sk1

Σεραφείμ Αθ. Κοτρώτσος

Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχ. Η/Υ, Διδάκτωρ ΕΜΠ, MBA International 
Ανώτατο στέλεχος πολυεθνικού παρόχου τηλεπικοινωνιών και συνιδρυτής StartUp στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης και των μεγάλων δεδομένων.

 

Προσωπική ιστοσελίδα

Facebook-Celosia-OrangeLinkedIn-Celosia-OrangeTwitterBird-Celosia-OrangeMail-Celosia-Orange

    Όχι δεν αναφέρομαι στο μέλλον αλλά στο παρόν. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνούν ήδη κι ας μην το λένε στις ειδήσεις.

    Συγκυβερνούν μάλιστα περισσότερα χρόνια από όσων ετών είναι τα κόμματά τους καθώς είναι γνήσιοι συνεχιστές του δόγματος του παρασιτισμού, ενός πολιτικού μοτίβου που κυριαρχεί σε όλη την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

    Τα κοινοβουλευτικά μας κόμματα επιδίδονται σε δυο βασικούς ρόλους. Το «αντί» είναι η διαχρονική σημαία των ελληνικών κοινοβουλευτικών αντιπολιτεύσεων. Η εκάστοτε κυβέρνηση αντίθετα προσποιείται συνήθως τον «εγγυητή της σταθερότητας». Ανάλογα με τις συνθήκες ενίοτε προσπαθούν να αναμείξουντους δυο ρόλους σε δοσολογίες που επιλέγουν οι αλχημιστές ηγέτες τους. Σε κάθε περίπτωση το μοτίβο είναι τόσο σταθερό που είναι πλέον αδιάφορο στους πολίτες - θεατές. Ούτε τα Ζάππεια, ούτε το Άγιον Όρος, ούτε καν το Βατικανό μπορούν να προκαλέσουν μια κάποια έκπληξη. Δεν εντυπωσιάζει ούτε καν η συστηματική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να επιδίδεται σε αναίτια «αυτογκόλ» κάθε φορά που ... κινδυνεύει να πλησιάσει να κυβερνήσει. Δεν εντυπωσιάζουν ούτε καν οι προσπάθειες της κυβέρνησης να μιμηθεί την αντιπολίτευση (για κάθε Λαφαζάνη έναν Γιακουμάτο, για κάθε Μηλιό έναν Ντινόπουλο και για κάθε Σκουρλέτη μια Βούλτεψη).

    Επιτέλους έχουμε κι εξαγωγές. Η τελευταία παράσταση για την κυβέρνηση ανέβηκε στο Παρίσι και για την αντιπολίτευση στο Λονδίνο. Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε μεγάλη δεξιοτεχνία: το ίδιο κόμμα μπορεί να καταγγέλλει τις αγορές και του κερδοσκόπους, να επενδύει σε κεφάλαια υψηλού ρίσκου, να συντρώει σε φιλικό κλίμα με εκπροσώπους του κεφαλαίου, να γνωρίζει καλά πόσο ασυνάρτητο θεωρείται από ανθρώπους της αγοράς το υποτιθέμενο οικονομικό πρόγραμμά του, να καλεί τους εκπροσώπους της αγοράς σε επίσημη παρουσίαση στην έδρα τους προκειμένου να τους πείσει να δανείσουν τη χώρα με ευνοϊκά επιτόκια γνωρίζοντας ότι επίκειται μεγάλη στενότητα άρα τα δάνεια δεν θα αποπληρώνονται και παράλληλα να τονίζει ότι είναι κατά του δανεισμού.
    Κανείς δεν ξεγελιέται.

    Όλο αυτό δεν μπορεί να θεωρείται αντιπολιτευτική τακτική ή προετοιμασία για διακυβέρνηση. Είναι απλά φαντασμαγορική προσπάθεια ενός επαγγελματία αντιπολιτευόμενου που αναγκάζεται να προσαρμοστεί σε έναν δύσκολο διπλό ρόλο: να γίνει κυβερνώσα αντιπολίτευση, ή αντιπολιτευόμενη κυβέρνηση. Το έργο έχει ανέβει ξανά στο εσωτερικό από την κυβέρνηση του Καραμανλή του νεότερου.Του Πρωθυπουργού που ενώ διόριζε εξήγγειλε περικοπές. Μετά από 5 χρόνια διακυβέρνησής συνέχιζε να αντιπολιτεύεται τον εαυτό του και την κυβέρνησή του.Επιχειρήθηκε να ανέβει η ίδια παράσταση και από το ΓΑΠ, αλλά η ερασιτεχνική σκηνοθεσία,ο πειραματικός θίασος και το χαμηλό budgetτον πρόδωσαν αναπάντεχα γρήγορα.

    Ο υβριδικός πολιτικός ρόλος πάντως είναι κι αυτός μέσα στο γνώριμο μοτίβο.Αναλαμβάνεται από ένα κόμμα που αισθάνεται ότι κινδυνεύει να παραλάβει την εξουσία νωρίτερα από ό,τι αυτό επιθυμεί. Είναι μια δύσκολη στιγμή που ένα κόμμα οδηγείται να εγγυάται τη σταθερότητα αντιδρώντας στην πολιτική που το ίδιο πλέον εφαρμόζει υποσχόμενο να την ανατρέψει. Έτσι ο Σαμαράς σκίζει τα μνημόνια μέσα στη χώρα, ισχυρίζεται ότι τα εφαρμόζει μέχρι κεραίας έξω από αυτήν, εκλιπαρεί από την Τρόικα να γυρίσει στο τραπέζι της συζήτησης και την ίδια στιγμή επιλέγει Υπουργό που τη ... διαολοστέλνει. Καταφανώς προτιμά να «πέσει» αντιπολιτευόμενος την αντιπολίτευση παρά να κυβερνήσει τη χώρα.

    Όλα αυτά έχουν καταφέρει να μας κάνουν να αναθεωρούμε το νόημα των λέξεων. Το λεξικό ξαναγράφεται σε νέα βάση. Παραθέτουμε εδώ ορισμένα χρήσιμα λήμματα ώστε να είναι εφικτή η παρακολούθηση της παράστασης από λιγότερο εξοικειωμένο κοινό:

    Μνημόνιο (memorandum) = μέχρι πρότινος ο όρος αναφερόταν σε έγγραφο που υπέγραφαν δυο πλευρές για να θυμούνται τι ακριβώς συμφώνησαν, μέχρι να φθάσουν σε πληρέστερη συμφωνία (σύμβαση) που να καλύπτει επιπλέον τεχνικές λεπτομέρειες. Στην νεότερη ελληνική έχει ταυτιστεί με απαξιωτικέςμονομερείς εντολές ξένων προς Έλληνες. Ο παλιός ορισμός του «αναμνηστικού»τείνει να ξεχαστεί, μαζί και με τις δυσάρεστες μνήμες που ανασύρει.

    Ελληνική κυβέρνηση = η πλευρά μιας συμφωνίας – οποιασδήποτε συμφωνίας – που με βεβαιότητα και συστηματικά προσποιείται ότι την τηρεί αλλά στην ουσία συμπεριφέρεται ωσάν η συμφωνία να μην υπήρξε ποτέ. Ακριβώς για αυτό το λόγο κατά τη σύνταξη της συμφωνίας αδιαφορεί πλήρως για το περιεχόμενό της και δεν αναλαμβάνει ρόλο ενεργητικού διαμορφωτή της, αλλά μόνο διεκπεραιωτή ή παθητικού δέκτη. Γνωρίζει ότι κατά βάθος μηδαμινή σημασία έχουν οι γραπτές συμφωνίεςκαθώς στην πιάτσα άλλα είναι που μετράνε. Σε κάθε ευκαιρία ζητά «πολιτικές διευθετήσεις»(βλέπε πιο κάτω) των ζητημάτων. Μάλιστα στην προσποίησή της ότι τηρεί τη συμφωνία γίνεται τόσο πειστική που μέχρι και μέλη της τείνουν να πιστεύουν ότι τηρούνται ευλαβικά οι υποχρεώσεις της Ελληνικής κυβέρνησης και καταγγέλλουν το άλλο μέρος για μονομερή αντισυμβατική συμπεριφορά.

    Πολιτική διευθέτηση = όταν τα γραπτά και οι υπογεγραμμένοι όροι δεν έχουν καμία σημασία μπροστά σε υπέρτερα αγαθά όπως η διατήρηση των διαπραγματευτών στη θέση τους.
    Ελληνική αντιπολίτευση = η πλευρά που δεν αναγνωρίζει και καταγγέλλει κάθε συμφωνία που πραγματοποιεί η κυβέρνηση με άλλα μέρη. Εντοπίζει και αναδεικνύει υπαρκτούς και μη επαχθείς όρους που κάθε συμφωνία υποκρύπτει. Είναι η ίδια πλευρά που βυθίζεται στη λήθη όταν πλησιάζει ή εισέρχεται στην κυβέρνηση. Τότε πλέον οι επαχθείς όροι δεν έχουν σημασία, για λόγους που περιγράφονται στο λήμμα «Ελληνική κυβέρνηση» παραπάνω.

    Σημεία επαφής ελληνικής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης =δεν θέλουν να υπάρχουν μνημόνια καθώς διαχρονικά επενδύουν στην ταχεία συλλογική απώλεια μνήμης του έθνους (« ...σε 10 χρόνια θα τα έχουμε όλα ξεχάσει ...»). Εξάλλου δεν θέλουν να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν σχετικά με πράξεις και παραλήψεις τους και ιδιαίτερα για το οικονομικό σκέλος αυτών.

    Κόκκινες γραμμές = εργαλείο κυβέρνησης και αντιπολίτευσης: η στρατηγική τους δεν εστιάζει στο πώς θα φθάσουν στην βέλτιστη συμφωνία για το κοινό συμφέρον αλλά στο πώς θα υφαρπάξουν / διατηρήσουν περισσότερη εκλογική επιρροή. Στο πλαίσιο αυτό συχνά θυσιάζουν την προοπτική μιας επωφελέστερης για το συλλογικό συμφέρον συμφωνίας με διαρροές ή και ανακοινώσεις προς το φιλοθεάμον κοινό από αντιφατικούς όρους που θεωρούν αναγκαίες προϋποθέσεις ή λογικά ανταλλάγματα για μια συμφωνία. Βλέπε και το γνωστό λήμμα «Τζάμπα μαγκιές».

