδηγήσουμε την εκάστοτε κυβέρνηση σε σοβαρή, ρεαλιστική και υπεύθυνη στάση. Να ωριμάσουμε απότομα ως πολίτες ξεπερνώντας το συλλογικό κατάλοιπο της τουρκοκρατίας.

Σήμερα είναι ώρα. Τώρα πρέπει να κόψουμε δρόμο προς τη δημοκρατία και την ευημερία. Αύριο δεν υπάρχει για αυτή τη γενιά.

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

Διαρκές κίνητρό μου για την ενεργή ενασχόληση με τα κοινά είναι η αίσθηση ανεκπλήρωτων δυνατοτήτων. Είναι όλα αυτά που εμείς οι Έλληνες έχουμε τις προδιαγραφές να  επιτυγχάνουμε, αλλά κάποια πράγματα στη χώρα μας εμποδίζουν την πραγματοποίησή τους. Μου είναι αδύνατο να συμφιλιωθώ με αυτή την πραγματικότητα. Αισθάνομαι υπεύθυνος να συμβάλλω ενεργά στο να αλλάξει ο κόσμος στον οποίο ζω και μεγαλώνω τα παιδιά μου.

Οι αλλαγές που πρέπει να πραγματοποιήσουμε είναι αναρίθμητες. Δυστυχώς ελάχιστα τις συζητάμε και ακόμα λιγότερο τις εφαρμόζουμε. Σε τίτλους μερικές από αυτές που θεωρώ πιο επείγουσες:

1. Θεσμούς άμεσης δημοκρατίας στο πρότυπο της Ελβετίας.
2. Πλήρης κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και κάθε άλλου προνομίου που κάνει τους αιρετούς μη ίσους με τους υπόλοιπους πολίτες απέναντι στο νόμο.
3. Το δικαίωμα του εκλέγεσθε να το αποκτούμε μόνο μετά την επαγγελματική καταξίωση εκτός πολιτικής.
4. Θεσμικά κατοχυρωμένους περιορισμούς σε κρατικά ελλείμματα και δανεισμό.
5. Αρμονική συνύπαρξη της κοινωνικής ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων με αυστηρή εφαρμογή της νομοθεσίας που προστατεύει τις αυθαιρεσίες ομάδων εις βάρος του ατόμου.
6. Φόρος εισοδήματος μόνο επί διαφοράς εσόδων από το σύνολο εξόδων, στη φορολόγηση φυσικών προσώπων, επαγγελματιών και μικρών επιχειρήσεων.
7. Ευθυγράμμιση όλων των συντάξεων σε ύψος που να αντιστοιχεί στο αποταμιευμένο κεφάλαιο εισφορών σύνταξης με δημιουργία ατομικού λογαριασμού ασφαλισμένου που να απεικονίζει το δικαιούμενο συνολικό ποσό και εναλλακτικούς τρόπους παροχής του.
8. Απελευθέρωση όλων των ασφαλιστικών υπηρεσιών σύνταξης, εφάπαξ και υγείας προς τον ιδιωτικό τομέα.
9. Αποσύνδεση των πανεπιστημίων και των σχολείων από το κράτος και μεταφορά όλων των οικονομικών πόρων στους δικαιούχους φοιτητές/μαθητές με σταθμισμένα βάουτσερ εκπαίδευσης.
10. Συνταγματική αναθεώρηση με έμφαση στα δημοκρατικά αντίβαρα, την ξεκάθαρη διάκριση των εξουσιών με απόλυτο ασυμβίβαστο εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας αλλά και πλήρη αποσύνδεση της δικαστικής εξουσίας από την εκάστοτε κυβέρνηση και βουλή.
11. Ασφάλεια κάθε επένδυσης για 10 χρόνια από αλλαγές του θεσμικού πλαισίου επί το δυσμενέστερο.
12. Λογοδοσία και αξιολόγηση παντού με θετική ενίσχυση της υψηλής επίδοσης, αντικίνητρα και εναλλακτικούς δρόμους για την ανεπαρκή.
13. Ταχεία απόδοση δικαιοσύνης με υποχρεωτική διαιτησία σε όλες τις υποθέσεις από σώμα έμπειρων ιδιωτών νομικών.
14. Απλοποίηση και παγιοποίηση της βασικής νομοθεσίας επιλέγοντας και προσαρμόζοντας πρότυπο προηγμένης χώρας που μας ταιριάζει (π.χ. Ιρλανδίας).
15. Ανεξάρτητο συνταγματικό δικαστήριο.
16. Διασφάλιση ελαχίστου επιπέδου διαβίωσης με παροχές σε είδος στους αδυνάτους.
17. Καμία επιχορήγηση σε χρήμα, μόνο σε είδος με διαφανείς, πλήρως ηλεκτρονικές διαδικασίες προμήθειας.
18. Πλήρη ψηφιοποίηση των κρατικών υπηρεσιών και περιορισμός της εμπλοκής τους σε τομείς πέραν της άμυνας, της ασφάλειας, της δικαιοσύνης και της δημιουργίας βασικών υποδομών.
19. Αποσύνδεση σειράς από τομέων από την κεντρική εξουσία.
20. Κατάργηση βουλευτικών συντάξεων και γενικά συντάξεων από αιρετά αξιώματα.
21. Κίνητρα για ψηφιακές συναλλαγές.

Για να γίνουν οι μεγάλες αλλαγές χρειάζεται σύνθεση διαφορετικών σχολών σκέψεων και αντιλήψεων. Γιατί κανείς δεν κατέχει την καθολική αλήθεια. Γιατί ακόμα, κανείς μόνος του δεν μπορεί να δημιουργήσει αλλαγή χωρίς την στήριξη του μεγαλύτερου μέρους και των πιο ενεργών στρωμάτων της κοινωνίας.

Η Επιτροπή Διαλόγου του Ποταμιού είναι το πρόπλασμα από το οποίο μπορεί να προχωρήσει η αναγκαία για τη χώρα σύνθεση. Γι’ αυτό συμμετέχω στην προσπάθεια του Ποταμιού και στις εκλογές του Σεπτέμβρη ‘15 ως υποψήφιος στην περιφέρειας Αττικής. 

(πρώτη δημοσίευση: http://marketnews.gr/article/286499/giati_politiki_giati_me_to_potami) 

Όχι, ο Θεοχάρης δεν ήταν ο τέλειος πολιτειακός παράγοντας. Ζήσαμε μαζί του την εποχή που το κράτος τουιτάρει και οι λογιστές / φοροτεχνικοί υποχρεώνονται να γίνουν followers του Γ.Γ. για να ενημερώνονται ως προς τους … χρησμούς του. Να μαθαίνουν τι τους ξημερώνει κάθε … δευτερόλεπτο. Γιατί τέτοιος ήταν ο ρυθμός των αναρτήσεών του που επείχαν σχεδόν θέση … νόμου. Δυστυχώς μάλιστα οι εφοριακοί δεν είχαν ανακαλύψει το twitter με αποτέλεσμα οι λογιστές να τους πιάνουν διαρκώς ανενημέρωτους για τις … εξελίξεις.

Όχι, δεν είμαι είμαι κατά του «τιτιβίσματος», όμως όταν κανείς κρέμεται από το twitter ενός πολιτειακού παράγοντα για να βλέπει ποιες είναι οι νέες νόμιμες υποχρεώσεις του την επόμενη ημέρα, μάλλον κάπου το έχουμε χάσει εντελώς. Επιπλέον θεωρώ πως το οργανωτικό έργο του κ. Θεοχάρη μάλλον έχει εσχάτως υπερτιμηθεί.

Καμιά φορά, βλέπετε, και ο αποχωρών δεδικαίωται. Δεν ξεχνάμε το πόσες φορές πλησίαζαν προθεσμίες υποβολής ηλεκτρονικών δηλώσεων χωρίς τα ηλεκτρονικά συστήματα να είναι διαθέσιμα, ακόμα και συστήματα που είχαν λειτουργήσει παλαιότερα δίχως προβλήματα. Προφανώς υπήρχαν τεχνικές εξηγήσεις πίσω από όλα αυτά αλλά τα γεγονότα δεν αμφισβητούνται. Σίγουρα επίσης το δομικό – οργανωτικό έργο του δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται πρωτοφανές.

