Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, δυστυχώς έχουμε καταφέρει βαθιά στρέβλωση του περιεχομένου της. Φαίνεται ότι επί χρόνια δεν ασχοληθήκαμε – ως οφείλαμε – ούτε με τη συντήρηση και εξέλιξή της, ούτε με την εκπαίδευση των πολιτών σε αυτήν, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί δραματικά το περιεχόμενό της και πλέον αυτό που ο μέσος πολίτης θεωρεί δημοκρατικό δεν θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το αρχέτυπο της έννοιας.

Γράφω τα παραπάνω με αφορμή το πρόσφατο επεισόδιο «δημοκρατικού» φασισμού εντός πανεπιστημιακού χώρου. Ένα ακόμα συμβάν που έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα χιλιάδων αναλόγων, τα περισσότερα από τα οποία σπάνια βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αν δεν υπάρχει εμπλοκή κάποιου αναγνωρίσιμου προσώπου. Δεν έχουν σημασία οι πρωταγωνιστές του κάθε επεισοδίου ούτε η δική τους προέλευση, ένθεν κακείθεν. 

Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί σε τέτοιες διαμάχες.  Συνήθως υπάρχουν «ράμματα για τη γούνα» και των δυο αντιμαχομένων πλευρών. Τα φαινόμενα λεκτικής, ψυχολογικής, αισθητικής και φυσικής βίας εντός των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας, τα έχουμε «φάει με το κουτάλι» όσοι επενδύσαμε κάποια από τα χρόνια μας στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Τα έχουμε «λουστεί» σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν δεν αποσπούν την προσοχή μας πλέον.

Κανείς δεν είναι χθεσινός σε αυτήν  τη χώρα. Όλοι έχουν το παρελθόν τους και ο καθένας έχει τη γνώμη του σχετικά με αυτό. Όμως θα ανέμενε κανείς άλλον  τρόπο αντιμετώπισης. Η νέα γενιά και ιδιαίτερα στο χώρο του πανεπιστημίου, κατ’ εξοχήν τόπο όπου θεωρητικά ενθαρρύνεται ο διάλογος και η γόνιμη ανταλλαγή απόψεων, θα ελπίζαμε να κινείται στη βάση του αποφθέγματος που αποδίδεται στον  Βολταίρο: «Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπισθώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες».

Όμως δυστυχώς ούτε αυτό ισχύει. Ο τραμπουκισμός έχει φθάσει να θεωρείται περίπου αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα και η δικαιολογία συχνά είναι ο … «βρασμός» του αίματος στις φλέβες των νέων!

Τι φταίει; Πώς φθάσαμε ως εδώ;

Νομίζω απλώς τα μπερδέψαμε. Φθάσαμε τα κόμματα, οι οργανωμένοι αυτοί σχηματισμοί υπό τους οποίους (θεωρητικά) οι πολίτες προσπαθούν να προωθήσουν την πρόταση διακυβέρνησής τους, να έχουν κυριεύσει άπειρους χώρους της καθημερινότητας του πολίτη, συμπεριλαμβανομένου του πανεπιστημίου.

Φθάσαμε στο όνομα της προώθησης της εκάστοτε άποψης να δικαιολογείται περίπου κάθε διασταλτική ερμηνεία τόσο του νόμου όσο και των κανόνων ηθικής. Φθάσαμε ο έχων άποψη που δεν υποστηρίζεται από κάποιο ισχυρό κόμμα σε έναν συγκεκριμένο χώρο να κινδυνεύει ακόμα και σωματικά.

Λοιπόν από αυτήν την κατρακύλα πρέπει να ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ. Η ασφάλεια των πανεπιστημίων δεν μπορεί να θεωρείται πλήγμα για τη δημοκρατία. Τα εγκλήματα και σε αυτούς τους χώρους αφορούν την αστυνομία και τη δικαιοσύνη. Τα δε κόμματα, για να τελειώνουμε με αυτήν την υπόθεση, να εκπαραθυρωθούν από την ανώτατη εκπαίδευση.

Καμία θεσμική αναγνώριση σε κομματικούς μηχανισμούς εντός των πανεπιστημίων (πόσο μάλλον σχολείων), καμιά συμμετοχή τους, έμμεση ή άμεση, στη διοίκηση του πανεπιστημίου. Όποιος φοιτητής αισθάνεται την ανάγκη ένταξής του σε πολιτικά κόμματα μπορεί να το πράττει εκτός πανεπιστημίου. Μέσα στα πανεπιστήμια η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών σε τίποτε δεν ενισχύεται από τη θεσμοθετημένη παρουσία των κομματικών στρατών, αντιθέτως υπονομεύεται με τον πλέον βάναυσο τρόπο.

Επίσημες και άτυπες διασυνδέσεις φοιτητικών παρατάξεων με πολιτικά κόμματα θα πρέπει να επισύρουν σοβαρότατες κυρώσεις για τα πολιτικά κόμματα, με πρώτη και καλύτερη τη διακοπή κάθε κρατικής χρηματοδότησης δια παντός.

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

Η ανταλλαγή των ευχών για χαρούμενη Ανάσταση και το «Χριστός Ανέστη» γίνονται θεωρώντας αυτονόητο τον ετήσιο ερχομό της Ανάστασης. Στις θρησκευτικές κι άλλες ανάλογες παραδόσεις μάλλον έτσι είναι. Είναι, όμως αντίστοιχα τα πράγματα και στους ιστορικούς κύκλους; Αρκεί να κυλήσει ο χρόνος για να επέλθει η Ανά(σ)ταση και στα κοινωνικά φαινόμενα; Μπορεί κανείς σήμερα να προσδιορίσει χρονικά το πότε θα τελειώσει η παρατεταμένη «εβδομάδα» των παθών για την ελληνική κοινωνία;

Δυστυχώς, η απάντηση είναι αρνητική. Παρά τη διαρκή επικοινωνιακή προσπάθεια της κυβέρνησης να σπείρει την αισιοδοξία και την αίσθηση σταθερότητας, τα «φυτά» αυτά δεν ευδοκιμούν. Φταίει το έδαφος, που παραμένει επί δεκαετίες χέρσο, γεμάτο επιθετικά ζιζάνια, αμετακίνητες πέτρες, ακόμα και... τοξικά σκουπίδια. Και δυστυχώς η κυβέρνηση, αδιαφορώντας για την προετοιμασία του «εδάφους», σπαταλά άσκοπα πολύτιμους «σπόρους».