    Πολίτες = αυτοί που πληρώνουν το λογαριασμό και τροφοδοτούν με ισχύ κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Είναι συνήθως πολύκατακερματισμένοι. Κάποιοι πληρώνουν ή / και στηρίζουν προσδοκώντας στο ανταποδοτικό όφελος που επιστρέφει ένα κράτος δικαίου. Άλλοι προσδοκούν ένα πολύ πιο συγκεκριμένο όφελος εντελώς αθέμιτο, δυσανάλογο με την προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο βάσει των δυνάμεών τους. Άλλοι πολίτες υπάγονται σε υποκατηγορίες όπως τους αφελώς οπαδοποιημένους,τους χρήσιμους ηλίθιους, τα θύματα της χειραγώγησης έως και αποβλάκωσης, τους στωϊκούς, σιωπηλούς διαφωνούντες μα πληρώνοντες και τις φωνές βοώντων εν τη ερήμω, κάτι γραφικές προσωπικότητες που έχουν το θράσος να διατυπώνουν πρακτικές προτάσεις, να τα ακούν σχεδόν από όλους τους προηγούμενους και να τιμωρούνται σε κάθε ευκαιρία από το σύστημα. Τα τελευταία είναι είδη που μελετώνται από ερευνητές καθώς παραμένει εντελώς ανεξήγητη η παρατεταμένη μη εξαφάνισή τους.

    Τοκοφλύφοι = λαοί άλλων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κυρίως της Ευρωζώνης) που δέχθηκαν να δανείσουν το Ελληνικό κράτος άμεσα ή έμμεσα πάνω από 200 δις Ευρώ με περίπου συμβολικό επιτόκιο. Ελληνική Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση συμφωνούν ότι οι λαοί αυτοί είναι υποδεέστεροι του Ελληνικού και πρέπει να τιμωρηθούν για το λάθος τους να δανείσουν το ελληνικό κράτος.Όλοι άλλωστε γνωρίζουν ότι είναι αναξιόπιστο. Δεν δικαιούνται να προσποιούνται άγνοια. Μια πρώτη σκέψη για το είδος της τιμωρίας είναι η διαγραφή του σχετικού χρέους με ταυτόχρονο νέο δανεισμό του Ελληνικού κράτους χωρίς επιτόκιο και με αποπληρωμή μετά από χίλια χρόνια. Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουμε ότι οι αλλοδαποί μας δάνεισαν χωρίς εμείς να το θέλουμε ή να το χρειαζόμαστε με απώτερο στόχο να μας πάρουν και το τελευταίο αυθαίρετο εξοχικό μας, ώστε να μετοικίσουν στην χώρα μας και να στείλουν εμάς να δουλεύουμε στη δική τους.Μας ζηλεύουν θανατηφόρα, όμως το έχουμε καταλάβει πλέον και προσπαθούμε να καταστρέψουμε τη χώρα ώστε να μην βρουν τίποτε να πάρουν.

    Ελληνικό δημόσιο χρέος = ένα πρόβλημα που εμφανίστηκε εντελώς απρόσμενα, πιθανότατα από σκόπιμο λογιστικό ή τυπογραφικό λάθοςαμερικανο-εβραίων γερμανικής καταγωγής. Αποτελεί τη βασική αιτία των προβλημάτων της χώρας, η οποία χωρίς αυτό το αναπάντεχο λάθος θα μπορούσε να συνεχίζει τον μακάριο βίο της (δώστε - στο - λαό - Cayenne) σε ρυθμούς ανάλογους με τους επικρατούντες ως το 2009, αν όχι σε ανώτερους αυτών.

    Τόκος επί χρέους = μια εντελώς αδικαιολόγητη αμοιβή που ζητούν να εισπράττουν οι κακεντρεχείς δανειστές για τον κίνδυνο που αναλαμβάνουν δανείζοντάς μας ή / και για την υπομονή τους να αναβάλλουν τη χρήση των χρημάτων τους για όσο διάστημα εμείς δεν τους τα επιστρέφουμε. Αποτελεί την πλέον τρανή απόδειξη της κακοπιστίας και ανθελληνισμού από πλευράς των αγορών αλλά και των δήθεν αλληλέγγυων ευρωπαϊκών λαών. Θεωρείται βέβαιο ότι οι τόκοι θα μηδενιστούν (αν δεν καταστούν αρνητικοί) μετά την ολοκλήρωση των ανασκαφών στην Αμφίπολη. Θα μας παρακαλούν να πάρουμε τα δανεικά τους και να μην τα επιστρέψουμε ποτέ.

    Μεταρρυθμίσεις = οριζόντιες περικοπές και φορολογήσεις επί δικαίων και αδίκων, που οφείλονται 100% στα μνημόνια. Εφαρμόζονται ως μέτραισοδύναμα αντιδραστικών προβλέψεων του μνημονίου. Π.χ. αντί να ανοίξει ένας κλάδος δραστηριοτήτων που θα δημιουργήσει 1 εκ. επιπλέον φορολογικά έσοδα,γίνεται μια «μεταρρύθμιση»: αυξάνεται ένας φόροςή / και μειώνεταιένα επενδυτικό πρόγραμμα ώστε να έχουμε προσωρινά το ίδιο δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Όμωςο κλάδος διατηρείται κλειστός ευτυχώς και την επόμενη χρονιά χρειάζεται νέα πρόσθετη φορολογία έναντι των εσόδων που δεν δημιουργεί και της μείωσης της οικονομίας που επιφέρει το «ισοδύναμο». Οι «μεταρρυθμίσεις» αποτελούν πρακτικά περαιτέρω ενίσχυση του παρασιτισμού με χρέωση όμως του πολιτικού κόστους τους στην αλλοδαπή (δεν φταίει η κυβέρνηση, οι ξένοι που τα επιβάλλουν).

    Μνημονιακές δράσεις = επαχθή μέτρα που νομοθετούνται με πολύ θόρυβο αλλά σιωπηρά δεν εφαρμόζονται ή ακυρώνονται με διοικητικές αποφάσεις.Επιπλέον χρησιμεύουν ως άλλοθι για την συρρίκνωση της οικονομίας για την οποία φταίνε οι ξένοι και μόνο.
    Κλειστά επαγγέλματα = κλάδοι επαγγελματικών δραστηριοτήτων που ολημερίς ανοίγουν και κάθε βράδυ ως διά μαγείας κλείνουν, ώστε να συνεχίζεται αγόγγυστα η αναχρονιστική παρασιτική λειτουργία τους.

    Δανειστές – Τράπεζες = αυτοί που φταίνε γιατί ενώ δάνειζαν χρήματα σε επιχειρήσεις και ιδιώτες δεν είχαν ενεργό ρόλο στο να προειδοποιούν τους δανειζόμενους για το τι πρέπει να κάνουν και τι να αποφύγουν για να μην αντιμετωπίσουν πρόβλημα αποπληρωμής.
    Δανειστές – Ευρωπαϊκά κράτη και χρηματοδοτικοί μηχανισμοί Ε.Ε. = αυτοί που φταίνε γιατί ενώ δανείζουν χρήματα έχουν την ενοχλητική συνήθεια να προειδοποιούν τον δανειζόμενο για το τι πρέπει να κάνει και τι να αποφύγει για να μην αντιμετωπίσει πρόβλημα αποπληρωμής.

    Ανάπτυξη = αυτή που συνέχεια έρχεται «Incognito», ώστε κανείς να μην την δει και τη απαθανατίσει.

    Θεσμοί = άγνωστες δομές και διαδικασίες που υποκαθίστανται από το νόμο του ισχυρού, του «κολλητού»και του δικού μας παιδιού.

    Διαπραγμάτευση επί αξιολόγηση τρόικας = θέατρο παραλόγου με απρόβλεπτες συνέπειες. Φυσικό ανάλογο της διαπραγμάτευσης γονέα με δάσκαλο για την εντελώς άδικα χαμηλή βαθμολογία του κανακάρη.

    Ρωσία = η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα που πέτυχε αναπτυξιακό μοντέλο βασισμένο στον παρασιτισμό. Θέλει εδώ και χρόνια να μας στηρίξει καθώς μοιραζόμαστε κοινά ιδανικά αλλά ξένα κέντρα δεν μας επιτρέπουν να αξιοποιήσουμε τις ευγενικές της «χορηγίες» και να γίνουμε η Ρωσία του Νότου, ενώ έχουμε όλα τα προαπαιτούμενα: κομματάρχεςλαμόγια, κρατικοδίαιτους «επιχειρηματίες», κλειστό οικονομικό σύστημα, Ρωσίδες, «θεσμούς» ως άνω, ορθόδοξη «πίστη», διάκριση των εξουσιών κλπ.

    Φράσεις κλειδιά: Δεν θυμάμαι τίποτε. Δεν έχω ακούσει τίποτε. Δεν τους ψήφισα ποτέ. Είναι όλοι τους συνωμότες.

    Συμπέρασμα: Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η εθνική μας αμνησία.

    Πρώτη δημοσίευση: skai.gr

    marketnews anergia(Εισήγησή μου ως προσκεκλημένος εξωτερικός ομιλητής στην επιτροπή διαλόγου του Ποταμιού στις 21/09/2014, σχετικό video)

    Επιλέγω να αναφερθώ στην ανεργία, όχι μόνο γιατί είναι το θέμα που απασχολεί σχεδόν όλες τις ελληνικές οικογένειες, άμεσα ή έμμεσα. Κυρίως γιατί αισθάνομαι πως έχουμε συσσωρεύσει εγκληματικά λάθη δεκαετιών, χωρίς να δείχνουμε καν να το έχουμε μετανιώσει!

    Δεν θα εστιάσω στα γνωστά προβλήματα, τις πολιτικογενείς στρεβλώσεις που εξανεμίζουν την ανταγωνιστικότητά μας, μεταξύ των οποίων:

    • η πολιτική αβεβαιότητα,
    • η διαρκώς αυξανόμενη φορολογική επιβάρυνση,
    • ο εκτεταμένος αθέμιτος ανταγωνισμός,
    • το υψηλό κόστος πρόσβασης σε ενέργεια, κεφάλαια και πρώτες ύλες,
    • η εξουθενωτική γραφειοκρατία,
    • η πολιτική προστασία στη διαφθορά,
    • το αντιπαραγωγικό μοντέλο λήψης αποφάσεων,
    • η απουσία κράτους δικαίου και διάκρισης των εξουσιών,
    • οι απαξιωμένοι, μη λειτουργικοί έως και ανύπαρκτοι θεσμοί,
    • η απόλυτη απουσία σεβασμού του κράτους προς τον πολίτη και τους φόρους που πληρώνει,
    • και φυσικά η μη ενσωμάτωση του πολίτη στις εθνικές επιλογές.

    Όταν κανείς αισθάνεται – όχι άδικα – πως οι αποφάσεις λαμβάνονται για αυτόν, χωρίς αυτόν, είναι επόμενο να μην τις στηρίζει.