Αλλιώς δεν θα φθάναμε στο τριτοκοσμικό φαινόμενο να παγώνει η έκδοση βεβαιώσεων και πιστοποιητικών από το taxisnet επειδή τα έγγραφα αυτά φέρουν την ηλεκτρονική υπογραφή του Γ.Γ. που αποπέμφθηκε. Πουθενά στον κόσμο δεν σταματάει το κράτος για τέτοιους λόγους. Αν πράγματι απαιτείται μια τέτοια υπογραφή, που δεν βλέπω κανέναν λόγο να υπογράφονται οι ψηφιακές βεβαιώσεις, πάντα θα μπορούσε ο κανονισμός να προβλέπει ως αντικαταστάτη τον άμεσα υφιστάμενο. Τι να πιάσει και τι να αφήσει κανείς σε όλα αυτά;

Ασφαλώς ο Θεοχάρης δεν εξωθήθηκε σε παραίτηση λόγω twitter. Πιθανότατα – προς τιμήν του – δεν ήταν πολύ συνεργάσιμος με το γραφείο του Πρωθυπουργού. Όταν σηκωνόταν το τηλέφωνο του Μαξίμου ίσως ο Θεοχάρης δυσκολευόταν να ακολουθήσει τις «οδηγίες». Και όταν ο Πρωθυπουργός ετοιμάζει το κόμμα και την κυβέρνησή του για φθινοπωρινές εκλογές, όπως «μυρίζει» ο ανασχηματισμός με Γιακουμάτο, Κικίλια, Παπακώστα, Ντινόπουλο, Βούλτεψη κλπ. μάλλον ένας Θεοχάρης δεν ταιριάζει καθόλου στο σχήμα.

Στην περίπτωση Θεοχάρη δεν τηρήθηκαν ούτε τα προσχήματα. Αφού ετοίμαζαν αντικατάσταση του Στουρνάρα, θα μπορούσαν άνετα να αφήσουν την ενδεχόμενη αντικατάσταση Θεοχάρη στον νέο υπουργό Οικονομικών. Όμως όχι. Η κυβέρνηση δεν ήθελε να διακινδυνεύσει τη διατήρησή του. Πού να εξηγούν στον κο Χαρδούβελη γιατί δεν τους κάνει ο Θεοχάρης. Δεν υπάρχει χρόνος για ρίσκα, εκλογές έρχονται.

Ο κος Θεοχάρης δεν έκανε μόνος του πολιτική. Η κυβέρνηση «σχεδίαζε», η βουλή υπερψήφιζε, ως άλλη συνέλευση μετόχων Ανώνυμης Εταιρείας με τους βουλευτές ιδιότυπους πληρεξούσιους εκπροσώπους των πραγματικών μετόχων (πολιτών). Αλλά ας μην ξεχνάμε, ο Γ.Γ. εκτελούσε. Και σε κάθε κύκλο φορολογικής μεταρρύθμισης (12 τα φορολογικά νομοσχέδια μόνο μέσα στο 2013) ο αριθμός των νόμων μετατρεπόταν σε εικοσαπλάσιες υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα και απροσδιόριστο αριθμό από εγκυκλίους και ενημερωτικά σημειώματα! Ένα ανίκητο παιχνίδι αριθμών στο οποίο ο Γ.Γ. είχε ενεργότατη συμμετοχή καθώς ήταν ένας βασικός πολλαπλασιαστής.

Ο τραγέλαφος που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στον χώρο της οικονομίας στέρησε κάθε ελπίδα επενδύσεων, κατέστρεψε κάθε παραγωγική επιχείρηση που κινείται στο πλαίσιο της νομιμότητας και ασφαλώς δεν επέτρεψε κανένα μοντέλο διοίκησης να επιτύχει στη Γενική Γραμματεία Εσόδων. Αν δεν ήταν ικανοποιημένος ο Γ.Γ. από όλη αυτή τη φαρσοκωμωδία  είχε δυο επιλογές. Η μια προφανής: θα μπορούσε να παραιτηθεί από καιρό λόγω ουσιώδους διαφωνίας με το έργο το οποίο εκλήθη να υπηρετήσει. Η δεύτερη εναλλακτική λύση για τον κ. Θεοχάρη θα ήταν να ορθώσει το ανάστημά του αξιοποιώντας το πενταετές κλειστό συμβόλαιο. Θα μπορούσε να είχε γυρίσει πίσω αρκετές αποφάσεις ως ανεφάρμοστες, αόριστες, ανεδαφικές, αντιφατικές κλπ. Θα μπορούσε επίσης να έχει δημοσιοποιήσει τις πολιτικές πιέσεις που λέγεται ότι δεχόταν. Όμως αυτός δεν προβληματίστηκε. Λάμβανε νόμους, Υπουργικές αποφάσεις, Προεδρικά διατάγματα και παρήγαγε το δικό του μερίδιο στο χάος που λέγεται ελληνικό φορολογικό ρυθμιστικό πλαίσιο. Παραιτήθηκε τώρα, όχι επειδή απηύδησε από το ανείπωτο χάος υπό το οποίο έκανε τη δουλειά του, αλλά επειδή του ζήτησε να παραιτηθεί ο Στουρνάρας, δηλαδή ο Σαμαράς. Για να υπηρετήσει δηλαδή την πολιτική επικοινωνία της κυβέρνησης, εν όψει των εκλογών που προετοιμάζει για το Φθινόπωρο.

Αλλά ας αναλογιστούμε, πώς βρέθηκε ο κ. Θεοχάρης σε αυτή τη θέση εξαρχής; Η Τρόικα δυσκολευόταν να διανοηθεί πώς η πολιτική παρεμβαίνει για τη … μη είσπραξη βεβαιωμένων οφειλών προς το ελληνικό κράτος. Αυτή ήταν η περίπτωση και τίποτε άλλο. Κάποτε και οι ξένοι κατάλαβαν  τι γίνεται εδώ και άρχισαν να δυσανασχετούν.

Τότε η κυβέρνηση έριξε την απρόσμενη - για τα ντόπια ήθη και έθιμα - πρόταση στο τραπέζι: ο Γ.Γ. εσόδων θα έχει κλειστό πενταετές συμβόλαιο, θα πληρώνεται βάσει αποτελεσμάτων και θα είναι μη πολιτικό πρόσωπο. Η κυβέρνηση πίστευε ότι και με αυτές τις προϋποθέσεις θα έβρισκε το πρόσωπο που θα της έκανε τη «δουλειά».

Κάπως έτσι, λίγο αφού ο Διομήδης Σπινέλης παραιτήθηκε καταγγέλλοντας το γνωστό πλέον 4-4-2 (4 να γλιτώσει ο οφειλέτης, 4 να πάρει μίζα ο εφοριακός για να τα μοιράσει στις υπηρεσίες και τους κομματικούς παράγοντες και 2 να εισπραχθούν στα κρατικά ταμεία για ξεκάρφωμα) το πολιτικό μας σύστημα διόρισε το δεξί χέρι του κ. Σπινέλη, τον κ. Θεοχάρη, ως νέο Γ.Γ. Εσόδων. Για 5 χρόνια. Με κλειστό συμβόλαιο. Ανεξαρτήτως κυβέρνησης.

Όχι όμως ανεξαρτήτως εκλογικών αποτελεσμάτων. Όχι, βέβαια! Όταν αυτά αποδείχθηκαν μη ικανοποιητικά για την σημερινή κυβέρνηση, χειρόφρενο, αναστροφή και επαναπροσδιορισμός πορείας στην … πεπατημένη. Με την απόφαση αυτή λοιπόν η κυβέρνηση ξεκάθαρα αυτοακυρώνεται. Τονίζει με εμφαντικό τρόπο ότι ακόμα κι αν κάποιοι ξεγελάστηκαν, ντόπιοι ή ξένοι, στο μυαλό και στη νοοτροπία της δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα.

Τυπικά ο κος Θεοχάρης παραιτήθηκε. Ουσιαστικά όμως αποδείχθηκε ότι, υπό το παρόν πολιτικό σύστημα, κανένα κλειστό συμβόλαιο με εντολοδόχο το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να θεωρείται ισχυρό. Οι κυβερνώντες δεν έχουν καμία αξιοπιστία και μαζί τους το ελληνικό κράτος είναι μια επιταγή χωρίς αντίκρισμα.

Προφανώς μάταια προσδοκά η Ελλάδα επενδύσεις και θέσεις εργασίας. Βουλιάζει το πολιτικό μας κατεστημένο ολοένα και πιο βαθιά και μαζί του παρασύρει όλη τη χώρα. Οι πολίτες της χώρας, με την υποστήριξη συστημικών ΜΜΕ, διαρκώς εκφοβίζονται ώστε να συνεχίζουν ως ένα βαθμό να στηρίζουν αυτούς που τους έφεραν στην τραγική σημερινή κατάσταση. Τους στηρίζουν δια της ψήφου τους. Τους στηρίζουν θεωρώντας τους  ως λιγότερο επικίνδυνους. Ως αντίδοτο στους εγχώριους μπαμπούλες. Γιατί ο επικίνδυνος που έχεις δοκιμάσει είναι πάντα λιγότερο τρομακτικός από αυτόν που δεν έχεις. Ναι, μιλώ και για τον ΣΥΡΙΖΑ που, όσο  ανερμάτιστος κι αν είναι, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν καταφέρει να τον μεγαλώσουν δυσανάλογα πολύ, τόσο ώστε να φαντάζει ως πραγματική απειλή, προκειμένου να συγκρατεί ψηφοφόρους κοντά στα κυβερνώντα κόμματα.

