Ούτε οι 100+ ημέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, ούτε τα 6+ χρόνια κρίσης κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ/ΝΔ και ολίγον από ΔΗΜΑΡ δεν αποδείχθηκαν αρκετά για να ανοίξει επιτέλους ο αναγκαίος δημόσιος διάλογος στη χώρα. Μιλώ για τη συζήτηση όχι για αυτά που δεν θέλουμε να αλλάξουμε, ούτε για αυτά που θέλουμε να έρθουν από τον ουρανό. Όχι για τις κόκκινες γραμμές και τα πράσινα άλογα, αλλά για διάλογο ως προς το είδος της κοινωνίας & οικονομίας που θέλουμε να διαμορφώσουμε. Για το πρότυπο χώρας που θέλουμε να υιοθετήσουμε στη δική μας. Για τις θεσμικές αλλαγές που πρέπει να θεσπίσουμε ώστε να ορθοποδήσουμε. Γιατί όλοι παραδεχόμαστε ότι χρειάζονται ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, όμως συνήθως ένα ανελέητο πολιτικό bullying είναι αυτό που επιφυλάσσουμε σε όσους ελάχιστους διατυπώνουν προτάσεις για το περιεχόμενό τους.
Σεραφείμ Αθ. Κοτρώτσος
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχ. Η/Υ, Διδάκτωρ ΕΜΠ, MBA International
Ανώτατο στέλεχος πολυεθνικού παρόχου τηλεπικοινωνιών και συνιδρυτής StartUp στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης και των μεγάλων δεδομένων.
Προσωπική ιστοσελίδα
Ήμουν σε επαγγελματικό ταξίδι όταν έλαβα μήνυμα από επίλεκτα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων του σχολείου στο οποίο φοιτούν τα δυο μεγαλύτερα παιδιά μου, σχετικά με την οργάνωση της τελικής γιορτής για τη φετινή σχολική χρονιά. Μου έγραφαν αναλυτικά το πρόγραμμα στο οποίο είχαν καταλήξει ότι θα παρουσίαζε κάθε τμήμα των συστεγαζόμενων δημοτικών μας. «Το Α1 τραγούδι, το Α2 χορευτικό, … το Γ1 δρώμενο, … και το Ε1 ένα πολιτικό σκέτς με όλους αυτούς που βλέπουμε κάθε βράδυ στις ειδήσεις, το οποίο θα ετοιμάσεις εσύ». Χαμογέλασα.
Είμαι ξεκάθαρα υπέρ των δημοψηφισμάτων. Όμως θεωρώ ότι οι τελευταίες εξελίξεις δεν τιμούν τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία.
Ο Πρωθυπουργός όφειλε να φέρει προς δημοψήφισμα είτε προσχέδιο συμφωνίας με τους δανειστές το οποίο να πρότεινε προς έγκριση από τους πολίτες μετά την έγκριση της βουλής, είτε αν δεν μπορούσε να καταφέρει να φτάσει σε κοινώς αποδεκτό μεταξύ κυβέρνησης, βουλής και θεσμών προσχέδιο, τότε να φέρει ένα κυβερνητικό εναλλακτικό σχέδιο με θεμελιώδη ερωτήματα προς δημοψήφισμα: π.χ. αν δεν υπάρχει συμφωνία, οι επιλογές που μας απομένουν είναι είτε να μειώσουμε μόνοι μας το κρατικό κόστος με διάφορους τρόπους, είτε να αυξήσουμε τα κρατικά έσοδα με διάφορες μεθόδους, είτε να βγούμε από το κοινό νόμισμα με σκοπό να τυπώνουμε επιθετικά και να πληθωρίζουμε το νόμισμα.
Το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο, ανίκανο και αναξιόπιστο. Αλλιώς δεν θα φθάναμε ποτέ εδώ. Όμως αυτό το διαλέγουμε εμείς οι πολίτες. Έχουμε διαρκώς ψεύτες, ανίκανους και απαταιώνες γιατί προφανώς είτε "τσιμπάμε" στα ψέματα, είτε διαλέγουμε συνειδητά τα ψέματα, είτε αποσκοπούμε σε ατομικές ή συντεχνιακές εξυπηρετήσεις και κάνουμε τα στραβά μάτια σε όλα τα άλλα. Όταν αυτό αρχίζει να αλλάζει είναι βέβαιο ότι θα αλλάξουμε και πολιτικό προσωπικό.
Την Κυριακή όμως δεν διαλέγουμε βουλευτές, ούτε πρωθυπουργό. Δεν διαλέγουμε αν θα πάμε με τον Τσίπρα, τον Καμμένο, τον Μιχαλολιάκο, τον Κουτσούμπα, την Λεπέν και τον Σόιμπλε που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέλουν την Ελλάδα έξω από την Ευρωζώνη. Δεν διαλέγουμε ούτε αν θα πάμε με το Σαμαρά, τη Μέρκελ, το Βενιζέλο, τη Φώφη, τον Καραμανλή, τον ΓΑΠ και το Θοδωράκη. Διαλέγουμε αν η συνέχεια θα είναι με τους ευρωπαίους λαούς απέναντι μας ή μαζί μας. Μην ξεχνάμε ότι το χρέος μας στο ~80% το ανέλαβαν οι λαοί της Ευρώπης, οι οποίοι δανείστηκαν για λογαριασμό μας, ο καθένας μερικά δις, ώστε να μεταφερθεί η αποπληρωμή του χρέους μας μακριά στο χρόνο, με όσο το δυνατόν χαμηλότερο κόστος εξυπηρέτησης για την Ελλάδα. Μας στήριξαν οι λαοί της Ευρώπης ώστε το χρέος μας να περάσει στα χέρια κρατών από αυτά τραπεζών και επενδυτικών κεφαλαίων. Φυσικά αυτό το έκαναν και για να προστατεύσουν το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα, όχι μόνο από αλληλεγγύη. Όμως το έκαναν. Εμείς θα το κάναμε στη θέση τους; Νομίζω ναι. Αν το κάναμε και μετά μας πέταγαν ένα όχι στα μούτρα πώς θα αισθανόμασταν;
Πιστεύεις ότι δεν έχεις να χάσεις τίποτα;