Καμία έκπληξη. Περιμέναμε αλήθεια το σύστημα μικρομέγαλων συμφερόντων που μας έφερε ως εδώ να μας δείξει το δρόμο της ανάτασης;

Περισσότερα...

Στα χρόνια που αντιλαμβάνομαι την αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία αυτό που θεωρώ ότι δομικά δεν της έχει επιτρέψει να είναι όσο αποτελεσματική θα θέλαμε στην μεταφορά της φωνής του πολίτη στην εξουσία είναι το πολυδαίδαλο … «πυραμιδικό» της μοντέλο.

Το αποκαλώ πυραμιδικό, γιατί περιλαμβάνει πολλά επίπεδα αντιπροσώπευσης: οι πολίτες εκλέγουν βουλευτές, οι οποίοι δίνουν ψήφο στήριξης στην κυβέρνηση και εκλέγουν Πρόεδρο Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός επιλέγει Υπουργούς, αυτοί με τη σειρά τους επιλέγουν Σύμβουλους, Γενικούς Γραμματείς, Διοικητές και Διοικητικά Συμβούλια σε μερικές χιλιάδες φορείς, όλοι αυτοί επιλέγουν Γενικούς Διευθυντές κι άλλα επιτελικά στελέχη του κράτους επηρεάζοντας σχεδόν κάθε δραστηριότητα στη χώρα. Το χειρότερο είναι ότι οι αιρετοί εκπρόσωποι λαμβάνουν εντολή αντιπροσώπευσης των πολιτών χωρίς καν προκαθορισμένο περιεχόμενο. Επιπλέον, η εντολή αυτή είναι μη ανακλήσιμη.

Μετά την απομάκρυνση από … την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται και έχουμε το γνωστό σύνδρομο του … «κοψοχέρη».

Θεωρώ πώς η απεριόριστη εκχώρηση δικαιώματος εκπροσώπησης είναι η απόλυτη συνταγή για αποτυχία. Ακόμα κι αν βρίσκαμε τον τρόπο να εκλέγουμε τους άριστους μεταξύ των συμπολιτών μας, εξαιρετικά σύντομα θα είχαμε πάνω – κάτω τα ίδια προβλήματα, γιατί:

Α) η αλυσίδα αντιπροσώπευσης στην Ελληνική κρατική διακυβέρνηση είναι υπερβολικά μακριά λόγω του συγκεντρωτικού μοντέλου της,
και
Β) οι ηθικές αναστολές του σύγχρονου Έλληνα είναι μάλλον περιορισμένες, καθώς η παιδεία και οι κλασικές αξίες έχουν απαξιωθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες και στη θέσου τους έχει εμπεδωθεί η λογική του «όλοι το κάνουν, εγώ γιατί να είμαι το κορόιδο;» αλλά και του «ποιος θα το μάθει;».

Τα παραπάνω έχουν κάνει τη χώρα μας ένα ανοιχτό εργαστήριο επιβεβαίωσης των δεινών του γνωστού από την πολιτική και οικονομική θεωρία «προβλήματος διάστασης συμφέροντος μεταξύ εντολέα και εντολοδόχου». Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας και οι εξ αυτών επιλεγμένοι επιτελάρχες, αυτοί που ρυθμίζουν τη ζωή μας με τις αποφάσεις και τις παραλείψεις τους, λειτουργούν με εντελώς άλλες προτεραιότητες και ενδιαφέροντα σε σχέση με εμάς που πρωτογενώς τους εκλέγουμε. Αυτό που έχει κατά νου ο εντολέας – πολίτης όταν ψηφίζει διαφέρει δραματικά από αυτό που εκφράζεται ως καθημερινή πράξη του εντολοδόχου – αντιπροσώπου.

Κάπως έτσι έχει οδηγηθεί η χώρα μας σε πλήρη απαξίωση του πολιτεύματος αλλά και τον εκφυλισμό της ευθύνης του πολίτη που συνοδεύει την ελευθερία και την Δημοκρατία. Περίπου έτσι διατηρούμε πολιτικά «ανήλικο» τον Έλληνα πολίτη, να απέχει από τα κοινά και να περιορίζεται σε επιφανειακή κριτική. Με αυτό τον τρόπο ο πολίτης βιώνει κάθε μέρα απίστευτα αδιέξοδα, ακυρώνοντας το δόγμα σύμφωνα με το ποίο στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Βλέπω λοιπόν ως μονόδρομο κάθε εκλογικό σώμα να εκλέγει του αντιπροσώπους του με 100% ανακλήσιμη εντολή αντιπροσώπευσης και σαφείς εξαιρέσεις. Να τους εκχωρεί μόνο προσωρινό δικαίωμα να αποφασίζουν για λογαριασμό του, διατηρώντας το δικαίωμα ανάκλησης και προκαθορίζοντας εξαιρέσεις.

Η ανάκληση θα πρέπει να μπορεί να ενεργοποιηθεί μετά από πρωτοβουλία ικανού αριθμού των εκλογέων (π.χ. σε εθνικό επίπεδο συγκέντρωση υπογραφών για διενέργεια ακυρωτικού ή και νομοθετικού / συνταγματικού δημοψηφίσματος για συγκεκριμένο θέμα με συγκεκριμένο ερώτημα που να απαντιέται με ναι ή όχι).