Μιλώ όμως και για όλους εμάς τους υπόλοιπους, τους μετριοπαθείς σκεπτόμενους πολίτες. Για όλους εμάς τους εκτός συστήματος που δίνουμε την πολιτική μάχη με μόνα όπλα την επιστημονική μας γνώση, την επαγγελματική μας εμπειρία και το μεράκι μας. Εμάς που διατυπώνουμε απλές, για εμάς αυτονόητες προτάσεις για αλλαγές που τόσο χρειάζεται η χώρα για να λειτουργήσει ως αστική δημοκρατία πολιτών δυτικού τύπου, αντί της μεταφεουδαρχικής ολιγαρχίας υπηκόων «θεοκρατικού» τύπου, που δυστυχώς μας έφερε ως εδώ και δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να παραμείνει ανέγγιχτη.

Όμως πιστεύω στους Έλληνες. Μπορεί με τις «Γέφυρες» να μην καταφέραμε σε αυτές τις εκλογές να μπούμε στις καρδιές ικανοποιητικά πολλών συμπολιτών μας, όμως κάναμε ένα πρώτο βήμα συνεύρεσης και συνεννόησης. Είπαμε καθαρά ότι η λύση για την Ελλάδα ξεπερνάει κόμματα, πρόσωπα και ιδεολογίες. Ανοίξαμε τη δημόσια συζήτηση γι’ αυτά που πραγματικά πρέπει να γίνουν. Για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και τον κόσμο. Για την Ευρώπη του μέλλοντος. Για την επόμενη ημέρα της πολιτικής στην Ελλάδα, μετά την απόσυρση του (διε)φθαρμένου πολιτικού κατεστημένου που αν και ανθίσταται, μάχη τη μάχη συρρικνώνεται και αυτοακυρώνεται. Για τη χειραφέτηση του πολίτη. Για τη δημοκρατία. Για την παραγωγή. Για την εργασία. Για την έρευνα. Για την παιδεία. Για την αξιοπρέπεια.

Είμαι βέβαιος πως ο χρόνος θα φέρει ακόμα περισσότερες γέφυρες πάνω και πέρα από προσωπικές φιλοδοξίες, ή μικροδιαφορές ιδεολογικού ή και άλλου περιεχομένου, για τις επόμενες γενιές και τις προκλήσεις που έρχονται.

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

Δικαιούται ένας δικηγόρος και βουλευτής όπως ο κος Βορίδης, να αναλαμβάνει την υπεράσπιση ιδιωτών;

• Είναι νόμιμο δικαίωμά του.

Οποιουδήποτε ιδιώτη;

• Με τους παρόντες νόμους φαίνεται πως  σχεδόν τίποτε δεν τον εμποδίζει. Ηθικά όμως, θεωρώ πως υπάρχει μείζον ζήτημα.

Ποια είναι τα όρια της δυνατότητας βουλευτή - δικηγόρου να αναλαμβάνει πελάτες δηλαδή; Γιατί να μην αναλάβει τον πελάτη που επιθυμεί;

1. Ένας βουλευτής,αντιπροσωπεύει τον Έλληνα πολίτη που τον πληρώνει από τους φόρους του, συνεπώς η ανάληψη υπεράσπισης ιδιώτη που κατηγορείται για απάτη σε βάρος του ελληνικού δημοσίου, αν μη τι άλλο σε ηθικό επίπεδο συνιστά σύγκρουση ενδιαφέροντος. Δεν ξέρω τι λέει ο κώδικας του δικηγορικού συλλόγου για αυτό, αλλά υποθέτω πως αν ήταν μέλος Δ.Σ. μιας επιχείρησης δεν θα αναλάμβανε υπόθεση εναντίον της.Ούτε καν υπόθεση για τον κύριο ανταγωνιστή της επιχείρησης. Αν για δικούς του λόγους ήθελε να την αναλάβει, θα είχε έγκαιρα παραιτηθεί από την επιχείρηση. Αυτό θαρρώ πως λέει η κοινή λογική και ηθική.

1. Η ανάληψη της υπεράσπισης κατηγορουμένων για απάτες εις βάρος του ελληνικού δημοσίου από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κύριου κυβερνητικού κόμματος χωρίς αμφιβολία σηματοδοτεί προς τη δικαστική εξουσία κυβερνητικό ενδιαφέρον για αυτούς που κατηγορούνται.

1. Ο παραπάνω συμβολισμός έχει σημασία επειδή ατυχώς οι ανώτατοι δικαστικοί εξακολουθούν να επιλέγονται από την εκάστοτε κυβέρνηση, συνεπώς η εξέλιξή τους στο δικαστικό σώμα δεν μπορεί παρά να επηρεάζεται από το πόσο ευχάριστοι ή δυσάρεστοι θα γίνονται στο πολιτικό κατεστημένο.

Για να αποκτήσουμε επιτέλους ισονομία, τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη:

1. Να καταργηθεί το υπουργείο Δικαιοσύνης. Όλες του οι αρμοδιότητες να μεταφερθούν στην δικαιοσύνη την ίδια.
2. Η Δικαιοσύνη να γίνει πραγματικά ανεξάρτητη, με αυτοδιοίκησή της και εκλογή των ανώτατων δικαστικών από το ίδιο το σώμα των δικαστών.
3. Να ιδρυθεί ανεξάρτητο συνταγματικό δικαστήριο.

Οι δικηγόροι – βουλευτές μπορούν να επιλέγουν:

• Είτε δεν αναλαμβάνουν καθόλου την υπεράσπιση κατηγορουμένων, όπως αυτοί του σκανδάλου των Energa&HellasPower.
• Είτε παραιτούνται από κάθε δημόσιο αξίωμα ΠΡΙΝ αναλάβουν τέτοιου τύπου πελάτες.

Λέτε το πολιτικό μας σύστημα να εξυγιανθεί μόνο του και επιτέλους να θεσπίσει και, κυρίως, τηρήσει δίκαιους και ξεκάθαρους κανόνες;

Θα ήμουν αφελής να το πιστέψω. Γι’ αυτό ανέλαβα  πολιτική δράση. Γι’ αυτό κατεβαίνω στις ευρωεκλογές με τις Γέφυρες. Γιατί χρειαζόμαστε μια θεσμική επανάσταση που μόνο αυθεντικά κινήματα πολιτών επιδιώκουν.

Γιατί η χώρα των παιδιών μας είναι πολύ σημαντική για να μείνει στα χέρια του πολιτικού κατεστημένου.

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, δυστυχώς έχουμε καταφέρει βαθιά στρέβλωση του περιεχομένου της. Φαίνεται ότι επί χρόνια δεν ασχοληθήκαμε – ως οφείλαμε – ούτε με τη συντήρηση και εξέλιξή της, ούτε με την εκπαίδευση των πολιτών σε αυτήν, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί δραματικά το περιεχόμενό της και πλέον αυτό που ο μέσος πολίτης θεωρεί δημοκρατικό δεν θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το αρχέτυπο της έννοιας.

Γράφω τα παραπάνω με αφορμή το πρόσφατο επεισόδιο «δημοκρατικού» φασισμού εντός πανεπιστημιακού χώρου. Ένα ακόμα συμβάν που έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα χιλιάδων αναλόγων, τα περισσότερα από τα οποία σπάνια βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αν δεν υπάρχει εμπλοκή κάποιου αναγνωρίσιμου προσώπου. Δεν έχουν σημασία οι πρωταγωνιστές του κάθε επεισοδίου ούτε η δική τους προέλευση, ένθεν κακείθεν. 

Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί σε τέτοιες διαμάχες.  Συνήθως υπάρχουν «ράμματα για τη γούνα» και των δυο αντιμαχομένων πλευρών. Τα φαινόμενα λεκτικής, ψυχολογικής, αισθητικής και φυσικής βίας εντός των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας, τα έχουμε «φάει με το κουτάλι» όσοι επενδύσαμε κάποια από τα χρόνια μας στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Τα έχουμε «λουστεί» σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν δεν αποσπούν την προσοχή μας πλέον.