    Όμως, το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι μόνο πολιτικό. Είναι πρόβλημα κουλτούρας και διαπαιδαγώγησης των πολιτών. Η νέα εθνική μας αφήγηση πρέπει να ανατρέψει καταστροφικές εμμονές και μύθους. Δέκα χαρακτηριστικές περιπτώσεις θα αναφέρω επιγραμματικά εδώ:

    1. Όσο μιλάμε για εργασία με όρους όπως «θέση», «τοποθέτηση», «αποκατάσταση», «πόστο», «απορρόφηση» κλπ. δείχνουμε πως αντιλαμβανόμαστε την εργασία ως κάτι στατικό, κάτι ανάλογο με μια θέση ... στάθμευσης. Είναι επόμενο να μένουμε πολύ μακριά από τον διεθνή καταμερισμό εργασίας με αυτά τα μυαλά.
    2. Η κλιμάκωση του αριθμού των κρατικών υπαλλήλων, των συνταξιούχων χωρίς ανάλογες εισφορές, του τζίρου των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων και η υπερκατανάλωση χωρίς παραγωγή είναι από τους καίριους παράγοντες που μας έφεραν εδώ. Μήπως επιτέλους πρέπει να θεσμοθετήσουμε επιβράβευση (π.χ. φορολογική) της επιχειρηματικής εξωστρέφειας; Δεν είναι επιτέλους προτεραιότητα οι εμπορεύσιμοι κλάδοι της οικονομίας να γίνουν ελκυστικότεροι, τόσο για τον εργαζόμενο όσο και για τον επιχειρηματία; Βλέπουμε την ανάπτυξη να έρχεται από την αύξηση του κράτους ή των σουβλατζίδικων και των καφέ;
    3. Ο Έλληνας διαχρονικά μεγαλουργεί σε ανοιχτά γήπεδα, με διεθνή ανταγωνισμό και ελεύθερη οικονομία, επιστρατεύοντας την εφευρετικότητα και την προσαρμοστικότητά του. Ένα τέτοιο γήπεδο πρέπει να γίνει και η Ελλάδα, μακριά από προστατευτισμούς και κλειστές πόρτες. Τι φοβόμαστε πλέον;
    4. Η αλλαγή κουλτούρας ξεκινάει από τα μαθητικά χρόνια. Οφείλουμε να ξαναμάθουμε πως ο πλούτος παράγεται από αυτόν που δημιουργεί. Αυτόν που παράγει κάτι με αξία, ώστε κάποιοι άλλοι να προτίθενται να πληρώσουν ικανοποιητικό τίμημα για αυτό. Στη σχέση κόστους / οφέλους κρύβεται το μυστικό κατά της ανεργίας.
    5. Η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία πρέπει να γίνουν βιωματικά μαθήματα τόσο στα σχολεία όσο και στα πανεπιστήμια. Είναι αδιανόητο κανείς να ολοκληρώνει την πορεία του στο εκπαιδευτικό σύστημα και να χτυπάει την πόρτα της αγοράς εργασίας χωρίς να έχει στοιχειώδη επιχειρηματικά ερεθίσματα.
    6. Να αναγνωρίσουμε την αξία της αποτυχίας. Η επιτυχία έρχεται συνήθως μετά από σειρά αποτυχιών. Δεν υπάρχει πιο πυκνή και αποτελεσματική μαθησιακή εμπειρία από την αποτυχία. Κορυφαίες επιχειρήσεις στις ΗΠΑ αναζητούν τα στελέχη τους συνεκτιμώντας το αν έχουν αρκετές και συναφείς αποτυχίες στο ενεργητικό τους. Στην Ελλάδα η αποτυχία τιμωρείται για πάντα. Σαν να σπουδάζουμε και μετά να διαγράφουμε τη μνήμη μας. Το ρίσκο να δοκιμάσει κανείς κάτι καινούριο εδώ είναι παράλογα υψηλό. Αν είχε γεννηθεί εδώ ο Steve Jobs θα είχε σίγουρα τραβήγματα με την εφορία και το ΙΚΑ.
    7. Να φύγουμε από το μοντέλο των επιδοτήσεων σε χρήμα. Είναι εμφανώς μια επαναλαμβανόμενη δημόσια πρόσκληση για παρέλκυση των επιχειρήσεων από το στόχο στην καλύτερη περίπτωση ή εικονικές τιμολογήσεις στην συνηθέστερη. Οι ενισχύσεις σε είδος είναι πολύ αποτελεσματικότερες και μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά την καινοτομία και την εξωστρέφεια.
    8. Εκπαίδευση, έρευνα και παραγωγή να «δέσουν» σε ένα νέο επιχειρηματικό μοντέλο, απλό, διαφανές και μη γραφειοκρατικό. Η έμφαση στην καινοτομία είναι ο μόνος τρόπος να κόψουμε δρόμο προσπερνώντας τα σημεία στα οποία ιστορικά έχουμε μείνει πίσω (π.χ. υποδομές, εγκατεστημένο παραγωγική βάση κλπ.).
    9. Να δημιουργήσουμε επιχειρηματικό οικοσύστημα: θεσμούς για εναλλακτικές μορφές πρόσβασης σε κεφάλαια όπως η πληθοχρηματοδότηση και τα venture capitals, δίκτυα υποστηρικτικών υπηρεσιών από ιδιώτες, θερμοκοιτίδες, δίκτυα δεξιοτήτων και μεντόρων και να μετατρέψουμε κάθε ελληνική πρεσβεία σε διεθνές κανάλι πώλησης και επιχειρηματικής δικτύωσης της ελληνικής παραγωγής.
    10. Τέλος, να επανακαθορίσουμε την αντίληψή μας για τα δημόσια οικονομικά: Ο προϋπολογισμός να σταματήσει να ξεκινάει από το πόσα χρειάζονται για να θρέψουμε το κρατικό θηρίο και πώς θα τα «πάρουμε» από όσους απέμειναν να παράγουν σε αυτή τη χώρα. Να σταματήσουμε να σκοτώνουμε την κότα που γεννά τα χρυσά αυγά. Να αρχίζουμε τον προϋπολογισμό από το πόσα επιτρέπεται να εισπράξουμε και από πού, προκειμένου να είναι δυνατή η ύπαρξη μιας ακμάζουσας οικονομίας. Ακολούθως να διαλέγουμε τι θα χρηματοδοτούμε από τα κρατικά ταμεία και πόσο, αφού έχουμε βεβαιωθεί ότι παραμένει στη χώρα διαθέσιμος αέρας δημιουργίας.

    Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

    diakriseisΠολυεθνική ομάδα με συντονιστές ερευνητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου ανέπτυξε το καινοτομικό εκπαιδευτικό παιχνίδι "Siren" και έφθασε στον τελικό διαγωνισμού στο συνέδριο "European Conference on Games Based Learning". Το λογισμικό αναγνώρισης συναισθημάτων που περιέχει το Siren βραβεύτηκε από την κορυφαία εταιρεία μικροεπεξεργαστών Intel σαν μια από τις 30 πιο καινοτόμες ιδέες στο διαγωνισμό Ultrabook Experience Software Contest. Το Φεβρουάριο 2014 το Siren ψηφίστηκε σαν το καλύτερο παιχνίδι σοβαρού σκοπού στην Ευρώπη από το Δίκτυο Αριστείας "Games and Learning Alliance" και από την ένωση "Serious Games Society". Παράλληλα βρίσκεται στην 4η θέση του καταλόγου με τα βέλτιστα παραδείγματα παιχνιδιών σοβαρού σκοπού του Γραφείου Πολιτικής Έρευνας και Τεχνολογίας (Office of Science and Technology Policy) του Λευκού Οίκου.

    athensvoise-farosΗ κυβέρνησή μας έχει καταφέρει να μην έχει πλέον υποστήριξη από κανέναν. Μέχρι και οι Αμερικανοί που εδώ και χρόνια πίεζαν αφόρητα τους Γερμανούς για πιο ευέλικτες νομισματικές –κι όχι μόνο– πολιτικές, έχουν μείνει άναυδοι με τους Έλληνες. Ανέχθηκαν την καθυστέρηση που «έπαιξε» όλο αυτό τον καιρό η ελληνική πλευρά. Ανέχθηκαν και τις «ερωτοτροπίες» με τον Πούτιν και σειρά από ανεπανάληπτα γεωπολιτικά παιδιαρίσματα. Το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού τους έκατσε όμως –καθόλου άδικα– κάπως βαρύ στο στομάχι. Σε συνδυασμό με την γερή δόση δημιουργικής ασάφειας που έλαβε από πρώτο χέρι επί δεκάλεπτο ο Ομπάμα στη συζήτησή του με τον ΥπΟικ μας στο περιθώριο εκδήλωσης, φαίνεται πως τα πράγματα επιδεινώνονται.

    Η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ), η Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ) και η Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ) είναι όλες εταιρείες με ιστορία πολλών δεκαετιών. Η τελευταία μάλιστα (ΕΑΣ) έχει ιστορία που υπερβαίνει τον 1 αιώνα αρχικά ως ιδιωτική εταιρεία (βλέπε εδώ) πριν εθνικοποιηθεί συγχωνευόμενη με την Ελληνική Βιομηχανία Όπλων (ΕΒΟ) το 1982. Ανάλογα στοιχεία εντοπίζονται στη αρκετά νεότερη ΕΛΒΟ που προέκυψε από την εθνικοποίηση της ΣΤΑΓΙΕΡ ΕΛΛΑΣ το 1987. Η ΕΑΒ, που είναι και η μεγαλύτερη εκ των τριών, με μετοχικό κεφάλαιο άνω του 1 δις ευρώ και συμβασιοποιημένα ανεκτέλεστα έργα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ εντός κι εκτός Ελλάδος, ήταν από ιδρύσεώς της και παραμένει κρατική.

    Οι παραπάνω επιχειρήσεις είναι από τις λίγες βαριές βιομηχανίες μεγάλης κλίμακας που παραμένουν σε λειτουργία στην Ελλάδα. Και οι 3 είναι εδώ και δεκαετίες κρατικές. Και για τις 3 ο πολίτης αναγκάζεται να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη τακτικά.

    marketnews syntaksiouxoiΆστοχη η επαναφορά της 13ης σύνταξης γιατί, αν εφαρμοστεί όπως ανακοινώθηκε:

    1. Δεν συνδέεται με το συνολικό εισόδημα, καθώς το ότι κάποιος έχει σύνταξη κάτω από 700 ευρώ δεν σημαίνει ότι έχει και συνολικά χαμηλό εισόδημα.

    2. Δεν συνδέεται με τις συνολικά καταβεβλημένες εισφορές, καθώς δεν ισχύει δυστυχώς άμεση συσχέτιση αυτών με τις συντάξεις που λαμβάνονται.

    3. Αν θέλουμε να αυξήσουμε τις χαμηλές συντάξεις καλύτερα απλά να τις μεγαλώναμε κι όχι να προσθέταμε μια 13η δημιουργώντας στρέβλωση στη σύγκρισή τους με τις υπόλοιπες.

    4. Όταν πολίτης χρειάζεται στήριξη από το κράτος πρόνοιας αυτή πρέπει να έρχεται ως κάτι επιπλέον από το κράτος, όπως το επίδομα στο πλαίσιο ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος κι όχι να μπερδεύεται με τα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις.