Επιπλέον, οι εξαιρέσεις πρέπει να περιλαμβάνουν τα ιδιαίτερα μεγάλα ζητήματα αλλά και όλες τις επιλογές των σημερινών «αντιπροσώπων  των αντιπροσώπων», για τους οποίους οι αντιπρόσωποι δεν θα πρέπει να έχουν ταυτόχρονα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

Γιατί π.χ. ο Υπουργός Τουρισμού να διορίζει τον διοικητή του ΕΟΤ (αν υποθέσουμε ότι χρειάζεται να υπάρχει ΕΟΤ) κι όχι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι που δραστηριοποιούνται στον κλάδο του τουρισμού εργαζόμενοι και επαγγελματίες / επιχειρηματίες; Αν ο Υπουργός πρέπει να έχει κάποιο δικαίωμα, νομίζω αυτό πρέπει να περιορίζεται στο να εκφράσει την άποψή του για τους υποψήφιους, ενδεχομένως να προτείνει κάποιον υποψήφιο. Σε πολύ ακραίες περιπτώσεις ίσως να εκχωρείται και δικαίωμα άσκησης αιτιολογημένου βέτο σε κάποια υποψηφιότητα που ο αιρετός αντιπρόσωπος θεωρεί εντελώς ακατάλληλη. Όμως η απόφαση τελικά πρέπει να είναι των άμεσα ενδιαφερόμενων, κι όχι του αντιπροσώπου τους.

Πολλοί ίσως ανησυχούν ότι η πολλή δημοκρατία μπορεί να δημιουργήσει δυσλειτουργίες, αστάθεια, καθυστέρηση και λανθασμένες αποφάσεις. Αυτά όμως και πολύ χειρότερα συμβαίνουν ήδη τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα. Ένα πλέγμα κομματικών – συνδικαλιστικών – επιχειρηματικών - μιντιακών συμφερόντων έχουν σε μεγάλο βαθμό επιτύχει την άλωση της Δημοκρατίας. Αντίθετα, αυτό δεν συμβαίνει σε χώρες όπως η Ελβετία που υιοθετούν τέτοια μοντέλα. Στη χώρα μας το «πυραμιδικό» σύστημα αντιπροσώπευσης έδωσε τις ευκαιρίες για στρεβλώσεις και διαφθορά απομακρύνοντας τον πολίτη από τις ευθύνες του.

Στη Δημοκρατία της ευθύνης όπου ο πολίτης έχει τους θεσμούς να αποφασίζει βιώνει τα αποτελέσματα των ορθών ή λανθασμένων επιλογών του. Έτσι απαλείφεται η απενοχοποίηση του πολίτη που ενθαρρύνει το πυραμιδικό μοντέλο. Κανείς πια δεν μπορεί να λέει ότι ψήφισε γιατί άλλα του υποσχέθηκαν και τώρα κάνουν άλλα, γιατί μπορεί ανά πάσα στιγμή να ασκήσει τα δικαιώματά του και να ανακαλέσει την εντολή αντιπροσώπευσης για όποιο θέμα κρίνει σκόπιμο.

Οι μηχανισμοί της Άμεσης Δημοκρατίας είναι τα εργαλεία με τα οποία μπορούμε να προσδοκούμε ουσιαστική και διατηρήσιμη αλλαγή προς το καλύτερο.

Ο Καποδίστριας που πρώτος σχεδίασε τέτοιους μηχανισμούς στην Ελβετία, μεταφέροντας την Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία στο σύγχρονο κόσμο, είχε πιθανότατα και την Ελληνική φυλή στο μυαλό του, πέραν της ανομοιόμορφης Ελβετικής.

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

Διαβάζω από το ρεπορτάζ του skai.gr σχετικά με τις διατάξεις του νέου αναπτυξιακού νόμου που επεξεργάζεται η κυβέρνηση:

«... Ταχύτερη έκδοση των απαιτούμενων αδειών για την υλοποίηση των στρατηγικών επενδύσεων ...
... δημιουργία μιας κεντρικής αδειοδοτικής αρχής από την οποία θα εκδίδονται οι άδειες για τις στρατηγικές επενδύσεις. Για τους επενδυτές των οποίων τα σχέδια έχουν υπαχθεί στο δίκτυο fast track θα χορηγείται άδεια παραμονής έως και 10 έτη. Ακόμη, θα χορηγείται άδεια παραμονής πενταετούς διάρκειας σε υπηκόους τρίτων χωρών που έχουν λάβει βίζα και διαθέτουν ακίνητο αξίας 300.000 ευρώ.
Σε επόμενη φάση, και σε συνεργασία με το υπουργείο Δικαιοσύνης, αναμένεται να προωθηθούν ρυθμίσεις προκειμένου να εκδικάζονται κατά προτεραιότητα στο ΣτΕ προσφυγές επί στρατηγικών επενδύσεων ...»

Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν οι κυβερνώντες ότι η ανάπτυξη θα ξεκινήσει μόνο όταν πείσουν ότι αβεβαιότητα, κρατικοί αιφνιδιασμοί, γραφειοκρατία και διαφθορά έχουν τελειώσει σε αυτή τη χώρα. Γιατί δυσκολεύονται τόσο να αντιληφθούν ότι οι ξένοι περιμένουν πρώτα να δουν από τους ντόπιους, έστω μικρές επενδύσεις; Ούτως ή άλλως οι μικρές και πολλές επενδύσεις δημιουργούν ταχύτερα οικονομικό και κοινωνικό αποτέλεσμα αλλά και θέσεις εργασίας.

Περισσότερα...

Έχει ανοίξει για τα καλά η συζήτηση για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Η τρόικα φέρεται να κλιμακώνει την πίεση προς την κυβέρνηση μεταξύ άλλων και προς αυτή την κατεύθυνση. Αν και σε ό,τι αφορά την Τρόικα μαθαίνουμε συνήθως αυτά και μόνο που συμφέρουν την επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης, επιχειρώ εδώ να αποκρυπτογραφήσω τη σχετική συζήτηση.

Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια

Τα επί μεγάλο χρονικό διάστημα μη εξυπηρετούμενα δάνεια συνεχίζουν να αυξάνουν με έντονους ρυθμούς. Η τάση δεν αναστρέφεται όσο δεν βελτιώνονται οι συνθήκες στην αγορά, όσο δηλαδή η ανεργία παραμένει σε επίπεδα ρεκόρ, η παραγωγική οικονομία δεν λειτουργεί και το κράτος συνεχίζει την ανελέητη φοροεπιδρομή του.

Το σχέδιο της Τρόικας

Η πρόθεση της τρόικας γύρω από τις τράπεζες είναι συγκεκριμένη:

Περισσότερα...

Είμαστε εξοικειωμένοι ως λαός με την τέχνη του κλεφτοπολέμου. Τόσο που ακόμα και οι ηγέτες (κυβέρνηση, συνδικαλιστές, κόμματα) καταφεύγουν σε ανάλογες τακτικές παρά το ότι είναι θεωρητικά οι ισχυροί παράγοντες του συστήματος. Το έχουμε δει να συμβαίνει με κραυγαλέο τρόπο επί Σημίτη, όταν η αστυνομία ... ξεφούσκωνε λάστιχα. Το βλέπουμε και τώρα, στα πρόσφατα συμβάντα με την απεργιακή κινητοποίηση στο Αττικό Μετρό, την απίστευτη ταλαιπωρία όλων όσων δεν μπορούσαν να αποφύγουν την Αθήνα αυτές τις ημέρες και την τελική κατάληξη της υπόθεσης με την επιστράτευση των εργαζομένων. Το εθνικό μας διαζύγιο με τη λογική επισφραγίστηκε.

Αλλά ας δούμε το ρόλο της κάθε πλευράς ξεκινώντας από την κυβέρνηση. Ύστερα από αρκετές ημέρες επίκλησης στη νομιμότητα –δεδομένου ότι η απεργία ήταν καταφανώς παράνομη– αποφάσισε να ... παρανομήσει και η ίδια! Σίγουρα το να επιστρατεύονται εργαζόμενοι χωρίς να υφίστανται οι προϋποθέσεις του σχετικού νόμου περί επιστράτευσης δεν μπορεί να συμβαίνει σε κράτος του... ευρωπαϊκού κεκτημένου, για να επαναφέρω έναν όρο που έντονα ακούγαμε πριν μερικά χρόνια από τους πολιτικούς ηγέτες. Γιατί; Γιατί προφανώς δεν είμαστε τέτοιο κράτος.

Επιπλέον, είναι αδιανόητο πως ύστερα από 2½ χρόνια αποτυχίας της αδιέξοδης πολιτικής της δήθεν εσωτερικής υποτίμησης, που στην ουσία είναι εσωτερική φτωχοποίηση δίχως τέλος, η νέα τρικομματική κυβέρνηση υπό την ηγεσία της ΝΔ συνεχίζει απτόητη την καταστροφική τακτική των οριζόντιων περικοπών και της υπερφορολόγησης, χωρίς κανένα σχέδιο και όραμα αναστροφής της ελεύθερης πτώσης. Πώς ακριβώς περιμένει να την αντιμετωπίσουν με όρους λογικής οι πολίτες;

Το θέατρο του κυβερνητικού παραλόγου ολοκληρώνεται με τις απίστευτης μικρότητας ανακοινώσεις των άλλων δυο κυβερνητικών εταίρων. Το ΠΑΣΟΚ ξαφνικά ανακάλυψε την ανάγκη εξαιρέσεων στο ενιαίο μισθολόγιο, ένα θεσμό που μόλις πριν λίγο καιρό ψήφισαν και πρόβαλαν ως μεγάλη μεταρρύθμιση! Από κοντά και η ΔΗΜΑΡ μουρμούρισε κάτι μισόλογα στον ίδιο πάνω/κάτω τόνο.

Όμως το σωματείο των εργαζομένων του Μετρό επέλεξε απέναντι στην κακή τρόικα εσωτερικού να πάρει το ρόλο άσχημου. Αποφάσισε να προκαλέσει όλη την ελληνική κοινωνία! Πόση εγωπάθεια μπορεί να διακρίνει ένα συνδικάτο όταν ζητά τα μέλη του να εξαιρεθούν από όλους τους άλλους εργαζόμενους του δημοσίου τομέα, λες και είναι παιδιά ενός ανώτερου θεού; Πόσο μικρόνοες μπορεί να είναι όταν αδιαφορούν για την ανυπολόγιστη βλάβη που προκαλούν στους δοκιμαζόμενους συμπολίτες τους, μεταξύ των οποίων εκατομμύρια άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι με σοβαρά οικονομικά προβλήματα; Πόσο θρασείς μπορεί να είναι όταν εμφανώς παρανομούν διακινδυνεύοντας να απολυθούν αν μη τι άλλο ένεκα της παράνομης κινητοποίησής τους, στοιχηματίζοντας ότι κανείς δεν θα τολμήσει να κλείσει το Μετρό για ένα τετράμηνο μέχρι να εκπαιδευτούν οι αντικαταστάτες τους;

Μα και πόσο ψεύτες είναι όταν έχουν το θράσος να μιλούν για... κερδοφορία αποσιωπώντας τα ιλιγγιώδη ποσά που απορροφούν από τα κρατικά έσοδα κάθε χρόνο; Πόσο τέλος διεφθαρμένοι μπορεί να είναι όταν αποσιωπούν την εκρηκτική αύξηση που επέφερε στο πλήθος των εργαζόμενων στην εταιρεία η λαίλαπα των πολιτικών διορισμών, στους οποίους οι Στυλιανίδης/Σουφλιάς/Σαμαράς/Ντινόπουλος κατά το 2008-2009 φέρονται να πρωτοστάτησαν; Γιατί άραγε δεν τολμούν να πουν ότι το διάστημα εκείνο, αντί της κάλυψης των κενών της τάξης του 10% που υπήρχε σε ειδικευμένα στελέχη, αυξήθηκε κατά 30-40% το προσωπικό με ανειδίκευτους ή διοικητικούς, εκτινάσσοντας το κόστος και διατηρώντας παρόλα αυτά σημαντικά οργανικά κενά;