Κανείς δεν είναι χθεσινός σε αυτήν  τη χώρα. Όλοι έχουν το παρελθόν τους και ο καθένας έχει τη γνώμη του σχετικά με αυτό. Όμως θα ανέμενε κανείς άλλον  τρόπο αντιμετώπισης. Η νέα γενιά και ιδιαίτερα στο χώρο του πανεπιστημίου, κατ’ εξοχήν τόπο όπου θεωρητικά ενθαρρύνεται ο διάλογος και η γόνιμη ανταλλαγή απόψεων, θα ελπίζαμε να κινείται στη βάση του αποφθέγματος που αποδίδεται στον  Βολταίρο: «Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπισθώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες».

Όμως δυστυχώς ούτε αυτό ισχύει. Ο τραμπουκισμός έχει φθάσει να θεωρείται περίπου αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα και η δικαιολογία συχνά είναι ο … «βρασμός» του αίματος στις φλέβες των νέων!

Τι φταίει; Πώς φθάσαμε ως εδώ;

Νομίζω απλώς τα μπερδέψαμε. Φθάσαμε τα κόμματα, οι οργανωμένοι αυτοί σχηματισμοί υπό τους οποίους (θεωρητικά) οι πολίτες προσπαθούν να προωθήσουν την πρόταση διακυβέρνησής τους, να έχουν κυριεύσει άπειρους χώρους της καθημερινότητας του πολίτη, συμπεριλαμβανομένου του πανεπιστημίου.

Φθάσαμε στο όνομα της προώθησης της εκάστοτε άποψης να δικαιολογείται περίπου κάθε διασταλτική ερμηνεία τόσο του νόμου όσο και των κανόνων ηθικής. Φθάσαμε ο έχων άποψη που δεν υποστηρίζεται από κάποιο ισχυρό κόμμα σε έναν συγκεκριμένο χώρο να κινδυνεύει ακόμα και σωματικά.

Λοιπόν από αυτήν την κατρακύλα πρέπει να ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ. Η ασφάλεια των πανεπιστημίων δεν μπορεί να θεωρείται πλήγμα για τη δημοκρατία. Τα εγκλήματα και σε αυτούς τους χώρους αφορούν την αστυνομία και τη δικαιοσύνη. Τα δε κόμματα, για να τελειώνουμε με αυτήν την υπόθεση, να εκπαραθυρωθούν από την ανώτατη εκπαίδευση.

Καμία θεσμική αναγνώριση σε κομματικούς μηχανισμούς εντός των πανεπιστημίων (πόσο μάλλον σχολείων), καμιά συμμετοχή τους, έμμεση ή άμεση, στη διοίκηση του πανεπιστημίου. Όποιος φοιτητής αισθάνεται την ανάγκη ένταξής του σε πολιτικά κόμματα μπορεί να το πράττει εκτός πανεπιστημίου. Μέσα στα πανεπιστήμια η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών σε τίποτε δεν ενισχύεται από τη θεσμοθετημένη παρουσία των κομματικών στρατών, αντιθέτως υπονομεύεται με τον πλέον βάναυσο τρόπο.

Επίσημες και άτυπες διασυνδέσεις φοιτητικών παρατάξεων με πολιτικά κόμματα θα πρέπει να επισύρουν σοβαρότατες κυρώσεις για τα πολιτικά κόμματα, με πρώτη και καλύτερη τη διακοπή κάθε κρατικής χρηματοδότησης δια παντός.

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

Άστοχη η επαναφορά της 13ης σύνταξης γιατί, αν εφαρμοστεί όπως ανακοινώθηκε:

1. Δεν συνδέεται με το συνολικό εισόδημα, καθώς το ότι κάποιος έχει σύνταξη κάτω από 700 ευρώ δεν σημαίνει ότι έχει και συνολικά χαμηλό εισόδημα.

2. Δεν συνδέεται με τις συνολικά καταβεβλημένες εισφορές, καθώς δεν ισχύει δυστυχώς άμεση συσχέτιση αυτών με τις συντάξεις που λαμβάνονται.

3. Αν θέλουμε να αυξήσουμε τις χαμηλές συντάξεις καλύτερα απλά να τις μεγαλώναμε κι όχι να προσθέταμε μια 13η δημιουργώντας στρέβλωση στη σύγκρισή τους με τις υπόλοιπες.

4. Όταν πολίτης χρειάζεται στήριξη από το κράτος πρόνοιας αυτή πρέπει να έρχεται ως κάτι επιπλέον από το κράτος, όπως το επίδομα στο πλαίσιο ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος κι όχι να μπερδεύεται με τα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις.

5. Καμία συζήτηση και αλλαγή για τις συντάξεις δεν έχει νόημα όσο δεν υπάρχει ο προσωπικός λογαριασμός ασφαλισμένου στον οποίο να παρουσιάζεται το συνολικό κεφάλαιο που έχει εισφέρει στο σύστημα ένας ασφαλισμένος και το ποσό που αναλογιστικά δικαιούται ως σύνταξη από αυτό, λαμβάνοντας υπόψη και μια λογική ετήσια απόδοση. Όσο δεν αποτυπώνονται τα πραγματικά μεγέθη δεν ξέρουμε αν αυτός που παίρνει 600 δικαιούται 1000 ή 200, ούτε φυσικά αν αυτός που παίρνει 2500 τελικά είναι προκλητικά ευνοημένος ή αδικημένος. Αν μάλιστα βάλει κανείς στην εξίσωση και τις αμέτρητες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις στα 40 και κάτι (στο παρελθόν) και στα 50 και κάτι μέχρι και σήμερα, καταλαβαίνουμε ότι το συνταξιοδοτικό λειτουργεί διαχρονικά ως ένας μηχανισμός που συχνά «κλέβει» από τους πιο σκληρά εργαζόμενους προκειμένου να τα αποδίδει σε άλλους.

6. Σε μια χώρα που η αναλογία του αριθμού εργαζομένων σε παραγωγικούς τομείς σε σχέση με τους ανέργους, τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είναι απολύτως μη βιώσιμη δεν είναι λογικό μια νέα κυβέρνηση να ξεκινάει από αυτό το μέτρο χωρίς καν να γνωρίζει και εξηγεί πώς ακριβώς θα το χρηματοδοτήσει.

Όσο δεν ξέρουμε ούτε πόσα κανείς δικαιούται (καταβεβλημένες εισφορές), ούτε πόσα πραγματικά χρειάζεται (συνολικό εισόδημα σε σχέση με σύνταξη που εισπράττει ), ούτε ποιος πληρώνει (πού πηγαίνουν οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι μας), δεν δικαιούμαστε να μοιράζουμε λεφτά καθώς μάλλον διευρύνουμε τις αδικίες, τις στρεβλώσεις και γενικότερα τα αδιέξοδα αντί να τα αντιμετωπίζουμε. Αυτό δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δίκαιο, ούτε παραγωγικό ούτε καν φιλολαϊκό.

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr 

Στα χρόνια που αντιλαμβάνομαι την αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία αυτό που θεωρώ ότι δομικά δεν της έχει επιτρέψει να είναι όσο αποτελεσματική θα θέλαμε στην μεταφορά της φωνής του πολίτη στην εξουσία είναι το πολυδαίδαλο … «πυραμιδικό» της μοντέλο.

Το αποκαλώ πυραμιδικό, γιατί περιλαμβάνει πολλά επίπεδα αντιπροσώπευσης: οι πολίτες εκλέγουν βουλευτές, οι οποίοι δίνουν ψήφο στήριξης στην κυβέρνηση και εκλέγουν Πρόεδρο Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός επιλέγει Υπουργούς, αυτοί με τη σειρά τους επιλέγουν Σύμβουλους, Γενικούς Γραμματείς, Διοικητές και Διοικητικά Συμβούλια σε μερικές χιλιάδες φορείς, όλοι αυτοί επιλέγουν Γενικούς Διευθυντές κι άλλα επιτελικά στελέχη του κράτους επηρεάζοντας σχεδόν κάθε δραστηριότητα στη χώρα. Το χειρότερο είναι ότι οι αιρετοί εκπρόσωποι λαμβάνουν εντολή αντιπροσώπευσης των πολιτών χωρίς καν προκαθορισμένο περιεχόμενο. Επιπλέον, η εντολή αυτή είναι μη ανακλήσιμη.

Μετά την απομάκρυνση από … την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται και έχουμε το γνωστό σύνδρομο του … «κοψοχέρη».

Θεωρώ πώς η απεριόριστη εκχώρηση δικαιώματος εκπροσώπησης είναι η απόλυτη συνταγή για αποτυχία. Ακόμα κι αν βρίσκαμε τον τρόπο να εκλέγουμε τους άριστους μεταξύ των συμπολιτών μας, εξαιρετικά σύντομα θα είχαμε πάνω – κάτω τα ίδια προβλήματα, γιατί:

Α) η αλυσίδα αντιπροσώπευσης στην Ελληνική κρατική διακυβέρνηση είναι υπερβολικά μακριά λόγω του συγκεντρωτικού μοντέλου της,
και
Β) οι ηθικές αναστολές του σύγχρονου Έλληνα είναι μάλλον περιορισμένες, καθώς η παιδεία και οι κλασικές αξίες έχουν απαξιωθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες και στη θέσου τους έχει εμπεδωθεί η λογική του «όλοι το κάνουν, εγώ γιατί να είμαι το κορόιδο;» αλλά και του «ποιος θα το μάθει;».