    5. Καμία συζήτηση και αλλαγή για τις συντάξεις δεν έχει νόημα όσο δεν υπάρχει ο προσωπικός λογαριασμός ασφαλισμένου στον οποίο να παρουσιάζεται το συνολικό κεφάλαιο που έχει εισφέρει στο σύστημα ένας ασφαλισμένος και το ποσό που αναλογιστικά δικαιούται ως σύνταξη από αυτό, λαμβάνοντας υπόψη και μια λογική ετήσια απόδοση. Όσο δεν αποτυπώνονται τα πραγματικά μεγέθη δεν ξέρουμε αν αυτός που παίρνει 600 δικαιούται 1000 ή 200, ούτε φυσικά αν αυτός που παίρνει 2500 τελικά είναι προκλητικά ευνοημένος ή αδικημένος. Αν μάλιστα βάλει κανείς στην εξίσωση και τις αμέτρητες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις στα 40 και κάτι (στο παρελθόν) και στα 50 και κάτι μέχρι και σήμερα, καταλαβαίνουμε ότι το συνταξιοδοτικό λειτουργεί διαχρονικά ως ένας μηχανισμός που συχνά «κλέβει» από τους πιο σκληρά εργαζόμενους προκειμένου να τα αποδίδει σε άλλους.

    6. Σε μια χώρα που η αναλογία του αριθμού εργαζομένων σε παραγωγικούς τομείς σε σχέση με τους ανέργους, τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είναι απολύτως μη βιώσιμη δεν είναι λογικό μια νέα κυβέρνηση να ξεκινάει από αυτό το μέτρο χωρίς καν να γνωρίζει και εξηγεί πώς ακριβώς θα το χρηματοδοτήσει.

    Όσο δεν ξέρουμε ούτε πόσα κανείς δικαιούται (καταβεβλημένες εισφορές), ούτε πόσα πραγματικά χρειάζεται (συνολικό εισόδημα σε σχέση με σύνταξη που εισπράττει ), ούτε ποιος πληρώνει (πού πηγαίνουν οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι μας), δεν δικαιούμαστε να μοιράζουμε λεφτά καθώς μάλλον διευρύνουμε τις αδικίες, τις στρεβλώσεις και γενικότερα τα αδιέξοδα αντί να τα αντιμετωπίζουμε. Αυτό δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δίκαιο, ούτε παραγωγικό ούτε καν φιλολαϊκό.

    Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr 

    paidiaΗ φράση αποδίδεται σε καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις γονέων. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο και σε ποιες συνθήκες διατυπώθηκε το παραπάνω - ρητορικό ή όχι - ερώτημα. Δυστυχώς διαχρονικά στη χώρα μας έχουμε μια στρεβλή αντίληψη περί του σχολείου, της εκπαίδευσης και φυσικά περί της μόρφωσης.

    Ας δούμε λοιπόν έναν ορισμό. Για εμένα η βασική έννοια είναι απλή: Μόρφωση = καλλιέργεια. Το λεξικό του Τριανταφυλλίδη αναφέρει:
    «μόρφωση η [mórfosi] (χωρίς πληθ.) : α. πνευματική και ψυχική καλλιέργεια: Άνθρωπος με / χωρίς ~. Tο επίπεδο μόρφωσης κάθε ανθρώπου / λαού. β. κατοχή γνώσεων: Bαθιά / πλατιά / επιφανειακή ~. Γενική / επαγγελματική ~. Φιλοσοφική / ιστορική / φιλολογική / καλλιτεχνική / κοινωνική.»

    Ξεκινώντας από την πρώτη έννοια του όρου αναρωτιέμαι ποιος μορφώνει τους νέους.

    deiΌποιος με παρακολουθεί γνωρίζει ότι είμαι αναφανδόν υπέρ του θεσμού των δημοψηφισμάτων ως εργαλείο εξισορρόπησης της αυθαιρεσίας των πολιτικών αλλά και ωρίμανσης των πολιτών ως προς τις δικές τους ευθύνες στη δημοκρατία.

    Όμως τις τελευταίες ημέρες προβληματίζομαι. Βλέπω κάποιους παραδοσιακούς αντιδημοκράτες, αποδεδειγμένους λάτρεις του συγκεντρωτισμού (δημοκρατικού ή μη), να βάζουν στο στόμα τους τη λέξη «δημοψήφισμα» με έναν τρόπο που μόνο ζημιά μπορεί να κάνει στην προσπάθεια όλων όσων πραγματικά πιστεύουν στο θεσμό.

    Από την ανάλυση των ψηφιακών κοινωνικών δικτύων σε συμπεράσματα για το μεσσιανισμό, τον πληθοπορισμό και τη συλλογική ευφυΐα.

    koinonika-diktiaΕπί αιώνες οι ερευνητές των κοινωνικών επιστημών προσπαθούν να ερμηνεύσουν τους παράγοντες που επιτρέπουν σε άλλες κοινωνίες να προοδεύουν και σε άλλες να μένουν στάσιμες ή και να οπισθοχωρούν. Μια ενδιαφέρουσα πρόσφατη προσπάθεια είναι το ενδιαφέρον βιβλίο "Why nations fail" των Daron Acemoglu και James Robinson (www.whynationsfail.com). Ωστόσο όλες οι προσεγγίσεις αυτές βασίζονται σε θεωρητικές αναλύσεις και προσπάθειες να επιβεβαιώσουν τις υποθέσεις αναλύοντας ιστορικά παραδείγματα.

    marketnews ellhniko xreos 1(Η εισήγησή μου στο ιδρυτικό συνέδριο του Ποταμιού ως εξωτερικός προσκεκλημένος, με αυτά που είπα και αυτά που δεν πρόλαβα να πω λόγω χρόνου)

    Καλησπέρα σας.

    Πρώτα από όλα θα ήθελα ευχαριστήσω τον Σταύρο Θεοδωράκη για την ευγενική πρόσκληση στο διάλογο που ανοίξατε καιτην κοινότητα που δημιουργείτε για αυτό το σκοπό. Επίσης να σας συγχαρώ για την ως τώρα πορείας σας και το όμορφο 1ο συνέδριό σας.

    Για όσους δεν με γνωρίζετε, ονομάζομαι Σεραφείμ Κοτρώτσος, είμαι επιχειρηματίας, Σύμβουλος διοίκησης επιχειρήσεων & πληροφορικής τα τελευταία 18 χρόνια, έχω παράλληλα επί σειρά ετών διδάξει στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Είμαι στην ενεργό πολιτική με τη «Δημιουργία, ξανά!» εδώ και δυο χρόνια.

    Θα ήθελα να μοιραστώ εν τάχει μερικές σκέψεις - προτάσεις.

    Διανύοντας τον 6ο χρόνο κρίσης, οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Η επιρροή του ποταμιού δείχνει ότι όλο και περισσότεροι το πράττουμε. Οι άνθρωποι του λεγόμενου πολιτικού κέντρου, οι πιστοί της κοινής λογικής, οι μετριοπαθείς υπεύθυνοι πολίτες, εμείς όλοι δηλαδή που έξω από τα σχέδια του κατεστημένου προσπαθούμε για αλλαγή, πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιες θεμελιώδεις αρχές και αξίες πάνω στις οποίες να χτίσουμε βαθιά και μόνιμη ευρεία συναίνεση, αντί περιστασιακών συμμαχιών στη βάση ισορροπιών ατομικών ή κομματικών σχεδιασμών. Να δημιουργήσουμε δηλαδή την κοινότητα που θα έχει τη δυνατότητα να επιδρά συνολικά στην κοινωνία μας.

    Πρώτη προτεραιότητά μας πρέπει να είναι η προαγωγή της ουσιαστικής δημοκρατίας. Μόνος τρόπος για να την πετύχουμε είναι η εκ βάθρων θεσμική ανασυγκρότηση της χώρας μας υπό ένα κοινό υπόβαθρο αξιών. Οι αξίες που ξεχωρίζω σε αυτή την κατηγορία είναι η Ελευθερία, η Δημοκρατία, η Ισονομία, το Κράτος Δικαίου, η Κοινωνική Αλληλεγγύη και η Αξιοκρατία. Απέναντι στους τραγικά αποτυχημένους κομματικούς - πελατειακούς μηχανισμούς, εμείς να προτάξουμε πρακτικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις ικανές να προστατεύουν τον πολίτη από οποιαδήποτε εκτροπή, παλιών ή νέων πολιτικών προσώπων και σχηματισμών.

    Αυτή τη νίκη μπορούμε να την πετύχουμε πολύ γρήγορα. Είναι δυνατόν πολίτες και πολιτικοί να γίνουμε πολύ πιο υπεύθυνοι. Φθάνει μόνο να καταργηθούν οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ πολιτών και πολιτικών. Να πάψει ο πολίτης να εκλέγει αντιπροσώπους για να αποφασίζουν για αυτόν μέχρι τις επόμενες εκλογές.

    Οι αιρετοί αντιπρόσωποι να είναι κυρίως διαχειριστές και εισηγητές. Να αποφασίζουν μόνο για όσα οι πολίτες δεν επιλέγουν οι ίδιοι να αποφασίσουν. Μιλώ δηλαδή για την ανάγκη τηςθέσπισης τακτικών ημερομηνιών δημοψηφισμάτων. Ημέρες στις οποίες ο λαός θα καλείται να αποφασίζει για όλα τα μεγάλα ζητήματα αλλά και αυτά για τα οποία επέλεξε ικανός αριθμός πολιτών να ανακαλέσει την εντολή εκπροσώπησής του από τους εκλεγμένους.

    Προτείνω την θεσμοθέτηση των υποχρεωτικών δημοψηφισμάτων, των ακυρωτικών δημοψηφισμάτων αλλά και των λαϊκών νομοθετικών πρωτοβουλιών κατά το Ελβετικό πρότυπο, αυτό που θεμελίωσε ο Καποδίστριας. Αυτόν που η πρώτη έκφραση οικογενειοκρατίας & κομματοκρατίας του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους φόνευσε.

    Ονειρεύομαι να έρθει σύντομα η μέρα που θα προσέλθουμε στις κάλπες για να αποφασίσουμε για κεντρικά θέματα. Εύχομαι τα πρώτα να είναι ακόλουθα:

    1. Ξεκινώ από τη δικαιοσύνη: το θεμέλιο της δημοκρατίας και της οικονομίας

    Α. Συμφωνούμε στην πλήρη ανεξαρτησία δικαιοσύνης και κυβέρνησης; Αν ναι τότε ας καταργήσουμε το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ας το μετατρέψουμε σε ανεξάρτητη αρχή με Προεδρείο που θα εκλέγει εσωτερικά το σώμα των δικαστών.