Μα θα μου πείτε, τι να κάνουν; Να τα βάλουν με τους συναδέλφους τους; Τους άνευ χαρτοφυλακίου που στοιβάζονται σε γραφεία με παράδοξους τίτλους, όταν δεν υπάρχουν χειριστές και τεχνικοί ώστε να πυκνώνουν τα δρομολόγια τις ώρες αιχμής;

Το σωματείο, αν στοιχειωδώς σεβόταν τον εαυτό του και τους συμπολίτες, θα είχε κινηθεί εντελώς διαφορετικά. Πρώτα από όλα δεν θα σταμάταγε ούτε στιγμή τη λειτουργία του Μετρό, αλλά αντίθετα θα επέλεγε άλλους τρόπους διαμαρτυρίας και συνθήματα όπως τα παρακάτω:

Α) «Περάστε ελεύθερα»: ανοίγοντας τις πόρτες του Μετρό στο κοινό, το σωματείο έχει τον κόσμο στο πλευρό του και ταυτόχρονα περνάει το μήνυμα σε όλη την κοινωνία ως προς τα σοβαρά αιτήματα των εργαζομένων. Στέλνει παράλληλα και ένα ισχυρό μήνυμα στο Υπουργείο των Οικονομικών.

Β) «Ενιαίο και δίκαιο μισθολόγιο για όλους»: Το σωματείο θα έπρεπε να ζητά από μόνο του την ένταξή του στο ενιαίο μισθολόγιο από αλληλεγγύη στους συναδέλφους του σε άλλους κρατικούς φορείς. Παράλληλα, όμως, θα όφειλε να συστρατευτεί μαζί τους ζητώντας ένα δίκαιο και λογικό ενιαίο μισθολόγιο, όχι της ισοπέδωσης και της απόλυτης πτωχοποίησης, αλλά της επιβράβευσης των πλέον εργατικών και ικανών και της κατάργησης άχρηστων φορέων και θέσεων που οι υπόλοιποι πληρώνουμε. Σαφέστατα θα έπρεπε να είναι αναφανδόν υπέρ της απομάκρυνσης των διορισμένων με πολιτικά κριτήρια υπεράριθμων και αχρείαστων διοικητικών προστατεύοντας τη δημόσια συγκοινωνία και τα δικαιώματα τόσο των εργαζομένων όσο και των φορολογούμενων πολιτών.

Γ) «Διαφημιστείτε ελεύθερα»: οι διαφημιστικοί χώροι του Μετρό ξαφνικά αντί για εμπορικές καταχωρήσεις θα μπορούσαν να έχουν γεμίσει έξυπνες αφίσες με δίκαια αιτήματα των πραγματικών εργαζόμενων και παράλληλα να φιλοξενούν ανάλογα αιτήματα άλλων σωματείων εργαζομένων με εξίσου δίκαια αιτήματα, στο πλαίσιο αιτήματος για ένα δίκαιο ενιαίο μισθολόγιο.

Περνώντας στην κυβέρνηση, θα έπρεπε ύστερα από 8 σχεδόν μήνες να έχει πλέον καταστρώσει και παρουσιάσει ολοκληρωμένη πρόταση η οποία να δημιουργεί βάσιμη αισιοδοξία για βελτίωση της κατάστασης. Θα έπρεπε επιπλέον ήδη να έχει ξεκινήσει με τις πιο θεμελιώδεις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ώστε να πνέει πλέον αναπτυξιακός αέρας στην χώρα μας κι όχι ο αέρας της ψευδεπίγραφης προσμονής για τραπεζική ρευστότητα χωρίς ουσία.

Σε κάθε περίπτωση, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την κρίση στο Μετρό στο πλαίσιο της νομιμότητας. Είχε τη χρυσή ευκαιρία στη βάση της παράνομης απεργίας των εργαζομένων να απολύσει με συνοπτικές διαδικασίες όλους τους πλεονάζοντες, αργόμισθους, ανίκανους και επίορκους, ελευθερώνοντας τον οργανισμό και το δημόσιο ταμείο από περιττά βάρη. Μπορούσε επιπλέον να ανακόψει την παράνομη απεργία με ασφαλιστικά μέτρα για αποζημίωση των πολιτών και του οργανισμού από τη ζημιά που η παράνομη απεργία προκαλούσε. Θα έπρεπε επιπλέον ήδη να είχε κινηθεί στην ανεξαρτητοποίηση της διαχείρισης του Μετρό από το κράτος. Τα κράτη οφείλουν να παρέχουν δημόσια δίκτυα προς χρήση από ιδιώτες διαχειριστές υπό διαφανείς και δίκαιους όρους, για την παροχή υπηρεσιών κοινού οφέλους. Σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού η κυβέρνηση, διατηρώντας νησίδες για πολιτική διαφθορά, διορισμούς και εξυπηρετήσεις.

Όμως, όπως είναι φανερό, πώς ακριβώς να τα κάνει όλα αυτά; Πώς άραγε θα μπορούσε η κυβέρνηση να έρθει σε ρήξη με το ίδιο της το παρελθόν; Πώς ακριβώς περιμένουμε οι άνθρωποι που έριξαν το καράβι στα βράχια ξαφνικά να αποκτήσουν ηθικό υπόβαθρο και κοινή λογική ξεχνώντας το στρατό των δικών τους παιδιών; Το αίμα νερό δεν γίνεται.