Τα παραπάνω έχουν κάνει τη χώρα μας ένα ανοιχτό εργαστήριο επιβεβαίωσης των δεινών του γνωστού από την πολιτική και οικονομική θεωρία «προβλήματος διάστασης συμφέροντος μεταξύ εντολέα και εντολοδόχου». Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας και οι εξ αυτών επιλεγμένοι επιτελάρχες, αυτοί που ρυθμίζουν τη ζωή μας με τις αποφάσεις και τις παραλείψεις τους, λειτουργούν με εντελώς άλλες προτεραιότητες και ενδιαφέροντα σε σχέση με εμάς που πρωτογενώς τους εκλέγουμε. Αυτό που έχει κατά νου ο εντολέας – πολίτης όταν ψηφίζει διαφέρει δραματικά από αυτό που εκφράζεται ως καθημερινή πράξη του εντολοδόχου – αντιπροσώπου.

Κάπως έτσι έχει οδηγηθεί η χώρα μας σε πλήρη απαξίωση του πολιτεύματος αλλά και τον εκφυλισμό της ευθύνης του πολίτη που συνοδεύει την ελευθερία και την Δημοκρατία. Περίπου έτσι διατηρούμε πολιτικά «ανήλικο» τον Έλληνα πολίτη, να απέχει από τα κοινά και να περιορίζεται σε επιφανειακή κριτική. Με αυτό τον τρόπο ο πολίτης βιώνει κάθε μέρα απίστευτα αδιέξοδα, ακυρώνοντας το δόγμα σύμφωνα με το ποίο στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Βλέπω λοιπόν ως μονόδρομο κάθε εκλογικό σώμα να εκλέγει του αντιπροσώπους του με 100% ανακλήσιμη εντολή αντιπροσώπευσης και σαφείς εξαιρέσεις. Να τους εκχωρεί μόνο προσωρινό δικαίωμα να αποφασίζουν για λογαριασμό του, διατηρώντας το δικαίωμα ανάκλησης και προκαθορίζοντας εξαιρέσεις.

Η ανάκληση θα πρέπει να μπορεί να ενεργοποιηθεί μετά από πρωτοβουλία ικανού αριθμού των εκλογέων (π.χ. σε εθνικό επίπεδο συγκέντρωση υπογραφών για διενέργεια ακυρωτικού ή και νομοθετικού / συνταγματικού δημοψηφίσματος για συγκεκριμένο θέμα με συγκεκριμένο ερώτημα που να απαντιέται με ναι ή όχι).

Επιπλέον, οι εξαιρέσεις πρέπει να περιλαμβάνουν τα ιδιαίτερα μεγάλα ζητήματα αλλά και όλες τις επιλογές των σημερινών «αντιπροσώπων  των αντιπροσώπων», για τους οποίους οι αντιπρόσωποι δεν θα πρέπει να έχουν ταυτόχρονα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

Γιατί π.χ. ο Υπουργός Τουρισμού να διορίζει τον διοικητή του ΕΟΤ (αν υποθέσουμε ότι χρειάζεται να υπάρχει ΕΟΤ) κι όχι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι που δραστηριοποιούνται στον κλάδο του τουρισμού εργαζόμενοι και επαγγελματίες / επιχειρηματίες; Αν ο Υπουργός πρέπει να έχει κάποιο δικαίωμα, νομίζω αυτό πρέπει να περιορίζεται στο να εκφράσει την άποψή του για τους υποψήφιους, ενδεχομένως να προτείνει κάποιον υποψήφιο. Σε πολύ ακραίες περιπτώσεις ίσως να εκχωρείται και δικαίωμα άσκησης αιτιολογημένου βέτο σε κάποια υποψηφιότητα που ο αιρετός αντιπρόσωπος θεωρεί εντελώς ακατάλληλη. Όμως η απόφαση τελικά πρέπει να είναι των άμεσα ενδιαφερόμενων, κι όχι του αντιπροσώπου τους.

Πολλοί ίσως ανησυχούν ότι η πολλή δημοκρατία μπορεί να δημιουργήσει δυσλειτουργίες, αστάθεια, καθυστέρηση και λανθασμένες αποφάσεις. Αυτά όμως και πολύ χειρότερα συμβαίνουν ήδη τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα. Ένα πλέγμα κομματικών – συνδικαλιστικών – επιχειρηματικών - μιντιακών συμφερόντων έχουν σε μεγάλο βαθμό επιτύχει την άλωση της Δημοκρατίας. Αντίθετα, αυτό δεν συμβαίνει σε χώρες όπως η Ελβετία που υιοθετούν τέτοια μοντέλα. Στη χώρα μας το «πυραμιδικό» σύστημα αντιπροσώπευσης έδωσε τις ευκαιρίες για στρεβλώσεις και διαφθορά απομακρύνοντας τον πολίτη από τις ευθύνες του.

Στη Δημοκρατία της ευθύνης όπου ο πολίτης έχει τους θεσμούς να αποφασίζει βιώνει τα αποτελέσματα των ορθών ή λανθασμένων επιλογών του. Έτσι απαλείφεται η απενοχοποίηση του πολίτη που ενθαρρύνει το πυραμιδικό μοντέλο. Κανείς πια δεν μπορεί να λέει ότι ψήφισε γιατί άλλα του υποσχέθηκαν και τώρα κάνουν άλλα, γιατί μπορεί ανά πάσα στιγμή να ασκήσει τα δικαιώματά του και να ανακαλέσει την εντολή αντιπροσώπευσης για όποιο θέμα κρίνει σκόπιμο.

Οι μηχανισμοί της Άμεσης Δημοκρατίας είναι τα εργαλεία με τα οποία μπορούμε να προσδοκούμε ουσιαστική και διατηρήσιμη αλλαγή προς το καλύτερο.

Ο Καποδίστριας που πρώτος σχεδίασε τέτοιους μηχανισμούς στην Ελβετία, μεταφέροντας την Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία στο σύγχρονο κόσμο, είχε πιθανότατα και την Ελληνική φυλή στο μυαλό του, πέραν της ανομοιόμορφης Ελβετικής.

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

Κάποτε ένα μικρό παιδί έκλεψε στο σχολείο την πλάκα ενός άλλου. Η μητέρα του όταν κατάλαβε ότι τα κατάφερε χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς ένιωσε περήφανη που έχει τόσο ... έξυπνο παιδί. Ο μύθος του Αισώπου λέει ότι όσο η μάνα ενθουσιαζόταν με τα κατορθώματα του κανακάρη της τόσο αυτός προχωρούσε σε σοβαρότερα παραπτώματα.

«... Το παιδί μεγάλωνε, έγινε άντρας κι έγινε ο πιο επιτήδειος κλέφτης της περιοχής.
Κάποτε, όμως, τον έπιασαν, την ώρα που λήστευε ένα σπίτι, τον δίκασαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο.
Την ώρα που τον έσερναν δεμένο για να τον πάνε στον τόπο όπου ο δήμιος θα του έκοβε το κεφάλι, η μητέρα του έτρεχε πίσω από τη συνοδεία κι έκλαιγε, χτυπώντας το στήθος της με απελπισία.
- Γιε μου πού σε πάνε; Γιε μου! Πού σε πάνε; Φώναζε απελπισμένα.
Τότε ο κατάδικος σταμάτησε και παρακάλεσε εκείνους που τον πήγαιναν να τον αφήσουν να πει κάτι κρυφά στη μητέρα του.
Εκείνοι δέχτηκαν, μια που λίγη ώρα είχε ακόμα να ζήσει.
Τότε ο κατάδικος έσκυψε, τάχα να πει κάτι στ' αφτί της μητέρας του, και της το ξερίζωσε με τα δόντια του!
- Δεν ντρέπεσαι, καταραμένο παιδί! Φώναξε εκείνη, ουρλιάζοντας από τους πόνους. Δεν σου φτάνουν τόσα εγκλήματα που έκανες, φέρεσαι έτσι και στη μητέρα που σε γέννησε;
- Εσύ φταις για το κατάντημά μου, της αποκρίθηκε ο κατάδικος. Αν με μάλωνες όταν έκλεψα για πρώτη φορά εκείνη την πλάκα και σου την έφερα, σήμερα δεν θα με πήγαιναν να μου κόψουν το κεφάλι.» [Πηγή http://www.pare-dose.net/110]

Πασίγνωστος ο μύθος, σωστά; Κι όμως μάλλον έχει ξεχαστεί στη χώρα μας. Τόσο πολύ που επί χρόνια οι κεντροαριστερές και δεξιές κυβερνήσεις της Ελλάδας φέρθηκαν ακριβώς όπως η ανόητη μητέρα προς τους πολίτες. Τους εκμαύλισαν συστηματικά. Άλλοτε με «καθρεπτάκια», άλλοτε με «πολιτική κυβίστηση», γαλούχησαν έναν λαό απόλυτα ανεκτικό στο ψέμα. Έναν πολίτη που σχεδόν αδιαφορεί για την αλήθεια και αναζητά μονίμως θαύματα. Προκειμένου να συνεχίζουν ανεμπόδιστοι τις δικές τους απάτες ενθάρρυναν κάποιοι επιτήδειοι το πρότυπο του «εξυπνάκια», αυτού που δεν σέβεται τους νόμους και τους κάνει «λάστιχο», απλά επειδή ... μπορεί!