    Β. Συμφωνούμε στην κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και γενικά στο ακαταδίωκτο των αιρετών; Θέλουμε ισονομία; Δεν πρέπει να είναι όλες οι υποθέσεις στη ευχέρεια της δικαιοσύνης χωρίς πολιτικές παραγραφές και ασυλίες;

    Γ. Συμφωνούμε στην ανάγκη ταχείας απόδοσης δικαιοσύνης; Αν ναι τότε μπορούμε να αποφασίσουμε κάθε αντιδικία υποχρεωτικά να περνάει από διαιτησία (π.χ. επιτροπή από 2-3 νομικούς άλλης περιφέρειας που θα κληρώνονται), να εξαντλούνται τα περιθώρια συμβιβασμών και σε αντίθετη περίπτωση να βγαίνει πρώτη απόφαση από τη διαιτησία. Αν ούτε η απόφαση της διαιτησίας δεν γίνει αποδεκτή, το μέρος που δεν αποδέχεται την απόφαση της διαιτησίας θα πρέπει να καταβάλει όλα τα έξοδα ως εγγύηση προ της δρομολόγησης της υπόθεσης στα δικαστήρια, ειδάλλως η εκάστοτε απόφαση της διαιτησίας να καθίσταται εκτελεστή.

    1. Συνεχίζω με την ενότητα της Οικονομίας

    Α. Συμφωνούμε ότι οι φόροι πρέπει να είναι ανάλογοι των εισοδημάτων και οι ασφαλιστικές εισφορές ανάλογες των ανταποδοτικών παροχών; Συμφωνούμε ότι το κράτος πρέπει να περιορίσει τις δαπάνες του σε αυτά που μπορεί να χρηματοδοτήσει υπό τις προαναφερθείσες αρχές φορολόγησης και μόνο;

    Β. Συμφωνούμε ότι οι κοινωνικές παροχές είναι αναγκαίες αλλά θα πρέπει να περιορίζονται αυστηρά και μόνο στους μόνιμα αδύνατους ή σε αυτούς που προσωρινά αδυνατούν, με στόχο να ξαναγίνουν δυνατοί;

    Γ. Συμφωνούμε στην κατάργηση κάθε γραφειοκρατικού ή οικονομικού εμποδίου εισόδου σε επαγγελματική δραστηριότητα; Συμφωνούμε σε κράτος που θέτει μόνο προδιαγραφές και ελέγχει την τήρησή τους χωρίς να γίνεται εμπόδιο στην παραγωγή και την εργασία; Συμφωνούμε ότι θέλουμε νέα παραγωγή και εργασία;

    1. Και κλείνω με το Πολίτευμα – επανιδρύοντας τη δημοκρατία

    Έχουμε οι περισσότεροι αντιληφθεί ότι η αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία αποτυγχάνει να μας αντιπροσωπεύσει.

    Α. Συμφωνούμε σε κάποιες θεμελιώδεις θεσμικές παρεμβάσεις στο εκλογικό σύστημα;  Συμφωνούμε σε μικρές εκλογικές περιφέρειες 1 έως 3 εδρών σε όλη τη χώρα, κατάργηση του μπόνους 50 εδρών, περισσότερες έδρες επικρατείας με χωριστή κάλπη από αυτήν για τους τοπικούς βουλευτές και απλή αναλογική για τις έδρες επικρατείας;

    Β. Συμφωνούμε στην κατάργηση των κρατικών χρηματοδοτήσεων κομμάτων;

    Γ. Συμφωνούμε στη θέσπιση θεσμικών αντίβαρων στο πολίτευμα με γερουσία ή Πρόεδρο εκλεγόμενο από το λαό με σημαντικές αρμοδιότητες ή ακόμα αντιπροσωπεία τυχαία επιλεγόμενων πολιτών που θα επικυρώνουν ή ακυρώνουν σημαντικές κυβερνητικές ή νομοθετικές αποφάσεις, όπως κάνουν οι ένορκοι στα δικαστήρια;

    Θα αναρωτιέστε ποιος θα ανοίξει τέτοια θέματα. Ποιος θα τα συζητήσει δημόσια και ποιος θα τα ψηφίσει.

    Η απάντηση είναι απλή: Εμείς οι πολίτες! Ο πολίτης πρέπει να αναλάβει τον πολιτικό του ρόλου για να σπάσουμε επιτέλους τα αδιέξοδα. Να διεκδικήσουμε την εξουσία που το σύνταγμα μας αναγνωρίζει. Μέσα από τις πρωτοβουλίες μας να οπλίσουμε με αποφασιστικότητα και να οδηγήσουμε την εκάστοτε κυβέρνηση σε σοβαρή, ρεαλιστική και υπεύθυνη στάση. Να ωριμάσουμε απότομα ως πολίτες ξεπερνώντας το συλλογικό κατάλοιπο της τουρκοκρατίας.

    Σήμερα είναι ώρα. Τώρα πρέπει να κόψουμε δρόμο προς τη δημοκρατία και την ευημερία. Αύριο δεν υπάρχει για αυτή τη γενιά.

    Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

    marketnews tsipras 4Κάποτε ένα μικρό παιδί έκλεψε στο σχολείο την πλάκα ενός άλλου. Η μητέρα του όταν κατάλαβε ότι τα κατάφερε χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς ένιωσε περήφανη που έχει τόσο ... έξυπνο παιδί. Ο μύθος του Αισώπου λέει ότι όσο η μάνα ενθουσιαζόταν με τα κατορθώματα του κανακάρη της τόσο αυτός προχωρούσε σε σοβαρότερα παραπτώματα.

    «... Το παιδί μεγάλωνε, έγινε άντρας κι έγινε ο πιο επιτήδειος κλέφτης της περιοχής.
    Κάποτε, όμως, τον έπιασαν, την ώρα που λήστευε ένα σπίτι, τον δίκασαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο.
    Την ώρα που τον έσερναν δεμένο για να τον πάνε στον τόπο όπου ο δήμιος θα του έκοβε το κεφάλι, η μητέρα του έτρεχε πίσω από τη συνοδεία κι έκλαιγε, χτυπώντας το στήθος της με απελπισία.
    - Γιε μου πού σε πάνε; Γιε μου! Πού σε πάνε; Φώναζε απελπισμένα.
    Τότε ο κατάδικος σταμάτησε και παρακάλεσε εκείνους που τον πήγαιναν να τον αφήσουν να πει κάτι κρυφά στη μητέρα του.
    Εκείνοι δέχτηκαν, μια που λίγη ώρα είχε ακόμα να ζήσει.
    Τότε ο κατάδικος έσκυψε, τάχα να πει κάτι στ' αφτί της μητέρας του, και της το ξερίζωσε με τα δόντια του!
    - Δεν ντρέπεσαι, καταραμένο παιδί! Φώναξε εκείνη, ουρλιάζοντας από τους πόνους. Δεν σου φτάνουν τόσα εγκλήματα που έκανες, φέρεσαι έτσι και στη μητέρα που σε γέννησε;
    - Εσύ φταις για το κατάντημά μου, της αποκρίθηκε ο κατάδικος. Αν με μάλωνες όταν έκλεψα για πρώτη φορά εκείνη την πλάκα και σου την έφερα, σήμερα δεν θα με πήγαιναν να μου κόψουν το κεφάλι.» [Πηγή http://www.pare-dose.net/110]

    Πασίγνωστος ο μύθος, σωστά; Κι όμως μάλλον έχει ξεχαστεί στη χώρα μας. Τόσο πολύ που επί χρόνια οι κεντροαριστερές και δεξιές κυβερνήσεις της Ελλάδας φέρθηκαν ακριβώς όπως η ανόητη μητέρα προς τους πολίτες. Τους εκμαύλισαν συστηματικά. Άλλοτε με «καθρεπτάκια», άλλοτε με «πολιτική κυβίστηση», γαλούχησαν έναν λαό απόλυτα ανεκτικό στο ψέμα. Έναν πολίτη που σχεδόν αδιαφορεί για την αλήθεια και αναζητά μονίμως θαύματα. Προκειμένου να συνεχίζουν ανεμπόδιστοι τις δικές τους απάτες ενθάρρυναν κάποιοι επιτήδειοι το πρότυπο του «εξυπνάκια», αυτού που δεν σέβεται τους νόμους και τους κάνει «λάστιχο», απλά επειδή ... μπορεί!

    Ένα άλλοτε μικρό τμήμα του πληθυσμού μας που είχε ροπή προς την απατεωνιά σταδιακά έγινε πρότυπο. Διαμορφώθηκε μια νέα εθνική αφήγηση. Ένα νέο παράδειγμα βάσει του οποίου η πρόοδος ελάχιστα συνδέεται με την ικανότητα και την εργατικότητα, αλλά κυριότερα με την πονηριά, την «καπατσοσύνη», τις καλές γνωριμίες κι άλλα μαγ(κ)ικά. Καλλιεργήθηκε έτσι τις τελευταίες δεκαετίες μια ολόκληρη γενιά που πιστεύει σε εντελώς άλλες αξίες από αυτές στις οποίες έχει βασιστεί όλος ο σύγχρονος δυτικός κόσμος. Όχι γιατί στο δυτικό κόσμο δεν υπάρχουν παραπτώματα. Αλλά εκεί είναι αξιοσημείωτα και τιμωρούνται. Εδώ ... δεν βαριέσαι. Εδώ υπάρχει η ορθοδοξία της μεγαλοψυχίας και της συγχώρεσης.

    Φτιάξαμε λοιπόν ένα νέο Βυζάντιο στο οποίο όμως η ίντριγκα, η δολοπλοκία και κυρίως η παρεοκρατία δεν περιορίζονται στα ανάκτορα και την αυλή. Διαπερνούν οριζόντια σχεδόν όλη την κοινωνία μέσα από τα πλοκάμια των γνωστών πολιτικών κομμάτων και τους κομματοκρατούμενους συνδικαλιστικούς φορείς. Διαμορφώσαμε ένα περιβάλλον που κάνει κάθε άνθρωπο που συνεχίζει να αγωνίζεται με κύριο όπλο τη δουλειά και τις ικανότητές του να φαντάζει ονειροπόλος και αιθεροβάμων.

    Κάπως έτσι εκδιώχθηκαν οι περισσότερες σοβαρές παραγωγικές κι επιχειρηματικές προσπάθειες από τη χώρα και γιγαντώθηκαν μονοπώλια και ολιγοπώλια σε στενό αλισβερίσι με τους ανεπάγγελτους πολιτικούς μας. Κάπως έτσι ο θαλασσοπόρος και διεθνοποιημένος επιχειρηματίας Έλληνας κλείστηκε στο καβούκι των συνόρων της χώρας. Θέριεψε το φαινόμενο του μιζαδόρου, αργόμισθου σφραγιδογιακά.

    Και φθάσαμε στην κρίση. Μια κρίση αξιών που διάβρωσε την πολιτική, την παιδεία, την παραγωγή, την εργασία, την οικονομία, τη δικαιοσύνη, την τέχνη και σχεδόν κάθε άλλο τομέα της κοινωνίας μας. Σχηματίσαμε μια απολύτως κλειστή, αντιπαραγωγική κοινωνία και οικονομία η οποία μοιραία κάποια στιγμή δημιούργησε τα αδιέξοδα που σήμερα βιώνουμε.