Πρώτη δημοσίευση: athensvoice.gr

Η ΝΔ είναι το κατεξοχήν δεξιό Ελληνικό κόμμα σωστά; Η δεξιά ιδεολογικά πιστεύει στον καπιταλισμό σωστά; Θεμελιώδες κύτταρο του καπιταλισμού είναι οι Ανώνυμες Εταιρείες, καλά ως εδώ;

Ναι, μιλώ για αυτούς τους επιχειρηματικούς σχηματισμούς στους οποίους κανείς μπορεί να ρισκάρει επενδύοντας συγκεκριμένο κεφάλαιο σε μια επιχειρηματική δραστηριότητα και οι οικονομικές ευθύνες του, αν κάτι πάει στραβά, να περιορίζονται στην απώλεια αυτού του κεφαλαίου και μόνο, σωστά; Αυτό δεν γράφουν όλα τα εγχειρίδια περί ανωνύμων εταιρειών (“…Stockholders are liable for the corporation’s debts only to the extent of their investments...”);

Κι όμως, στην Ελλάδα, αυτό πλέον ΔΕΝ ισχύει. Η κυβέρνηση του κου Σαμαρά, έχει μια… διαφορετική άποψη. Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας της πίτσας, συνεπικουρούμενος από τον Υπ. Οικονομικών κο Στουρνάρα, διαπρεπή οικονομολόγο, με αξιοζήλευτη προϋπηρεσία σε υπό κρατικό έλεγχο τράπεζες, Πανεπιστημιακή καριέρα και ως πρόσφατα ηγέτη του ιδρύματος οικονομικών ερευνών, σκέφτηκαν μια πρωτότυπη, 100% ελληνική προσέγγιση. Θέτουν μετά από αυτήν δικαιωματικά υποψηφιότητα για το επόμενο νόμπελ οικονομίας.

Σύμφωνα με το άρθρο 50 του νόμου 4174/2013 που ψηφίστηκε το καλοκαίρι, εισάγεται η λεγόμενη «αλληλέγγυα ευθύνη». Στελέχη διοίκησης, αλλά και οι κατά καιρούς μέτοχοι από ποσοστό 5% και άνω, ευθύνονται προσωπικά και αλληλέγγυα για οφειλές μιας επιχείρησης προς την εφορία. Οι μέτοχοι ευθύνονται μέχρι το ύψος των κερδών που εισέπραξαν τα τελευταία έτη. Μπορεί δηλαδή η εφορία να ζητήσει ακόμα κι από έναν πρώην μέτοχο χρήματα που είχε εισπράξει πριν μερικά χρόνια. Αν αδυνατεί να πληρώσει, μπορεί να χάσει το σπίτι του ή και να πάει φυλακή, επειδή κάποτε είχε το 5% μιας εταιρείας και είχε λάβει μέρισμα. Προφανώς τα διανεμόμενα – φορολογημένα – κέρδη δεν θεωρούνται εισόδημα για την Ελληνική κυβέρνηση, αλλά άτυπο κρατικό αποθεματικό και οι μέτοχοι οφείλουν να έχουν τα παλαιότερα μερίσματα ανά πάσα στιγμή στη διάθεση του Υπουργείου Οικονομικών.

Θα πείτε ότι νομοθέτησαν για να στριμώξουν τα «λαμόγια». Όμως, αν υπάρχει δόλος σε μια οφειλή, η υπάρχουσα νομοθεσία είναι ήδη επαρκέστατη για να τον τιμωρήσει. Αρκεί βέβαια η κυβέρνηση να μην επεμβαίνει στη Δικαιοσύνη. Δυστυχώς, οι κατά καιρούς ελληνικές κυβερνήσεις προστατεύουν τα δικά τους παιδιά από την τσιμπίδα του νόμου ακόμα και σε περιπτώσεις καραμπινάτου δόλου. Ο δόλος όμως από το νόμο διώκεται.

Το χρέος, αντίθετα, προς την εφορία δεν ισοδυναμεί απαραίτητα με δόλο. Στο επιχειρείν τα πράγματα μπορεί κάποιες φορές να μην εξελιχθούν ρόδινα. Στην Ελλάδα όμως η επιχειρηματικότητα … διώκεται. Όποιος συμμετέχει σε επιχειρηματική προσπάθεια θεωρείται από το κράτος ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Προφανώς ο νομοθέτης κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Οι κυβερνώντες θεωρούν ότι όλοι οι επιχειρηματίες θα είναι μάλλον περίπου σαν αυτούς που κάνουν «δουλειές» μαζί τους.

Κατά τα άλλα έχουμε κυβέρνηση… της δεξιάς και η ανάπτυξη… έρχεται.

Το περίεργο είναι ότι οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης το καταψήφισαν μαζικά! ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΚΚΕ (ο μεγάλος πολιτικός επιχειρηματίας της χώρας) καταφανώς πιστεύουν στις αρχές του καπιταλισμού περισσότερο από ό,τι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ!

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

Το επίπεδο ευτυχίας ενός ανθρώπου ποτέ δεν είναι ασύνδετο με το μέσο επίπεδο ευτυχίας της ευρύτερης κοινότητας στην οποία ανήκει. Όσο κι αν ο ατομισμός και η εγωπάθεια ήταν και παραμένουν κυρίαρχα προβλήματα στη λειτουργία της κοινωνίας, οι συμπεριφορές που επικεντρώνονται στην προσωπική ανέλιξη εις βάρος του κοινωνικού συνόλου τελικά δεν αναβαθμίζουν ουσιαστικά το επίπεδο ευτυχίας ενός ανθρώπου. Μπορεί ένας άνθρωπος πρόσκαιρα να νομίζει ότι θα βρει με αυτό τον τρόπο το δρόμο του προς την ολοκλήρωση, αλλά αργά ή γρήγορα συνειδητοποιεί το μάταιο του ατομισμού, ή πεθαίνει ακόμα αναζητώντας ...