Ένα άλλοτε μικρό τμήμα του πληθυσμού μας που είχε ροπή προς την απατεωνιά σταδιακά έγινε πρότυπο. Διαμορφώθηκε μια νέα εθνική αφήγηση. Ένα νέο παράδειγμα βάσει του οποίου η πρόοδος ελάχιστα συνδέεται με την ικανότητα και την εργατικότητα, αλλά κυριότερα με την πονηριά, την «καπατσοσύνη», τις καλές γνωριμίες κι άλλα μαγ(κ)ικά. Καλλιεργήθηκε έτσι τις τελευταίες δεκαετίες μια ολόκληρη γενιά που πιστεύει σε εντελώς άλλες αξίες από αυτές στις οποίες έχει βασιστεί όλος ο σύγχρονος δυτικός κόσμος. Όχι γιατί στο δυτικό κόσμο δεν υπάρχουν παραπτώματα. Αλλά εκεί είναι αξιοσημείωτα και τιμωρούνται. Εδώ ... δεν βαριέσαι. Εδώ υπάρχει η ορθοδοξία της μεγαλοψυχίας και της συγχώρεσης.

Φτιάξαμε λοιπόν ένα νέο Βυζάντιο στο οποίο όμως η ίντριγκα, η δολοπλοκία και κυρίως η παρεοκρατία δεν περιορίζονται στα ανάκτορα και την αυλή. Διαπερνούν οριζόντια σχεδόν όλη την κοινωνία μέσα από τα πλοκάμια των γνωστών πολιτικών κομμάτων και τους κομματοκρατούμενους συνδικαλιστικούς φορείς. Διαμορφώσαμε ένα περιβάλλον που κάνει κάθε άνθρωπο που συνεχίζει να αγωνίζεται με κύριο όπλο τη δουλειά και τις ικανότητές του να φαντάζει ονειροπόλος και αιθεροβάμων.

Κάπως έτσι εκδιώχθηκαν οι περισσότερες σοβαρές παραγωγικές κι επιχειρηματικές προσπάθειες από τη χώρα και γιγαντώθηκαν μονοπώλια και ολιγοπώλια σε στενό αλισβερίσι με τους ανεπάγγελτους πολιτικούς μας. Κάπως έτσι ο θαλασσοπόρος και διεθνοποιημένος επιχειρηματίας Έλληνας κλείστηκε στο καβούκι των συνόρων της χώρας. Θέριεψε το φαινόμενο του μιζαδόρου, αργόμισθου σφραγιδογιακά.

Και φθάσαμε στην κρίση. Μια κρίση αξιών που διάβρωσε την πολιτική, την παιδεία, την παραγωγή, την εργασία, την οικονομία, τη δικαιοσύνη, την τέχνη και σχεδόν κάθε άλλο τομέα της κοινωνίας μας. Σχηματίσαμε μια απολύτως κλειστή, αντιπαραγωγική κοινωνία και οικονομία η οποία μοιραία κάποια στιγμή δημιούργησε τα αδιέξοδα που σήμερα βιώνουμε.

Και έρχεται τώρα ένας «μικρός» Αλέξης, ένας από τους κανακάρηδες που τόσα χρόνια εκθρέφαμε. Δείχνει «καλός» μαθητής των παραμυθάδων πολιτικών που τόσα χρόνια στηρίξαμε. Φιλοδοξεί να τους διαδεχθεί. Ζητάει την ψήφο μας υποσχόμενος ότι μπορεί να ξεγελάσει το χρόνο και τους κουτόφραγκους ξανά, για λογαριασμό μας. Πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει ακριβώς όπως οι προηγούμενοι και ακόμα καλύτερα, αναβάλλοντας για ακόμα μια φορά την απαραίτητη στροφή της κοινωνίας μας πίσω στις ρίζες της, στην αξιοπρέπεια του άλλοτε περήφανου λαού μας και στον ορθολογισμό που σε αυτή τη γωνιά του κόσμου γεννήθηκε.

Αν θέλετε πιστέψτε τον. Αυτός το πιστεύει πραγματικά γιατί ακριβώς με αυτά τα πρότυπα μεγάλωσε. Μόνο ας έχουμε κατά νου ότι όσο αναζητούμε μαγικές λύσεις, είτε τα καταφέρει είτε όχι ο εκάστοτε λαοπλάνος να ξεγελάσει το χρόνο για εμάς, αργά ή γρήγορα αυτή η ιστορία τελειώνει με ένα αυτί λιγότερο. Έναν ακρωτηριασμό για τον καθένα από εμάς.

Εκτός αν ...

Εκτός αν αμέσως τώρα κάνουμε στροφή 180ο. Αν ανακαλέσουμε την εμπιστοσύνη μας σε δεξιούς και αριστερούς ανεπάγγελτους αμοραλιστές παραμυθάδες και στηρίξουμε ανθρώπους με ηθικό υπόβαθρο που να έχουν αποδείξει στο στίβο της πραγματικής ζωής ότι γνωρίζουν και μπορούν.
Εκτός αν τώρα απαιτήσουμε την ευθύνη που μας αναλογεί αντί να την αφήνουμε για άλλους. Εκτός αν πάψουμε να κρυβόμαστε κάθε φορά πίσω από τους πολιτικούς που μας ξεγελούν και υφαρπάζουν την ψήφο μας και απαιτήσουμε θεσμούς. Θεσμούς που να υπερβαίνουν τα εκάστοτε πρόσωπα, κόμματα και πολιτικά δόγματα. Θεσμούς άμεσης δημοκρατίας ώστε να αποφασίζουμε οι πολίτες για όσα κρίνουμε αναγκαίο. Θεσμούς που να διέπουν τη λειτουργία της κοινωνίας μας χωρίς εξαιρέσεις και ψιλά γράμματα, ώστε να μπορούμε επιτέλους οι Έλληνες πολίτες να πετυχαίνουμε και στη χώρα μας όσα καταφέρνουμε οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

Πρώτη δημοσίευση: market.gr

Η ΝΔ είναι το κατεξοχήν δεξιό Ελληνικό κόμμα σωστά; Η δεξιά ιδεολογικά πιστεύει στον καπιταλισμό σωστά; Θεμελιώδες κύτταρο του καπιταλισμού είναι οι Ανώνυμες Εταιρείες, καλά ως εδώ;

Ναι, μιλώ για αυτούς τους επιχειρηματικούς σχηματισμούς στους οποίους κανείς μπορεί να ρισκάρει επενδύοντας συγκεκριμένο κεφάλαιο σε μια επιχειρηματική δραστηριότητα και οι οικονομικές ευθύνες του, αν κάτι πάει στραβά, να περιορίζονται στην απώλεια αυτού του κεφαλαίου και μόνο, σωστά; Αυτό δεν γράφουν όλα τα εγχειρίδια περί ανωνύμων εταιρειών (“…Stockholders are liable for the corporation’s debts only to the extent of their investments...”);

Κι όμως, στην Ελλάδα, αυτό πλέον ΔΕΝ ισχύει. Η κυβέρνηση του κου Σαμαρά, έχει μια… διαφορετική άποψη. Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας της πίτσας, συνεπικουρούμενος από τον Υπ. Οικονομικών κο Στουρνάρα, διαπρεπή οικονομολόγο, με αξιοζήλευτη προϋπηρεσία σε υπό κρατικό έλεγχο τράπεζες, Πανεπιστημιακή καριέρα και ως πρόσφατα ηγέτη του ιδρύματος οικονομικών ερευνών, σκέφτηκαν μια πρωτότυπη, 100% ελληνική προσέγγιση. Θέτουν μετά από αυτήν δικαιωματικά υποψηφιότητα για το επόμενο νόμπελ οικονομίας.