    Και έρχεται τώρα ένας «μικρός» Αλέξης, ένας από τους κανακάρηδες που τόσα χρόνια εκθρέφαμε. Δείχνει «καλός» μαθητής των παραμυθάδων πολιτικών που τόσα χρόνια στηρίξαμε. Φιλοδοξεί να τους διαδεχθεί. Ζητάει την ψήφο μας υποσχόμενος ότι μπορεί να ξεγελάσει το χρόνο και τους κουτόφραγκους ξανά, για λογαριασμό μας. Πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει ακριβώς όπως οι προηγούμενοι και ακόμα καλύτερα, αναβάλλοντας για ακόμα μια φορά την απαραίτητη στροφή της κοινωνίας μας πίσω στις ρίζες της, στην αξιοπρέπεια του άλλοτε περήφανου λαού μας και στον ορθολογισμό που σε αυτή τη γωνιά του κόσμου γεννήθηκε.

    Αν θέλετε πιστέψτε τον. Αυτός το πιστεύει πραγματικά γιατί ακριβώς με αυτά τα πρότυπα μεγάλωσε. Μόνο ας έχουμε κατά νου ότι όσο αναζητούμε μαγικές λύσεις, είτε τα καταφέρει είτε όχι ο εκάστοτε λαοπλάνος να ξεγελάσει το χρόνο για εμάς, αργά ή γρήγορα αυτή η ιστορία τελειώνει με ένα αυτί λιγότερο. Έναν ακρωτηριασμό για τον καθένα από εμάς.

    Εκτός αν ...

    Εκτός αν αμέσως τώρα κάνουμε στροφή 180ο. Αν ανακαλέσουμε την εμπιστοσύνη μας σε δεξιούς και αριστερούς ανεπάγγελτους αμοραλιστές παραμυθάδες και στηρίξουμε ανθρώπους με ηθικό υπόβαθρο που να έχουν αποδείξει στο στίβο της πραγματικής ζωής ότι γνωρίζουν και μπορούν.
    Εκτός αν τώρα απαιτήσουμε την ευθύνη που μας αναλογεί αντί να την αφήνουμε για άλλους. Εκτός αν πάψουμε να κρυβόμαστε κάθε φορά πίσω από τους πολιτικούς που μας ξεγελούν και υφαρπάζουν την ψήφο μας και απαιτήσουμε θεσμούς. Θεσμούς που να υπερβαίνουν τα εκάστοτε πρόσωπα, κόμματα και πολιτικά δόγματα. Θεσμούς άμεσης δημοκρατίας ώστε να αποφασίζουμε οι πολίτες για όσα κρίνουμε αναγκαίο. Θεσμούς που να διέπουν τη λειτουργία της κοινωνίας μας χωρίς εξαιρέσεις και ψιλά γράμματα, ώστε να μπορούμε επιτέλους οι Έλληνες πολίτες να πετυχαίνουμε και στη χώρα μας όσα καταφέρνουμε οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

    Πρώτη δημοσίευση: market.gr

    Aλλά σχεδόν τίποτα από τα σημαντικά

     Το πλήθος του προσωπικού του BBC έγινε το τελευταίο διάστημα αντικείμενο παραπληροφόρησης ένθεν κακείθεν. Ένας ακόμα αστικός μύθος γεννήθηκε καθώς ορισμένοι αναφέρουν απίστευτα νούμερα προς τα πάνω ή και κάτω για αυτό το δίκτυο.

    Το BBC είναι ένας ολόκληρος πολυεθνικός κολοσσός. Προφανώς δεν έχει λιγότερους υπαλλήλους από την ΕΡΤ ούτε όμως τις δεκάδες χιλιάδες που αναφέρονται από πολλούς. Σύμφωνα με την έκθεση του 2011/2012 έχει περίπου 16,8 χιλιάδες υπαλλήλους. Το BBC, το μεγαλύτερο δίκτυο παγκοσμίως, είναι παντελώς άτοπο να συγκρίνεται με την ΕΡΤ.

    brano-giorgoΌχι δεν προσχωρώ στο κίνημα των δημοκρατών σοσιαλιστών του Γιώργου. Η αλήθεια είναι ότι δέχθηκα παραδόξως σχετική εισήγηση. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν πολιτικό αστείο αλλά σοβάρευε οπότε αρνήθηκα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.

    Όμως χαίρομαι για την πρωτοβουλία του Γιώργου. Χαίρομαι γιατί οι δημοκράτες σοσιαλιστές βρήκαν το κίνημά τους. Ίσως πάρουμε σειρά τώρα και οι δημοκράτες φιλελεύθεροι. Ελπίζω τουλάχιστον αυτό να μην συμβεί υπό τον έτερο Έλληνα πρώην πρωθυπουργό με κληρονομικό χάρισμα, κατά κόσμο Κωστάκη.

    marketnews theoxarisΌχι, ο Θεοχάρης δεν ήταν ο τέλειος πολιτειακός παράγοντας. Ζήσαμε μαζί του την εποχή που το κράτος τουιτάρει και οι λογιστές / φοροτεχνικοί υποχρεώνονται να γίνουν followers του Γ.Γ. για να ενημερώνονται ως προς τους … χρησμούς του. Να μαθαίνουν τι τους ξημερώνει κάθε … δευτερόλεπτο. Γιατί τέτοιος ήταν ο ρυθμός των αναρτήσεών του που επείχαν σχεδόν θέση … νόμου. Δυστυχώς μάλιστα οι εφοριακοί δεν είχαν ανακαλύψει το twitter με αποτέλεσμα οι λογιστές να τους πιάνουν διαρκώς ανενημέρωτους για τις … εξελίξεις.

    Όχι, δεν είμαι είμαι κατά του «τιτιβίσματος», όμως όταν κανείς κρέμεται από το twitter ενός πολιτειακού παράγοντα για να βλέπει ποιες είναι οι νέες νόμιμες υποχρεώσεις του την επόμενη ημέρα, μάλλον κάπου το έχουμε χάσει εντελώς. Επιπλέον θεωρώ πως το οργανωτικό έργο του κ. Θεοχάρη μάλλον έχει εσχάτως υπερτιμηθεί.

    Καμιά φορά, βλέπετε, και ο αποχωρών δεδικαίωται. Δεν ξεχνάμε το πόσες φορές πλησίαζαν προθεσμίες υποβολής ηλεκτρονικών δηλώσεων χωρίς τα ηλεκτρονικά συστήματα να είναι διαθέσιμα, ακόμα και συστήματα που είχαν λειτουργήσει παλαιότερα δίχως προβλήματα. Προφανώς υπήρχαν τεχνικές εξηγήσεις πίσω από όλα αυτά αλλά τα γεγονότα δεν αμφισβητούνται. Σίγουρα επίσης το δομικό – οργανωτικό έργο του δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται πρωτοφανές.

    Αλλιώς δεν θα φθάναμε στο τριτοκοσμικό φαινόμενο να παγώνει η έκδοση βεβαιώσεων και πιστοποιητικών από το taxisnet επειδή τα έγγραφα αυτά φέρουν την ηλεκτρονική υπογραφή του Γ.Γ. που αποπέμφθηκε. Πουθενά στον κόσμο δεν σταματάει το κράτος για τέτοιους λόγους. Αν πράγματι απαιτείται μια τέτοια υπογραφή, που δεν βλέπω κανέναν λόγο να υπογράφονται οι ψηφιακές βεβαιώσεις, πάντα θα μπορούσε ο κανονισμός να προβλέπει ως αντικαταστάτη τον άμεσα υφιστάμενο. Τι να πιάσει και τι να αφήσει κανείς σε όλα αυτά;

    Ασφαλώς ο Θεοχάρης δεν εξωθήθηκε σε παραίτηση λόγω twitter. Πιθανότατα – προς τιμήν του – δεν ήταν πολύ συνεργάσιμος με το γραφείο του Πρωθυπουργού. Όταν σηκωνόταν το τηλέφωνο του Μαξίμου ίσως ο Θεοχάρης δυσκολευόταν να ακολουθήσει τις «οδηγίες». Και όταν ο Πρωθυπουργός ετοιμάζει το κόμμα και την κυβέρνησή του για φθινοπωρινές εκλογές, όπως «μυρίζει» ο ανασχηματισμός με Γιακουμάτο, Κικίλια, Παπακώστα, Ντινόπουλο, Βούλτεψη κλπ. μάλλον ένας Θεοχάρης δεν ταιριάζει καθόλου στο σχήμα.

    Στην περίπτωση Θεοχάρη δεν τηρήθηκαν ούτε τα προσχήματα. Αφού ετοίμαζαν αντικατάσταση του Στουρνάρα, θα μπορούσαν άνετα να αφήσουν την ενδεχόμενη αντικατάσταση Θεοχάρη στον νέο υπουργό Οικονομικών. Όμως όχι. Η κυβέρνηση δεν ήθελε να διακινδυνεύσει τη διατήρησή του. Πού να εξηγούν στον κο Χαρδούβελη γιατί δεν τους κάνει ο Θεοχάρης. Δεν υπάρχει χρόνος για ρίσκα, εκλογές έρχονται.

    Ο κος Θεοχάρης δεν έκανε μόνος του πολιτική. Η κυβέρνηση «σχεδίαζε», η βουλή υπερψήφιζε, ως άλλη συνέλευση μετόχων Ανώνυμης Εταιρείας με τους βουλευτές ιδιότυπους πληρεξούσιους εκπροσώπους των πραγματικών μετόχων (πολιτών). Αλλά ας μην ξεχνάμε, ο Γ.Γ. εκτελούσε. Και σε κάθε κύκλο φορολογικής μεταρρύθμισης (12 τα φορολογικά νομοσχέδια μόνο μέσα στο 2013) ο αριθμός των νόμων μετατρεπόταν σε εικοσαπλάσιες υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα και απροσδιόριστο αριθμό από εγκυκλίους και ενημερωτικά σημειώματα! Ένα ανίκητο παιχνίδι αριθμών στο οποίο ο Γ.Γ. είχε ενεργότατη συμμετοχή καθώς ήταν ένας βασικός πολλαπλασιαστής.