Όλες οι κοινωνίες θέτουν ρητούς και άρρητους κανόνες προκειμένου να γεφυρώνουν το χάσμα μεταξύ του «εγώ» και του «εμείς». Οι κανόνες αυτοί είναι αναγκαίοι γιατί λίγοι άνθρωποι και μετά από κάποιο επίπεδο ωρίμανσης φθάνουν σε επαρκές επίπεδο αυτογνωσίας και συνείδησης ώστε να μπορούν να ενσωματώνουν στην καθημερινότητά τους το κυνήγι της προσωπικής τους ευτυχίας μέσα από την συλλογική ανάταση. Ως εκ τούτου χρειαζόμαστε πιο άμεσα ερεθίσματα, τα οποία να οδηγούν τις συμπεριφορές μας προς το κοινό όφελος.

Για το σκοπό αυτό, εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι οργανωμένες κοινωνίες έχουν υιοθετήσει δυο απλούστατους μηχανισμούς: την επιβράβευση των συμπεριφορών που αξίζουν τη μίμηση και συμβάλλουν στη ευρύτερη αναβάθμιση και την αποθάρρυνση των ενεργειών και πρακτικών που προσβάλλουν τους υπόλοιπους, μειώνουν την ευτυχία του συνόλου και λειτουργούν ως αρνητικά πρότυπα. Έτσι λειτουργούν οικογένειες, σχολεία, επιχειρήσεις, κράτη κλπ. Σε αυτό το μηχανισμό επιστρατεύεται το χρήμα, η δικαιοσύνη και μια σειρά από άλλους οργανωμένους και άτυπους θεσμούς αλλά και διαδεδομένες πρακτικές. Ασφαλώς οι περισσότερες δομές αυτού του είδους είναι ατελείς, ωστόσο δίνουν μια κατεύθυνση στην κοινωνία και οδηγούν την πλειονότητα των ανθρώπων σε πρακτικές προς το συλλογικό συμφέρον.

Τα παραπάνω ίσως φαντάζουν για εμάς τους έλληνες ... ουτοπικά. Κι όμως αυτές οι έννοιες μελετήθηκαν πρώτη φορά συστηματικά σε αυτή τη γωνιά της γης. Όμως κατά τις τελευταίες δεκαετίες η κοινωνία μας υπέστη μεγάλες ανατροπές στα πρότυπα, τις αξίες και τα ιδανικά της. Υπήρξε πλήρης αναστροφή των συμπεριφορών που ανταμείβονται και αυτών που τιμωρούνται εντός ή εκτός εισαγωγικών. Κάπως έτσι φθάσαμε η επιχειρηματικότητα να ταυτίζεται με τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν τα νέα «πρότυπα» του μάγκα Ελληνάρα .

Αυτή είναι και η πραγματική αιτία της κρίσης που τα τελευταία χρόνια με δραματικό τρόπο ζούμε. Αυτή είναι η πηγή της δυστυχίας που βιώνουμε. Η πρόκληση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε είναι η επαναφορά των αρχέγονων μηχανισμών επιβράβευσης και αποθάρρυνσης συμπεριφορών με γνώμονα τη συλλογική ευτυχία. Η ροή του χρήματος και γενικότερα το οικονομικό σκέλος της υπόθεσης είναι μόνο μια από τις χορδές του συστήματος που πρέπει επιτέλους να χορδίσουμε. Ας το πράξουμε επιτέλους γνωρίζοντας ότι η «χορδίζω» δεν σημαίνει απαραίτητα τεντώνω μέχρις εσχάτων. Οι χορδές ενίοτε σπουν ... Και ας μην ξεχνούμε ότι κανένα μουσικό όργανο δεν αποδίδει αρμονικό ήχο αν χορδίσουμε μόνο μια από τις χορδές του.

Πρώτη δημοσίευση: athensvoice.gr

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την αποστροφή που αισθανόμαστε για το έγκλημα που στέρησε τον Παύλο Φύσσα από την οικογένεια και τους φίλους του προς τους οποίους απευθύνουμε τα συλλυπητήριά μας.

Όμως το τραγικό αυτό περιστατικό δεν πρέπει να θεωρηθεί απομονωμένο. Η πολυετής εγκληματική ανοχή της πολιτείας στη βία και την ανομία έφθασε τα πράγματα εδώ. Επί δεκαετίες οι κυβερνήσεις της χώρας μας έχουν περίπου «θεσμοθετήσει» την επιλεκτική εφαρμογή των νόμων, σύμφωνα με τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς. Εδώ και καιρό η ΧΑ επενδύει ανενόχλητη στη βία, παρασύροντας εξαγριωμένους από την οικονομική κατάρρευση συμπολίτες μας.

Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να ακούμε την κυβέρνηση να διακηρύσσει την αυστηροποίηση της νομοθεσίας ως το φάρμακο σε αυτή την παθογένεια. Ύστερα από τόσο καιρό ανοχής σε φυσικούς και λεκτικούς τραμπουκισμούς και αμέτρητες απάτες, η νομοθεσία είναι το πρόβλημα; Το νομικό πλαίσιο είναι αυτό που εμποδίζει ως τώρα τη σύλληψη των τραμπούκων που παραβιάζουν ό,τι νόμο υπάρχει στη χώρα; Κάποιο άρθρο νόμου επιτρέπει σε πολιτικούς σχηματισμούς να αναστέλλουν την δημοκρατία όποτε τους αρέσει;

Κύριοι κυβερνήτες πάψτε να μας εμπαίζετε. Είναι ντροπή να συνεχίζετε το ίδιο γαϊτανάκι εξαπάτησης του λαού ακόμα και πάνω από έναν νεκρό. Επιτέλους αναλογιστείτε τις ευθύνες σας και αποκαταστήστε κράτος δικαίου χωρίς εξαιρέσεις σε αυτή τη χώρα, πριν τα πράγματα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο.