Σύμφωνα με το άρθρο 50 του νόμου 4174/2013 που ψηφίστηκε το καλοκαίρι, εισάγεται η λεγόμενη «αλληλέγγυα ευθύνη». Στελέχη διοίκησης, αλλά και οι κατά καιρούς μέτοχοι από ποσοστό 5% και άνω, ευθύνονται προσωπικά και αλληλέγγυα για οφειλές μιας επιχείρησης προς την εφορία. Οι μέτοχοι ευθύνονται μέχρι το ύψος των κερδών που εισέπραξαν τα τελευταία έτη. Μπορεί δηλαδή η εφορία να ζητήσει ακόμα κι από έναν πρώην μέτοχο χρήματα που είχε εισπράξει πριν μερικά χρόνια. Αν αδυνατεί να πληρώσει, μπορεί να χάσει το σπίτι του ή και να πάει φυλακή, επειδή κάποτε είχε το 5% μιας εταιρείας και είχε λάβει μέρισμα. Προφανώς τα διανεμόμενα – φορολογημένα – κέρδη δεν θεωρούνται εισόδημα για την Ελληνική κυβέρνηση, αλλά άτυπο κρατικό αποθεματικό και οι μέτοχοι οφείλουν να έχουν τα παλαιότερα μερίσματα ανά πάσα στιγμή στη διάθεση του Υπουργείου Οικονομικών.

Θα πείτε ότι νομοθέτησαν για να στριμώξουν τα «λαμόγια». Όμως, αν υπάρχει δόλος σε μια οφειλή, η υπάρχουσα νομοθεσία είναι ήδη επαρκέστατη για να τον τιμωρήσει. Αρκεί βέβαια η κυβέρνηση να μην επεμβαίνει στη Δικαιοσύνη. Δυστυχώς, οι κατά καιρούς ελληνικές κυβερνήσεις προστατεύουν τα δικά τους παιδιά από την τσιμπίδα του νόμου ακόμα και σε περιπτώσεις καραμπινάτου δόλου. Ο δόλος όμως από το νόμο διώκεται.

Το χρέος, αντίθετα, προς την εφορία δεν ισοδυναμεί απαραίτητα με δόλο. Στο επιχειρείν τα πράγματα μπορεί κάποιες φορές να μην εξελιχθούν ρόδινα. Στην Ελλάδα όμως η επιχειρηματικότητα … διώκεται. Όποιος συμμετέχει σε επιχειρηματική προσπάθεια θεωρείται από το κράτος ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Προφανώς ο νομοθέτης κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Οι κυβερνώντες θεωρούν ότι όλοι οι επιχειρηματίες θα είναι μάλλον περίπου σαν αυτούς που κάνουν «δουλειές» μαζί τους.

Κατά τα άλλα έχουμε κυβέρνηση… της δεξιάς και η ανάπτυξη… έρχεται.

Το περίεργο είναι ότι οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης το καταψήφισαν μαζικά! ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΚΚΕ (ο μεγάλος πολιτικός επιχειρηματίας της χώρας) καταφανώς πιστεύουν στις αρχές του καπιταλισμού περισσότερο από ό,τι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ!

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

Μετά τις εύλογες απορίες που δημιούργησε το λεξικό της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ κι άλλων αντιμνημονιακών δυνάμεων επανέρχομαι με μια καθημερινή ιστορία της νέας Ελλάδας. Παρατίθενται εδώ συνοπτικά η ακολουθία των κύριων γεγονότων της υπόθεσης:

Επιλέγετε έναν απατεώνα οικονόμο για το σπίτι σας (κυβέρνηση).
Αρχίζει να ψωνίζει με πίστωση (δανεισμός) και υπερτιμολόγηση, με το αζημίωτο πάντα για αυτόν (μίζες). Όμως σας αρέσει η νέα εικόνα του σπιτιού σας (χλιδή). Καταλαβαίνετε ότι σας κλέβει αρκετά αλλά αδιαφορείτε γιατί ζείτε καλύτερα. Με τις αγορές του η γυναίκα σας και τα παιδιά σας είναι όλοι ευχαριστημένοι και έχουν για εσάς μόνο καλά λόγια (αποχαύνωση πολιτών). Αφήνετε τη δουλειά σας για να έχετε περισσότερο χρόνο να απολαύσετε το νέο μοντέλο ζωής σας (αποσάθρωση παραγωγικού ιστού). Δεν ανησυχείτε ούτε όταν βλέπετε να αυξάνουν τα χρέη σας (εκτίναξη χρέους). Ο οικονόμος είναι «γάτος». Έχει τις άκρες του με τις τράπεζες και σας πείθει ότι στη χειρότερη θα φάνε αυτές το φέσι κι εσείς δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτε. Σας πείθει ότι ο λογαριασμός θα περάσει στον επόμενο ένοικο κι εσείς θα απολαύσετε μόνο τα οφέλη με ένα μικρό τόκο. Σας θυμίζει ότι όταν χρωστάτε πολλά το πρόβλημα το έχουν οι δανειστές κι όχι οι δανειζόμενοι. Ξαφνικά αρχίζετε να αισθάνεστε ένας μικρός ολιγάρχης (γιατί να τα κάνουν μόνο οι μεγαλοκαρχαρίες της χώρας, τώρα μπορώ κι εγώ).
Κάποια στιγμή σας χαλάει το πλυντήριο. Παραγγέλνετε ένα νέο. Σιγά μην μπείτε στη διαδικασία επισκευών κι άλλων τοιαύτων.
Διαλέγετε το καλύτερο. Σας το παραδίδουν (Γερμανικό μοντέλο, υψηλή ποιότητα και design).
Σας ζητούν να πληρώσετε (λήξη προθεσμίας πληρωμής).
Ξαφνικά διαπιστώνετε ότι δεν έχετε ρευστό. Απευθύνεστε στον «γάτο» οικονόμο. Αυτός μαγκώνεται. Διαπιστώνετε ότι πλέον δεν σας δανείζουν άλλα. Αλλάζετε τον «γάτο» οικονόμο με τον αδερφό του που σας υπόσχεται ότι θα λύσει το πρόβλημα (λεφτά υπάρχουν) καθώς έχει άκρες ακόμα πιο «ψηλά» (ΗΠΑ). Τελικά απλώς ζητάει τη βοήθεια του θείου σας που δραστηριοποιείται στις ΗΠΑ και τας Ευρώπας (ΔΝΤ / Ευρωπαϊκός μηχανισμός), κάτι που θα μπορούσατε να είχατε κάνει και μόνος.
Ο θείος προθυμοποιείται να πληρώσει για εσάς τα χρέη και να του τα χρωστάτε. Όμως δεν είναι κουτός. Ζητά να του εξηγήσετε πώς ακριβώς κάποια στιγμή θα μπορείτε να τον ξεπληρώσετε (μνημόνιο) και στο μεσοδιάστημα να του δίνετε έστω έναν συμβολικό τόκο κάθε χρόνο (δανειακή). Ζητά επίσης να δεσμευτείτε ότι θα υλοποιήσετε τις αναγκαίες ενέργειες για να ορθοποδήσετε, όπως να ξαναπιάσετε δουλειά, να σταματήσετε τις κραιπάλες, να σταματήσετε να αγοράζετε αλόγιστα ό,τι ζητάνε τα παιδιά σας, να κάψετε την πιστωτική της γυναίκας σας κλπ. (μνημονιακές δεσμεύσεις).
Οι οικονόμος σας δεν έχει ιδέα με ποιον τρόπο θα ορθοποδήσετε και ζητάει ο θείος να δώσει συμβουλές καθότι πιο έμπειρος.
Ο θείος στέλνει τον οικονομικό του σύμβουλο (Τρόικα) και σας δίνει κάποιες επιπλέον θεωρητικές οδηγίες από την εμπειρία του σε εντελώς άλλους κλάδους και χώρες (μετεκπαίδευση σε νέα επαγγέλματα, επιχειρηματική δραστηριοποίηση κλπ.). Ο νέος «αίλουρος» οικονόμος διαβάζοντας διαγώνια τις οδηγίες υπογράφει για εσάς το πλάνο δράσεων για να τον ξεφορτωθεί και να χαλαρώσει. Ο θείος πληρώνει το πλυντήριο πριν το πάρει ο προμηθευτής πίσω (αναχρηματοδότηση ομολόγων). Επίσης με τη βοήθειά του κόβονται στο μισό τα οφειλόμενά σας σε άλλους που είχατε φεσώσει, συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών σας (PSI). Έχετε ανακουφιστεί, όμως δεν έχει τελειώσει το μαρτύριο.
Ο καιρός περνάει, δεν κάνετε περίπου τίποτε για να ορθοποδήσετε. Απλώς μειώνετε το φαγητό, το πλύσιμο, τη θέρμανση και διάφορα άλλα από τα βασικά (οριζόντιες περικοπές και φορολογία) προκειμένου να μην πουλήσετε το λουσάτο αμάξι (άχρηστες σπατάλες του δημοσίου) ή σταματήσετε την οικιακή βοηθό (πολιτική παροχών χωρίς να υπάρχουν ανάλογες πηγές) και γκρινιάζει η σύζυγος (αντίδραση συνδικαλιστών). Προτείνετε στην κόρη σας να βρει κάποιον «χρηματοδότη» για γαμπρό γιατί δεν έχετε πια χαρτζιλίκι για αυτήν (αυτοχρηματοδότηση). Πάντως δουλειά δεν πιάνετε. Ούτε καν εκπαιδεύστε σε νέο επάγγελμα. Ούτε καν ξεκινάτε μια επιχειρηματική προσπάθεια. Έχετε ξεσυνηθίσει εντελώς στην εργασία.
Εν τω μεταξύ το πλυντήριο σιγά - σιγά σκουριάζει αλλά κι εσείς πλέον δεν έχετε να πληρώσετε ούτε καν για το σαπούνι και τη συντήρησή του. Πλέον δεν μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε και τα ρούχα σας ζέχνουν.