    Ο τραγέλαφος που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στον χώρο της οικονομίας στέρησε κάθε ελπίδα επενδύσεων, κατέστρεψε κάθε παραγωγική επιχείρηση που κινείται στο πλαίσιο της νομιμότητας και ασφαλώς δεν επέτρεψε κανένα μοντέλο διοίκησης να επιτύχει στη Γενική Γραμματεία Εσόδων. Αν δεν ήταν ικανοποιημένος ο Γ.Γ. από όλη αυτή τη φαρσοκωμωδία  είχε δυο επιλογές. Η μια προφανής: θα μπορούσε να παραιτηθεί από καιρό λόγω ουσιώδους διαφωνίας με το έργο το οποίο εκλήθη να υπηρετήσει. Η δεύτερη εναλλακτική λύση για τον κ. Θεοχάρη θα ήταν να ορθώσει το ανάστημά του αξιοποιώντας το πενταετές κλειστό συμβόλαιο. Θα μπορούσε να είχε γυρίσει πίσω αρκετές αποφάσεις ως ανεφάρμοστες, αόριστες, ανεδαφικές, αντιφατικές κλπ. Θα μπορούσε επίσης να έχει δημοσιοποιήσει τις πολιτικές πιέσεις που λέγεται ότι δεχόταν. Όμως αυτός δεν προβληματίστηκε. Λάμβανε νόμους, Υπουργικές αποφάσεις, Προεδρικά διατάγματα και παρήγαγε το δικό του μερίδιο στο χάος που λέγεται ελληνικό φορολογικό ρυθμιστικό πλαίσιο. Παραιτήθηκε τώρα, όχι επειδή απηύδησε από το ανείπωτο χάος υπό το οποίο έκανε τη δουλειά του, αλλά επειδή του ζήτησε να παραιτηθεί ο Στουρνάρας, δηλαδή ο Σαμαράς. Για να υπηρετήσει δηλαδή την πολιτική επικοινωνία της κυβέρνησης, εν όψει των εκλογών που προετοιμάζει για το Φθινόπωρο.

    Αλλά ας αναλογιστούμε, πώς βρέθηκε ο κ. Θεοχάρης σε αυτή τη θέση εξαρχής; Η Τρόικα δυσκολευόταν να διανοηθεί πώς η πολιτική παρεμβαίνει για τη … μη είσπραξη βεβαιωμένων οφειλών προς το ελληνικό κράτος. Αυτή ήταν η περίπτωση και τίποτε άλλο. Κάποτε και οι ξένοι κατάλαβαν  τι γίνεται εδώ και άρχισαν να δυσανασχετούν.

    Τότε η κυβέρνηση έριξε την απρόσμενη - για τα ντόπια ήθη και έθιμα - πρόταση στο τραπέζι: ο Γ.Γ. εσόδων θα έχει κλειστό πενταετές συμβόλαιο, θα πληρώνεται βάσει αποτελεσμάτων και θα είναι μη πολιτικό πρόσωπο. Η κυβέρνηση πίστευε ότι και με αυτές τις προϋποθέσεις θα έβρισκε το πρόσωπο που θα της έκανε τη «δουλειά».

    Κάπως έτσι, λίγο αφού ο Διομήδης Σπινέλης παραιτήθηκε καταγγέλλοντας το γνωστό πλέον 4-4-2 (4 να γλιτώσει ο οφειλέτης, 4 να πάρει μίζα ο εφοριακός για να τα μοιράσει στις υπηρεσίες και τους κομματικούς παράγοντες και 2 να εισπραχθούν στα κρατικά ταμεία για ξεκάρφωμα) το πολιτικό μας σύστημα διόρισε το δεξί χέρι του κ. Σπινέλη, τον κ. Θεοχάρη, ως νέο Γ.Γ. Εσόδων. Για 5 χρόνια. Με κλειστό συμβόλαιο. Ανεξαρτήτως κυβέρνησης.

    Όχι όμως ανεξαρτήτως εκλογικών αποτελεσμάτων. Όχι, βέβαια! Όταν αυτά αποδείχθηκαν μη ικανοποιητικά για την σημερινή κυβέρνηση, χειρόφρενο, αναστροφή και επαναπροσδιορισμός πορείας στην … πεπατημένη. Με την απόφαση αυτή λοιπόν η κυβέρνηση ξεκάθαρα αυτοακυρώνεται. Τονίζει με εμφαντικό τρόπο ότι ακόμα κι αν κάποιοι ξεγελάστηκαν, ντόπιοι ή ξένοι, στο μυαλό και στη νοοτροπία της δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα.

    Τυπικά ο κος Θεοχάρης παραιτήθηκε. Ουσιαστικά όμως αποδείχθηκε ότι, υπό το παρόν πολιτικό σύστημα, κανένα κλειστό συμβόλαιο με εντολοδόχο το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να θεωρείται ισχυρό. Οι κυβερνώντες δεν έχουν καμία αξιοπιστία και μαζί τους το ελληνικό κράτος είναι μια επιταγή χωρίς αντίκρισμα.

    Προφανώς μάταια προσδοκά η Ελλάδα επενδύσεις και θέσεις εργασίας. Βουλιάζει το πολιτικό μας κατεστημένο ολοένα και πιο βαθιά και μαζί του παρασύρει όλη τη χώρα. Οι πολίτες της χώρας, με την υποστήριξη συστημικών ΜΜΕ, διαρκώς εκφοβίζονται ώστε να συνεχίζουν ως ένα βαθμό να στηρίζουν αυτούς που τους έφεραν στην τραγική σημερινή κατάσταση. Τους στηρίζουν δια της ψήφου τους. Τους στηρίζουν θεωρώντας τους  ως λιγότερο επικίνδυνους. Ως αντίδοτο στους εγχώριους μπαμπούλες. Γιατί ο επικίνδυνος που έχεις δοκιμάσει είναι πάντα λιγότερο τρομακτικός από αυτόν που δεν έχεις. Ναι, μιλώ και για τον ΣΥΡΙΖΑ που, όσο  ανερμάτιστος κι αν είναι, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν καταφέρει να τον μεγαλώσουν δυσανάλογα πολύ, τόσο ώστε να φαντάζει ως πραγματική απειλή, προκειμένου να συγκρατεί ψηφοφόρους κοντά στα κυβερνώντα κόμματα.

    Μιλώ όμως και για όλους εμάς τους υπόλοιπους, τους μετριοπαθείς σκεπτόμενους πολίτες. Για όλους εμάς τους εκτός συστήματος που δίνουμε την πολιτική μάχη με μόνα όπλα την επιστημονική μας γνώση, την επαγγελματική μας εμπειρία και το μεράκι μας. Εμάς που διατυπώνουμε απλές, για εμάς αυτονόητες προτάσεις για αλλαγές που τόσο χρειάζεται η χώρα για να λειτουργήσει ως αστική δημοκρατία πολιτών δυτικού τύπου, αντί της μεταφεουδαρχικής ολιγαρχίας υπηκόων «θεοκρατικού» τύπου, που δυστυχώς μας έφερε ως εδώ και δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να παραμείνει ανέγγιχτη.

    Όμως πιστεύω στους Έλληνες. Μπορεί με τις «Γέφυρες» να μην καταφέραμε σε αυτές τις εκλογές να μπούμε στις καρδιές ικανοποιητικά πολλών συμπολιτών μας, όμως κάναμε ένα πρώτο βήμα συνεύρεσης και συνεννόησης. Είπαμε καθαρά ότι η λύση για την Ελλάδα ξεπερνάει κόμματα, πρόσωπα και ιδεολογίες. Ανοίξαμε τη δημόσια συζήτηση γι’ αυτά που πραγματικά πρέπει να γίνουν. Για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και τον κόσμο. Για την Ευρώπη του μέλλοντος. Για την επόμενη ημέρα της πολιτικής στην Ελλάδα, μετά την απόσυρση του (διε)φθαρμένου πολιτικού κατεστημένου που αν και ανθίσταται, μάχη τη μάχη συρρικνώνεται και αυτοακυρώνεται. Για τη χειραφέτηση του πολίτη. Για τη δημοκρατία. Για την παραγωγή. Για την εργασία. Για την έρευνα. Για την παιδεία. Για την αξιοπρέπεια.

    Είμαι βέβαιος πως ο χρόνος θα φέρει ακόμα περισσότερες γέφυρες πάνω και πέρα από προσωπικές φιλοδοξίες, ή μικροδιαφορές ιδεολογικού ή και άλλου περιεχομένου, για τις επόμενες γενιές και τις προκλήσεις που έρχονται.

    Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

    marketnews kommata eklogesΜετά τις εύλογες απορίες που δημιούργησε το λεξικό της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ κι άλλων αντιμνημονιακών δυνάμεων επανέρχομαι με μια καθημερινή ιστορία της νέας Ελλάδας. Παρατίθενται εδώ συνοπτικά η ακολουθία των κύριων γεγονότων της υπόθεσης:

    Επιλέγετε έναν απατεώνα οικονόμο για το σπίτι σας (κυβέρνηση).
    Αρχίζει να ψωνίζει με πίστωση (δανεισμός) και υπερτιμολόγηση, με το αζημίωτο πάντα για αυτόν (μίζες). Όμως σας αρέσει η νέα εικόνα του σπιτιού σας (χλιδή). Καταλαβαίνετε ότι σας κλέβει αρκετά αλλά αδιαφορείτε γιατί ζείτε καλύτερα. Με τις αγορές του η γυναίκα σας και τα παιδιά σας είναι όλοι ευχαριστημένοι και έχουν για εσάς μόνο καλά λόγια (αποχαύνωση πολιτών). Αφήνετε τη δουλειά σας για να έχετε περισσότερο χρόνο να απολαύσετε το νέο μοντέλο ζωής σας (αποσάθρωση παραγωγικού ιστού). Δεν ανησυχείτε ούτε όταν βλέπετε να αυξάνουν τα χρέη σας (εκτίναξη χρέους). Ο οικονόμος είναι «γάτος». Έχει τις άκρες του με τις τράπεζες και σας πείθει ότι στη χειρότερη θα φάνε αυτές το φέσι κι εσείς δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτε. Σας πείθει ότι ο λογαριασμός θα περάσει στον επόμενο ένοικο κι εσείς θα απολαύσετε μόνο τα οφέλη με ένα μικρό τόκο. Σας θυμίζει ότι όταν χρωστάτε πολλά το πρόβλημα το έχουν οι δανειστές κι όχι οι δανειζόμενοι. Ξαφνικά αρχίζετε να αισθάνεστε ένας μικρός ολιγάρχης (γιατί να τα κάνουν μόνο οι μεγαλοκαρχαρίες της χώρας, τώρα μπορώ κι εγώ).
    Κάποια στιγμή σας χαλάει το πλυντήριο. Παραγγέλνετε ένα νέο. Σιγά μην μπείτε στη διαδικασία επισκευών κι άλλων τοιαύτων.
    Διαλέγετε το καλύτερο. Σας το παραδίδουν (Γερμανικό μοντέλο, υψηλή ποιότητα και design).
    Σας ζητούν να πληρώσετε (λήξη προθεσμίας πληρωμής).
    Ξαφνικά διαπιστώνετε ότι δεν έχετε ρευστό. Απευθύνεστε στον «γάτο» οικονόμο. Αυτός μαγκώνεται. Διαπιστώνετε ότι πλέον δεν σας δανείζουν άλλα. Αλλάζετε τον «γάτο» οικονόμο με τον αδερφό του που σας υπόσχεται ότι θα λύσει το πρόβλημα (λεφτά υπάρχουν) καθώς έχει άκρες ακόμα πιο «ψηλά» (ΗΠΑ). Τελικά απλώς ζητάει τη βοήθεια του θείου σας που δραστηριοποιείται στις ΗΠΑ και τας Ευρώπας (ΔΝΤ / Ευρωπαϊκός μηχανισμός), κάτι που θα μπορούσατε να είχατε κάνει και μόνος.
    Ο θείος προθυμοποιείται να πληρώσει για εσάς τα χρέη και να του τα χρωστάτε. Όμως δεν είναι κουτός. Ζητά να του εξηγήσετε πώς ακριβώς κάποια στιγμή θα μπορείτε να τον ξεπληρώσετε (μνημόνιο) και στο μεσοδιάστημα να του δίνετε έστω έναν συμβολικό τόκο κάθε χρόνο (δανειακή). Ζητά επίσης να δεσμευτείτε ότι θα υλοποιήσετε τις αναγκαίες ενέργειες για να ορθοποδήσετε, όπως να ξαναπιάσετε δουλειά, να σταματήσετε τις κραιπάλες, να σταματήσετε να αγοράζετε αλόγιστα ό,τι ζητάνε τα παιδιά σας, να κάψετε την πιστωτική της γυναίκας σας κλπ. (μνημονιακές δεσμεύσεις).
    Οι οικονόμος σας δεν έχει ιδέα με ποιον τρόπο θα ορθοποδήσετε και ζητάει ο θείος να δώσει συμβουλές καθότι πιο έμπειρος.
    Ο θείος στέλνει τον οικονομικό του σύμβουλο (Τρόικα) και σας δίνει κάποιες επιπλέον θεωρητικές οδηγίες από την εμπειρία του σε εντελώς άλλους κλάδους και χώρες (μετεκπαίδευση σε νέα επαγγέλματα, επιχειρηματική δραστηριοποίηση κλπ.). Ο νέος «αίλουρος» οικονόμος διαβάζοντας διαγώνια τις οδηγίες υπογράφει για εσάς το πλάνο δράσεων για να τον ξεφορτωθεί και να χαλαρώσει. Ο θείος πληρώνει το πλυντήριο πριν το πάρει ο προμηθευτής πίσω (αναχρηματοδότηση ομολόγων). Επίσης με τη βοήθειά του κόβονται στο μισό τα οφειλόμενά σας σε άλλους που είχατε φεσώσει, συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών σας (PSI). Έχετε ανακουφιστεί, όμως δεν έχει τελειώσει το μαρτύριο.
    Ο καιρός περνάει, δεν κάνετε περίπου τίποτε για να ορθοποδήσετε. Απλώς μειώνετε το φαγητό, το πλύσιμο, τη θέρμανση και διάφορα άλλα από τα βασικά (οριζόντιες περικοπές και φορολογία) προκειμένου να μην πουλήσετε το λουσάτο αμάξι (άχρηστες σπατάλες του δημοσίου) ή σταματήσετε την οικιακή βοηθό (πολιτική παροχών χωρίς να υπάρχουν ανάλογες πηγές) και γκρινιάζει η σύζυγος (αντίδραση συνδικαλιστών). Προτείνετε στην κόρη σας να βρει κάποιον «χρηματοδότη» για γαμπρό γιατί δεν έχετε πια χαρτζιλίκι για αυτήν (αυτοχρηματοδότηση). Πάντως δουλειά δεν πιάνετε. Ούτε καν εκπαιδεύστε σε νέο επάγγελμα. Ούτε καν ξεκινάτε μια επιχειρηματική προσπάθεια. Έχετε ξεσυνηθίσει εντελώς στην εργασία.
    Εν τω μεταξύ το πλυντήριο σιγά - σιγά σκουριάζει αλλά κι εσείς πλέον δεν έχετε να πληρώσετε ούτε καν για το σαπούνι και τη συντήρησή του. Πλέον δεν μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε και τα ρούχα σας ζέχνουν.

    Ζητάτε μετατροπή της σύμβασης αγοράς σε δωρεά (πολιτική αντιμετώπιση και κούρεμα), παραχώρηση δωρεάν προμηθευτικής γραμμής σαπουνιού ή παραχώρηση στεγνωτηρίου (πλάνο επενδύσεων) για να μην έχετε να απλώνετε και να εστιάσετε υποτίθεται στην ανεύρεση εργασίας (ανάπτυξη).
    Προβάλλετε το επιχείρημα πως «κάθε άνθρωπος δικαιούται καθαρά και στεγνά ρούχα» (αλληλεγγύη). Διαπομπεύετε δημόσια τον ανάλγητο θείο που δεν αναγνωρίζει το θεμελιώδες αυτό δικαίωμά σας.
    Ο θείος έχει χάσει την υπομονή του και σκέπτεται να σταματήσει να ασχολείται με την περίπτωσή σας (βίαια έξοδος).
    Εσείς τον διώχνετε από το σπίτι σας λέγοντάς του ότι δεν τον χρειάζεστε πλέον («σκίζω τα μνημόνια»).
    Πάνω που αυτός έχει ανακουφιστεί ότι ξεμπέρδεψε με τον άσωτο ανιψιό, εσείς τον ξανακαλείτε. Του ζητάτε να συνεχίσετε τη συζήτηση στο δικό του σπίτι (Παρίσι).
    Ζητάτε επ' αόριστο πίστωση και κατανόηση της αδυναμίας σας («θα πληρώσω όταν μπορώ, δεν βλέπεις τι έχω περάσει όλα αυτά τα χρόνια»).
    Αυτός πλέον έχει σκληρύνει. Σας έχει βαρεθεί πραγματικά. Ή θα βάλετε μυαλό ή θα μείνετε στο δρόμο σας λέει. Ο θείος έχει συνειδητοποιήσει ότι έχασε τα λεφτά για το πλυντήριό και τα υπόλοιπα χρέη σας που πλήρωσε καθώς και τους τόκους. Ούτε καν η επιστροφή του πλυντηρίου έχει πλέον νόημα καθώς έχει χάσει κι αυτό την αξία του. Δέχεται τη ζημιά του και προς ώρας σας αποχαιρετά. Μόνη ελπίδα τόσο για το θείο όσο και για εσάς είναι να αλλάξετε ξαφνικά μυαλό και να πάρετε τη ζωή στα χέρια σας, ενεργητικά. Η πρώτη σας σκέψη μήπως αλλάξετε πάλι οικονόμο καθώς ένας νέος υπόσχεται θαύματα. Όμως μέσα σας υπάρχει μια ισχυρή προαίσθηση ότι μάλλον θα μπλέξετε ακόμα χειρότερα με τον πολλά υποσχόμενο νέο. Σας περνάει η σκέψη ότι ίσως είναι καιρός να ασχοληθείτε σοβαρά με τη ζωή σας ...
    Το αδιέξοδο το βλέπω. Πώς τελειώνει η ιστορία δεν γνωρίζω. Θα την γράψουμε όλοι οι Έλληνες πολίτες μαζί.

    marketnews.gr

    marketnews epiloghΔικαιούται ένας δικηγόρος και βουλευτής όπως ο κος Βορίδης, να αναλαμβάνει την υπεράσπιση ιδιωτών;

    • Είναι νόμιμο δικαίωμά του.

    Οποιουδήποτε ιδιώτη;

    • Με τους παρόντες νόμους φαίνεται πως  σχεδόν τίποτε δεν τον εμποδίζει. Ηθικά όμως, θεωρώ πως υπάρχει μείζον ζήτημα.

    Ποια είναι τα όρια της δυνατότητας βουλευτή - δικηγόρου να αναλαμβάνει πελάτες δηλαδή; Γιατί να μην αναλάβει τον πελάτη που επιθυμεί;

    1. Ένας βουλευτής,αντιπροσωπεύει τον Έλληνα πολίτη που τον πληρώνει από τους φόρους του, συνεπώς η ανάληψη υπεράσπισης ιδιώτη που κατηγορείται για απάτη σε βάρος του ελληνικού δημοσίου, αν μη τι άλλο σε ηθικό επίπεδο συνιστά σύγκρουση ενδιαφέροντος. Δεν ξέρω τι λέει ο κώδικας του δικηγορικού συλλόγου για αυτό, αλλά υποθέτω πως αν ήταν μέλος Δ.Σ. μιας επιχείρησης δεν θα αναλάμβανε υπόθεση εναντίον της.Ούτε καν υπόθεση για τον κύριο ανταγωνιστή της επιχείρησης. Αν για δικούς του λόγους ήθελε να την αναλάβει, θα είχε έγκαιρα παραιτηθεί από την επιχείρηση. Αυτό θαρρώ πως λέει η κοινή λογική και ηθική.
    1. Η ανάληψη της υπεράσπισης κατηγορουμένων για απάτες εις βάρος του ελληνικού δημοσίου από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κύριου κυβερνητικού κόμματος χωρίς αμφιβολία σηματοδοτεί προς τη δικαστική εξουσία κυβερνητικό ενδιαφέρον για αυτούς που κατηγορούνται.
    1. Ο παραπάνω συμβολισμός έχει σημασία επειδή ατυχώς οι ανώτατοι δικαστικοί εξακολουθούν να επιλέγονται από την εκάστοτε κυβέρνηση, συνεπώς η εξέλιξή τους στο δικαστικό σώμα δεν μπορεί παρά να επηρεάζεται από το πόσο ευχάριστοι ή δυσάρεστοι θα γίνονται στο πολιτικό κατεστημένο.

    Για να αποκτήσουμε επιτέλους ισονομία, τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη:

    1. Να καταργηθεί το υπουργείο Δικαιοσύνης. Όλες του οι αρμοδιότητες να μεταφερθούν στην δικαιοσύνη την ίδια.
    2. Η Δικαιοσύνη να γίνει πραγματικά ανεξάρτητη, με αυτοδιοίκησή της και εκλογή των ανώτατων δικαστικών από το ίδιο το σώμα των δικαστών.
    3. Να ιδρυθεί ανεξάρτητο συνταγματικό δικαστήριο.

    Οι δικηγόροι – βουλευτές μπορούν να επιλέγουν:

    • Είτε δεν αναλαμβάνουν καθόλου την υπεράσπιση κατηγορουμένων, όπως αυτοί του σκανδάλου των Energa&HellasPower.
    • Είτε παραιτούνται από κάθε δημόσιο αξίωμα ΠΡΙΝ αναλάβουν τέτοιου τύπου πελάτες.

    Λέτε το πολιτικό μας σύστημα να εξυγιανθεί μόνο του και επιτέλους να θεσπίσει και, κυρίως, τηρήσει δίκαιους και ξεκάθαρους κανόνες;

    Θα ήμουν αφελής να το πιστέψω. Γι’ αυτό ανέλαβα  πολιτική δράση. Γι’ αυτό κατεβαίνω στις ευρωεκλογές με τις Γέφυρες. Γιατί χρειαζόμαστε μια θεσμική επανάσταση που μόνο αυθεντικά κινήματα πολιτών επιδιώκουν.

    Γιατί η χώρα των παιδιών μας είναι πολύ σημαντική για να μείνει στα χέρια του πολιτικού κατεστημένου.

    Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

    © 2025 serafimkotrotsos.gr. Designed By ideas4sites.gr

    Please publish modules in offcanvas position.