Όμως ευθύνες έχουμε κι εμείς οι πολίτες. Φίλοι συμπολίτες πάνε δεκαετίες που τα ίδια πολιτικά κόμματα μας πουλάνε περίπου τα ίδια … παραμύθια. Και τηλεοπτική σαπουνόπερα να ήταν θα είχε τελειώσει. Όμως δεν τελειώνει όσο εμείς οι πολίτες παραμένουμε πιστοί «πελάτες» τους. Μπορεί να μετακινούμαστε από το ένα «μαγαζί» στο άλλο όμως είναι προφανές ότι ψωνίζουμε στην πραγματικότητα το ίδιο σάπιο προϊόνκαι μας έρχεται με διαφορετική ετικέτα. Τα «μαγαζιά» του ψέματος παραμένουν εκεί επειδή τα πληρώνουμε αδρά. Μπορεί πολλά από τα καταστήματα της πράσινης αλυσίδας να μετακινήθηκαν στο δίκτυο της ροζ, όμως όλες οι κοινοβουλευτικές «αλυσίδες» συνεχίζουν να έχουν στις βιτρίνες τους γιαλαντζί ελπίδες για κάθε γούστο. Θα καταφύγουμε στην αυτοκαταστροφή του νόμου της ζούγκλας που προσφέρει απλόχερα η … μαύρη αλυσίδα για να τους τιμωρήσουμε; Με λοστούς και στιλέτα θα ξαναβρούμε τη χαμένη Δημοκρατία;

Φίλοι συμπολίτες εμείς κρατάμε τα κλειδιά και μπορούμε να κλείσουμε τα πολιτικά μαγαζιά της ντροπής μέσα σε μια μέρα. Δημοκρατικά και ειρηνικά, με όπλο την ψήφο μας, μπορούμε να στείλουμε όλους αυτούς που μας έφεραν εδώ από εκεί που ήρθαν. Με την ψήφο μας μπορούμε να κατακτήσουμε θεσμούς αντάξιους της ιστορίας μας, να τιμωρήσουμε τους ενόχους για όσα χάθηκαν, να βάλουμε τους επαγγελματίες της πολιτικής να δουλέψουν για πρώτη φορά στη ζωή τους και πάνω από όλα να ξαναχτίσουμε τη χώρα μας. Ας το πράξουμε δίχως άλλη καθυστέρηση.

Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr

Η χάρη μας πλέον ξεπέρασε τα σύνορα. Ο ξένος τύπος έχει πλέον αρχίσει ανοιχτά να ασχολείται με τις περίπου 2.000 οικογένειες που μέσα από έναν φανερό και αφανή έλεγχο σε πολιτικά κόμματα, ΜΜΕ και τράπεζες στην Ελλάδα ορίζουν τι, πότε, ποιος και πάνω από όλα πόσα! Αρχίζουν δηλαδή τα ξένα μέσα να υποκαθιστούν τα ντόπια, αγγίζοντας θέματα που τα τελευταία έχουν σοβαρούς λόγους να μην αγγίζουν στο βαθμό που θα όφειλαν.

Όλα αυτά βέβαια στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι ... παλιά «νέα». Τα γνωρίζουμε πολύ καλά. Τα έχουμε ζήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι περισσότεροι ως θύματα, λίγοι ως θύτες και αρκετοί ως έμμεσοι ή άμεσοι συνεργοί των θητών. Παρόλα αυτά δείχνουμε με ένα περίεργο τρόπο να τα έχουμε αφήσει πίσω μας λες και δεν αποτελούν πια πρόβλημα και καταπίνουμε αμάσητο το δόλωμα της άκρατης λιστολογίας των τελευταίων εβδομάδων.

Ευθύνες για τον Παπακωνσταντίνου: αυτό είναι προφανές. Είτε έκανε ή δεν έκανε την αλλοίωση, φόρους από το μαύρο χρήμα δεν είχε διάθεση να εισπράξει.

Περισσότερα...

Τις είδαμε στο 4-2-1 (4 ΝΔ, 2 ΠΑΣΟΚ, 1 ΔΗΜΑΡ σε κάθε 7 τοποθετήσεις).

Χρειαζόμαστε δημόσια τηλεόραση, όμως επιτέλους να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με τα κόμματα. Να οριστεί τώρα ένα ευρύ ανοιχτό εκλεκτορικό σώμα στο οποίο θα μπορούν να συμμετέχουν όλοι οι Έλληνες των γραμμάτων, των τεχνών και της ενημέρωσης με διακεκριμένες διεθνείς βραβεύσεις, το οποίο να συνεδριάσει και να σχηματίσει κατάλογο με 30 ονόματα για τον Πρόεδρο και το νέο ΔΣ της ΕΡΤ. Η βουλή να έχει μόνο δικαίωμα άσκησης μομφής επί της πρότασής τους. Αν τα κόμματα της βουλής, με φανερή ψηφοφορία, δεν συμφωνούν με τον 1ο π.χ. στον κατάλογο να ψηφίσουν αρνητικά και να περάσει ο επόμενος επιλαχών, αναλαμβάνοντας και την πολιτική ευθύνη για ενδεχόμενη απόρριψη προσωπικοτήτων διεθνούς ακτινοβολίας.

Επίσης η βουλή με ισχυρή πλειοψηφία να καθορίζει τους σκοπούς και τον προϋπολογισμό της ΕΡΤ. Τέρμα πλέον το δήθεν ανταποδοτικό τέλος. Ο λογαριασμός της ΔΕΗ πρέπει να τιμολογεί μόνο το ρεύμα, τελεία και παύλα. Να καθοριστεί ο ετήσιος προϋπολογισμός της ΕΡΤ και να χρηματοδοτείται απευθείας από τον προϋπολογισμό της κεντρικής κυβέρνησης. Παράλληλα να πάψει κάθε εμπορική/διαφημιστική δραστηριότητα της ΕΡΤ. Μόνο χορηγίες να γίνονται δεκτές, όχι διαφημιστικά σποτ ή ένθεση προϊόντων κλπ.

Περισσότερα...