Ζητάτε μετατροπή της σύμβασης αγοράς σε δωρεά (πολιτική αντιμετώπιση και κούρεμα), παραχώρηση δωρεάν προμηθευτικής γραμμής σαπουνιού ή παραχώρηση στεγνωτηρίου (πλάνο επενδύσεων) για να μην έχετε να απλώνετε και να εστιάσετε υποτίθεται στην ανεύρεση εργασίας (ανάπτυξη).
Προβάλλετε το επιχείρημα πως «κάθε άνθρωπος δικαιούται καθαρά και στεγνά ρούχα» (αλληλεγγύη). Διαπομπεύετε δημόσια τον ανάλγητο θείο που δεν αναγνωρίζει το θεμελιώδες αυτό δικαίωμά σας.
Ο θείος έχει χάσει την υπομονή του και σκέπτεται να σταματήσει να ασχολείται με την περίπτωσή σας (βίαια έξοδος).
Εσείς τον διώχνετε από το σπίτι σας λέγοντάς του ότι δεν τον χρειάζεστε πλέον («σκίζω τα μνημόνια»).
Πάνω που αυτός έχει ανακουφιστεί ότι ξεμπέρδεψε με τον άσωτο ανιψιό, εσείς τον ξανακαλείτε. Του ζητάτε να συνεχίσετε τη συζήτηση στο δικό του σπίτι (Παρίσι).
Ζητάτε επ' αόριστο πίστωση και κατανόηση της αδυναμίας σας («θα πληρώσω όταν μπορώ, δεν βλέπεις τι έχω περάσει όλα αυτά τα χρόνια»).
Αυτός πλέον έχει σκληρύνει. Σας έχει βαρεθεί πραγματικά. Ή θα βάλετε μυαλό ή θα μείνετε στο δρόμο σας λέει. Ο θείος έχει συνειδητοποιήσει ότι έχασε τα λεφτά για το πλυντήριό και τα υπόλοιπα χρέη σας που πλήρωσε καθώς και τους τόκους. Ούτε καν η επιστροφή του πλυντηρίου έχει πλέον νόημα καθώς έχει χάσει κι αυτό την αξία του. Δέχεται τη ζημιά του και προς ώρας σας αποχαιρετά. Μόνη ελπίδα τόσο για το θείο όσο και για εσάς είναι να αλλάξετε ξαφνικά μυαλό και να πάρετε τη ζωή στα χέρια σας, ενεργητικά. Η πρώτη σας σκέψη μήπως αλλάξετε πάλι οικονόμο καθώς ένας νέος υπόσχεται θαύματα. Όμως μέσα σας υπάρχει μια ισχυρή προαίσθηση ότι μάλλον θα μπλέξετε ακόμα χειρότερα με τον πολλά υποσχόμενο νέο. Σας περνάει η σκέψη ότι ίσως είναι καιρός να ασχοληθείτε σοβαρά με τη ζωή σας ...
Το αδιέξοδο το βλέπω. Πώς τελειώνει η ιστορία δεν γνωρίζω. Θα την γράψουμε όλοι οι Έλληνες πολίτες μαζί.

marketnews.gr

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την αποστροφή που αισθανόμαστε για το έγκλημα που στέρησε τον Παύλο Φύσσα από την οικογένεια και τους φίλους του προς τους οποίους απευθύνουμε τα συλλυπητήριά μας.

Όμως το τραγικό αυτό περιστατικό δεν πρέπει να θεωρηθεί απομονωμένο. Η πολυετής εγκληματική ανοχή της πολιτείας στη βία και την ανομία έφθασε τα πράγματα εδώ. Επί δεκαετίες οι κυβερνήσεις της χώρας μας έχουν περίπου «θεσμοθετήσει» την επιλεκτική εφαρμογή των νόμων, σύμφωνα με τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς. Εδώ και καιρό η ΧΑ επενδύει ανενόχλητη στη βία, παρασύροντας εξαγριωμένους από την οικονομική κατάρρευση συμπολίτες μας.

Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να ακούμε την κυβέρνηση να διακηρύσσει την αυστηροποίηση της νομοθεσίας ως το φάρμακο σε αυτή την παθογένεια. Ύστερα από τόσο καιρό ανοχής σε φυσικούς και λεκτικούς τραμπουκισμούς και αμέτρητες απάτες, η νομοθεσία είναι το πρόβλημα; Το νομικό πλαίσιο είναι αυτό που εμποδίζει ως τώρα τη σύλληψη των τραμπούκων που παραβιάζουν ό,τι νόμο υπάρχει στη χώρα; Κάποιο άρθρο νόμου επιτρέπει σε πολιτικούς σχηματισμούς να αναστέλλουν την δημοκρατία όποτε τους αρέσει;

Κύριοι κυβερνήτες πάψτε να μας εμπαίζετε. Είναι ντροπή να συνεχίζετε το ίδιο γαϊτανάκι εξαπάτησης του λαού ακόμα και πάνω από έναν νεκρό. Επιτέλους αναλογιστείτε τις ευθύνες σας και αποκαταστήστε κράτος δικαίου χωρίς εξαιρέσεις σε αυτή τη χώρα, πριν τα πράγματα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο.

Όμως ευθύνες έχουμε κι εμείς οι πολίτες. Φίλοι συμπολίτες πάνε δεκαετίες που τα ίδια πολιτικά κόμματα μας πουλάνε περίπου τα ίδια … παραμύθια. Και τηλεοπτική σαπουνόπερα να ήταν θα είχε τελειώσει. Όμως δεν τελειώνει όσο εμείς οι πολίτες παραμένουμε πιστοί «πελάτες» τους. Μπορεί να μετακινούμαστε από το ένα «μαγαζί» στο άλλο όμως είναι προφανές ότι ψωνίζουμε στην πραγματικότητα το ίδιο σάπιο προϊόνκαι μας έρχεται με διαφορετική ετικέτα. Τα «μαγαζιά» του ψέματος παραμένουν εκεί επειδή τα πληρώνουμε αδρά. Μπορεί πολλά από τα καταστήματα της πράσινης αλυσίδας να μετακινήθηκαν στο δίκτυο της ροζ, όμως όλες οι κοινοβουλευτικές «αλυσίδες» συνεχίζουν να έχουν στις βιτρίνες τους γιαλαντζί ελπίδες για κάθε γούστο. Θα καταφύγουμε στην αυτοκαταστροφή του νόμου της ζούγκλας που προσφέρει απλόχερα η … μαύρη αλυσίδα για να τους τιμωρήσουμε; Με λοστούς και στιλέτα θα ξαναβρούμε τη χαμένη Δημοκρατία;

Φίλοι συμπολίτες εμείς κρατάμε τα κλειδιά και μπορούμε να κλείσουμε τα πολιτικά μαγαζιά της ντροπής μέσα σε μια μέρα. Δημοκρατικά και ειρηνικά, με όπλο την ψήφο μας, μπορούμε να στείλουμε όλους αυτούς που μας έφεραν εδώ από εκεί που ήρθαν. Με την ψήφο μας μπορούμε να κατακτήσουμε θεσμούς αντάξιους της ιστορίας μας, να τιμωρήσουμε τους ενόχους για όσα χάθηκαν, να βάλουμε τους επαγγελματίες της πολιτικής να δουλέψουν για πρώτη φορά στη ζωή τους και πάνω από όλα να ξαναχτίσουμε τη χώρα μας. Ας το πράξουμε δίχως άλλη καθυστέρηση.

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr